کیتو

کیتو (نام رسمی: سن فرانسیسکو د کیتو) پایتخت کشور اکوادور، واقع در شمال غربی آمریکای جنوبی، است. این شهر در شمال اکوادور قرار دارد و ارتفاع آن ۹۳۰۰ پا (۲۸۵۰م) از سطح دریا است (اندازه گیری شده در "پلاسا د لا ایندِپندنسیا)، که سبب شده کیتو دومین پایتخت بلند جهان باشد. جمعیت این شهر بنا بر آخرین سرشماری ها (۲۰۰۱) ۱٫۳۹۹٫۳۷۸ نفراست. البته در سال ۲۰۱۵ جمعیت تخمینی این شهر ۲٫۰۷۷٫۷۳۴ نفر بوده است (ایالت). کیتو حدوداً ۱۱۲ مایل مربع (۲۹۰کیلومتر مربع) مساحت دارد.
منطقهٔ حفاظت شدهٔ آتشفشان پاسوچوا
پارک طبیعی آتشفشان کوتوپکسی
منطقهٔ حفاظت شدهٔ اکولوژیک ایلینیسا پیکس
منطقهٔ حفاظت شدهٔ آتشفشان آنتیسانا
منطقهٔ حفاظت شدهٔ آتشفشان های روکو و گوآگوآ پیچینچا
آبشارهای گرم پاپالاکتا واویاکاچی
اینکه کیتو دومین پایتخت بلند جهان از لحاظ ارتفاع در جهان باشد تا حدودی جای بحث دارد زیرا لاپاس، در بولیوی، که بلندتر از این شهر است، پایتخت دولتی بولیوی است (یعنی جایی که دولت بولیوی در آن فعالیت می کند)؛ و در حقیقت سوکره که کم ارتفاع تر از کیتو است پایتخت قانونی بولیوی به شمار می رود.
کیتو در حدود ۱۵ مایلی (۲۵ کیلومتری) جنوب خط استوا واقع شده است. بنایی تاریخی که مشخص کنندهٔ خط استوا است به زبان محلی لا میتاد دل موندو (میانهٔ جهان) نامیده می شود.
به دلیل ارتفاع و موقعیت جغرافیایی این شهر، کیتو دارای آب و هوای معتدل مایل به سرد است که تقریباً در طول سال ثابت است؛ بیشینهٔ دمای آن معمولاً حدود ۶۷ درجه فارنهایت (˚۲۰C در روز و کمینهٔ دمای آن حدود ۴۹ درجهٔ فارنهایت (˚۱۰ C) در شب است. این شهر تنها دو فصل را تجربه می کند: تابستان (فصل خشک) و زمستان (فصل بارانی).

کیتو (Quito)
نمایی از شهر شهر صنعتی و پایتخت اکوادور و مرکز استان پی چین چا، واقع در فلاتی در کوه های آند، به فاصلۀ ۲۲کیلومتری جنوب خط استوا، در ارتفاع ۲,۸۵۰ متری از سطح دریا. ۱,۷۸۰,۷۰۰ نفر جمعیت دارد (۲۰۰۳). در دامنۀ آتشفشان پی چین چا، با ۴,۷۹۴ متر ارتفاع، واقع شده است، که آخرین بار در ۱۶۶۶ در منطقه ای زلزله خیز فوران کرد. کیتو در تمام طول سال آب وهوایی معتدل دارد و قدیمی ترین پایتخت امریکای جنوبی است؛ یونسکو آن را در فهرست میراث فرهنگی جهانی ثبت کرده است. کیتو ماندگاه قدیمی بومیان اکوادور بود، که در حدود ۱۴۷۰م اینکاها آن را تصرف کردند و تا ۱۵۳۴، زمانی که سباستیان دِ بِنالکازار، فاتح اسپانیایی، آن را اشغال کرد، پایتخت کشور پادشاهی اینکا بود.

کیتو با نام رسمی سان فراسیسکوی کیتو، پایتخت اکوادور است.
• «خطِّ فرضی استوا فقط از چند کیلومتری شمال کیتو و از پای قلهٔ باشکوه و منجمد آتشفشان کایامب به بلندای ۵۸۴۰ متر می گذرد. در سر پیچ یک راه کوهستانی، به یک نقشهٔ ابتدایی دو نیمکره برمی خوریم که یک هیئت زمین شناسی فرانسوی روی پایه ای کار گذاشته است و به مسافر اعلام می کند که از آن نقطه به بعد ناگهان از نیمکرهٔ شمالی به نیمکرهٔ جنوبی گام می گذارد. در آن حوالی، هوا سَبکی غیرواقعی دارد. لکه های شیری رنگ یخچال های معلق در آینهٔ بی حرکت و صاف و سرد دریاچه های کوچکی که به تصاویر باسمه ای ژاپنی شبیه اند، منعکس اند… در این منظرهٔ کوهستانی استوایی هیچ چیز تا به این حد با تصوری کلّی که انسان از سرزمین های استوایی دارد، مغایر نیست.خود کیتو در ارتفاع ۲۸۰۰ متری، مکانی است که به ویژه برای استراحت به همه توصیه می شود. چه کسی می توانست چنین امری را باور کند؟ شهر که در سال ۱۵۳۴ به دست سباستیان دو بنالکازار بنا شده بام های گلی رنگ و طلاکاری های خیره کنددهٔ کلیساهای سبک باستانی خود را در معبر تنگی از معابر کوه های آند برافراشته است.»، در اثرش چاپ ۱۹۶۲ -> مارسل نیدرگانگ
• «کیتو به گردشگری که زمان بسیاری برای ماندن ندارد، دو چیز عجیب عرضه می کند: فروش سرهای کوچک شده به شیوهٔ سرخپوستان خیوارو و کلاه های پاناما. اولی عموماً بدلی اند و به شمار بسیار در کارگاه هایی ساخته می شوند که همیشه هم در خود اکوادور نیستند. دومی ها واقعی هستند، این کلاه ها را در اکوادور مونت کریستی می نامند…»، در اثرش چاپ ۱۹۶۲ -> مارسل نیدرگانگ