اکوادور

مختصات: ۰۰°۹′ جنوبی ۷۸°۲۱′ غربی / ۰٫۱۵۰°جنوبی ۷۸٫۳۵۰°غربی / -0.150; -78.350
آسوای (کوئنکا)
بولیوار (گوئاراندا)
کانار (آسوگِس)
کرچی (تولکان)
چیمبوراسو (ریوبامبا)
کوتوپکسی (لاتاکونگا)
ال اورو (ماچالا)
اسمرالداس (امرالداس)
گالاپاگوس (پوئرتو باکرزو مورنو)
گوایاس (گوای اکیل)
ایمبابورا (ایباررا)
اکوادور با نام رسمی جمهوری اکوادور کشوری در شمال غربی آمریکای جنوبی است. پایتخت آن کیتو و بزرگترین شهر این کشور گوایاکیول است.
جمعیت این کشور ۱۵ میلیون نفر و زبان رسمی آن اسپانیایی است.نظام سیاسی اکوادور جمهوری ریاست جمهوری است. این کشور از سال ۱۸۳۰ مستقل شده است. اکوادور پیش از این تاریخ بخشی از مستعمرات اسپانیا و جمهوری کلمبیای بزرگ بود.
در شمال آن کلمبیا، در شرق و جنوب آن پرو و در غرب آن اقیانوس آرام قرار دارد. این کشور همچنین شامل جزایر گالاپاگوس در اقیانوس آرام در حدود ۹۶۵ کیلومتری غرب کشور می باشد. اکوادور دارای مساحتی برابر با ۲۷۲٬۰۴۵ کیلومتر مربع است.

اِکوادور (Ecuador)
اِکوادور
اِکوادور
موقعیت. کشور اکوادور در شمال غربی امریکای جنوبی و در ساحل اقیانوس آرام جا دارد. این کشور که از شمال به کلمبیا، از شرق و جنوب به پرو، و از غرب به اقیانوس آرام محدود است، ۲۷۲,۰۴۵ کیلومتر مربع مساحت دارد و شهر کیتو پایتخت آن است.سیمای طبیعی. اکوادور سرزمینی است کوهستانی. خط استوا، از نواحی شمالی آن و اندکی بالاتر از شهر کیتو می گذرد و به همین سبب اکوادور یعنی استوا نام گرفته است. کوه های آند، مرکب از دو رشتۀ موازی که از شمال به جنوب کشیده شده، سرزمین مزبور را به دو بخش شرقی و غربی تقسیم می کند. نوار ساحلی آن را جلگۀ ساحلی حاصل خیزی فرا گرفته که از آبرفت رودخانه های حوضۀ اقیانوس آرام پدید آمده است. این جلگه رو به شرق به رشتۀ غربی آند که با دره های مرتفعی از رشتۀ شرقی جدا شده است منتهی می شود و بخش شرقی، که از جلگه های دست نخورده و بکر و جنگل های انبوه پوشیده شده است، به حوضۀ آمازون ختم می شود. آندهای اکوادور از ستیغ ها و چکادهای مرتفعی مانند آتشفشان های چیمبوراسو، بلندترین کوه اکوادور با ارتفاع ۶,۳۱۰ متر، کوتوپاکسی (ارتفاع ۵,۸۹۷ متر)، کایامبه، (۵,۷۹۰ متر)، و سانگای، (۵,۲۳۰ متر)، تشکیل شده است. فعالیت کوه های مزبور و نیز وقوع زمین لرزه های مکرر، از کوه زایی و حرکات زمین ساختی این سرزمین حکایت می کنند. کوه های آند، رودخانه های اکوادور را به دو حوضۀ اقیانوس آرام در غرب و حوضۀ آمازون در شرق تقسیم می کنند. رودهای حوضۀ غربی غالباً کوتاه و پرشیب اند و رودخانۀ گوایاس، مهم ترین رود این کشور با درازای ۲۹۰ کیلومتر، از شمال به جنوب روان است و به خلیج گوایاکیل می ریزد. رودهای تواچی، اسمرالداس، و کایاپاس از دیگر رودهای مهم این حوضه به شمار می آیند. رودخانه هایی که در حوضۀ شرقی جریان دارند، همه به رودخانۀ عظیم آمازون می ریزند و در مقایسه با رودهای حوضۀ اقیانوس آرام بلندتر و کم خروش ترند. رودخانه های ناپو، آگواریکو، کورارای، پاستاسا، سامورا، تیگره، و مورونا و بسیاری رودهای دیگر در این گروه قرار دارند. علاوه بر سرزمین اصلی، جزایر گالاپاگوس با ۸,۰۱۰ کیلومتر مربع مساحت و سیزده جزیره و جزیرکدیگر، که در ۹۶۵کیلومتری کرانه های اکوادور قرار دارند، جزئی از خاک این کشور و یکی از استان های اکوادور محسوب می شود. جزایر بزرگ و کوچک دیگری که در خلیج گوایاکیل جا دارند و جزیرۀ پونا، بزرگ ترین آن ها، نیز متعلق به این کشورند. کشور اکوادور به ۲۲ استان تقسیم می شود و شهرهای مهم آن عبارت اند از کیتو، کوئنکا، گوایاکیل، باباهویو، پورتوویئهو (پورتوویجو)، ماچالا، و آمباتو. اقلیم اکوادور، به ویژه در بخش شرقی، بسیار گرم و مرطوب است و ارتفاعات آند از اقلیم مطلوب تر و خنک تری برخوردارند. جریان های دریایی، که از نزدیکی کرانه های این کشور عبور می کنند، از میزان بارندگی در بعضی نواحی آن می کاهند و به همین سبب پوشش گیاهی ناحیۀ غربی در مقایسه با جنگل های انبوه بخش شرقی تنک تر است و حیات وحش فراوانی را در خود جا داده اند. فصل بارندگی اکوادور تقریباً از اردیبهشت تا آذر به درازا می کشد و میانگین دمای شهر کیتو در دی ماه پانزده درجۀ سانتی گراد، در تیرماه۱۴.۵ درجۀ سانتی گراد است. اقتصاد. اکوادور از نظر اقتصادی به شدت وابسته به کشاورزی است؛ موز عمده ترین فرآوردۀ کشاورزی آن، و نیشکر، قهوه، و کاکائو از اقلام مهم صادراتی آن محسوب می شوند. برنج و سیب زمینی در میان فرآورده های درجۀ اول مصرفی قرار دارند و دامداری در جلگۀ ساحلی و ارتفاعات متداول است و ماهی گیری نیز وضعیت خوبی دارد و نسبت به دیگر کشورهای امریکای جنوبی، رده های نخست را به خود اختصاص داده است. نفت و گاز طبیعی عمده ترین منبع زیرزمینی و باارزش ترین اقلام صادراتی این کشورند. سرسختی طبیعت و کوه ها و ستیغ های برافراشتۀ آند مانع از توسعۀ شبکۀ راه های کشور شده و طول راه ها و راه آهن آن را محدود کرده و ارتباط زمینی میان نقاط مختلف کشور را با دشواری توأم ساخته است. حکومت و سیاست. مطابق قانون اساسی ۱۹۹۸ رئیس جمهور و معاون او با آرای عمومی و برای یک دورۀ چهار ساله انتخاب می شوند. رئیس جمهور مسئولیت اجرایی دارد و هیئت دولت را انتخاب و سرپرستی می کند. کنگرۀ ملی این کشور ۱۲۵ عضو دارد و اعضای آن نیز برای یک دورۀ چهار ساله انتخاب می شوند.مردم و تاریخ. جمعیت اکوادور حدود ۱۴,۳۰۶,۸۷۶ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به۵۲.۶ نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد سالانۀ جمعیت آن۱.۵ درصد است و مستیسوها (دورگه های حاصل از آمیزش اسپانیایی ها یا پرتغالی ها با سرخ پوستان)، ۵۵ درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهند. ۹۵ درصد از آنان مسیحیان کاتولیک اند و ۶۱ درصدشان در شهرها به سر می برند و اسپانیایی، زبان رسمی این کشور است. میانگین امید به زندگی در این سرزمین ۷۳ سال است و ۹۱ درصد از بزرگسالان آن باسوادند. اکوادور در روزگار گذشته از مراکز تمدن اینکا بود. اسپانیایی ها در ۱۵۳۴ شهر کیتو، پایتخت اینکاها را تصرف کردند؛ و با به قتل رساندن آتائوآلپا، امپراتوری اینکا را برانداختند و کیتو و نواحی اطراف آن را به قلمرو نایب السّلطنۀ خود در پرو ضمیمه کردند. در ۱۸۲۱ اسپانیایی های ساکن اکوادور، که بعضی از آن ها با بومیان آن سرزمین درآمیخته بودند، علیه نیروهای دولتی اسپانیا سر به شورش برداشتند و با رهبری ژنرال آنتونیو خوزه دِ سوکره، معاون سیمون بولیوار در ۱۸۲۲ نیروهای دولتی اسپانیا را درهم شکستند و کیتو را ضمیمۀ کلمبیای بزرگ کردند. کیتو و نواحی تابع آن در مارس ۱۸۳۰ از کلمبیا جدا شدند و جمهوری مستقل اکوادور را تأسیس کردند و در ۱۸۳۲ جزایر گالاپاگوس را نیز به خاک خود افزودند. اکوادور در آغاز کشور پهناوری بود، اما ضعف مدیریت و اختلافات ارضی با همسایگان، به ویژه با کشور پرو، و اغتشاشات و ناآرامی های داخلی به ازدست دادن بخش وسیعی از سرزمینشان منجر شد. مرز اکوادور و کلمبیا در ۱۹۱۶ تثبیت گردید. اختلافات مرزی با کشور پرو تا ۱۹۹۸، که اکوادور امتیاز کشتی رانی در رودخانۀ آمازون را در برابر ازدست دادن بخش دیگری از خاک خود به دست آورد، همچنان باقی ماند.

اکوادور با نام رسمی جمهوری اکوادور، کشوری دموکراتیک مستقل در شمال غرب آمریکای جنوبی است.
• «پرچم: تا قبل از ۱۸۳۰ و جدایی اکوادور امروزی از کلمبیای بزرگ و ونزوئلا، پرچم مشترکی برای کشورهای مذکور مورد استفاده بود که آن را فرانسیسکو میراندا از قهرمانان ملی آن سرزمین طراحی کرده بود و نیروهای سیمون بولیوار رهبر استقلال طلبان آمریکای لاتین در اوایل قرن نوزدهم از این پرچم برای استقلال کشورهای آمریکایی جنوبی استفاده می کردند، این پرچم شامل رنگ های زرد، آبی و قرمز است ولی پهنای نوار زرد دو برابر رنگ های دیگر است. در پرچم رسمی کشور علامت رسمی کشور نیز نقش می گردد که شامل یک منظره از ساحل دریا و کوه چیمبورازو از کوه های کشور پرو و یک کشتی بخاری دور از ساحل است.» در اثرش چاپ ۱۳۷۰/ ۱۹۹۱م -> رسول خیراندیش