بخارای شریف

[ویکی فقه] بُخارای ِ شَریف ، نخستین روزنامه علمی و ادبی به زبان فارسی در آسیای مرکزی که از یکشنبه ۲۲ ربیع الاول ۱۳۳۰ تا ۲۳ محرم ۱۳۳۱ق / ۱۱ مارس ۱۹۱۲ تا ۲ ژانویه ۱۹۱۳م در شهرستان کاگان (نزدیک بخارا) چاپ ، و در منطقه منتشرمی شد.
سردبیر این نشریه ، م .ت .جلال یوسف زاده و صاحب امتیاز آن ، ک .ل .لیوین بود. بخارای شریف در ۴ صفحه منتشر می شد و زبان آن فارسی تاجیکی بود و نویسندگانش تلاش داشتند مطالب آن به گونه ای قابل فهم برای مردم فراهم آید. روزنامه در ۴ ماه نخست ، هفته ای ۶ شماره و سپس هر هفته ۳ شماره منتشر می شد.
دلیل تأسیس
فکر ایجاد چنین روزنامه ای ، نخستین بار توسط میرزا سراج حکیم (شاعر و سیاح ) و میرزا محیی الدین منصوری (بازرگان ثروتمند) مطرح گردید. ایشان با انگیزه فرار از عقب ماندگی سیاسی و اجتماعی بخارا و تبعیت از روزنامه هایی چون : ترجمان ، حبل المتین ، چهره نما، پرورش و...که در کابل ، کلکته ، مصر و...به چاپ می رسیدند، به فکر انتشار بخارای شریف افتادند؛ از این رو برای حمایت های مادی ، متوجه لیوین ، صاحب کارخانه پنبه شدند و پس از کسب پشتیبانی او، از حاکمان روس در منطقه (به شرط نظارت آنها بر چاپ روزنامه )، اجازه انتشار بخارای شریف را دریافت داشتند و سپس با دعوت از حیدر خواجه میر بدلف (مترجم روسها در منطقه ) به عنوان نویسنده ، میرزا جلال یوسف زاده از قفقاز (همکار جلیل محمدقلی زاده در نشر ملا نصرالدین ) به عنوان سردبیر، و میرزا غفار (روشنفکر ایرانی ) به عنوان ویراستار، کار خود را آغاز کردند.
جایگاه فرهنگی
بخارای شریف خیلی زود به پایگاهی برای فرهنگ دوستان بخارا و سمرقند تبدیل شد و افزون بر میرزا جلال و میرزا سراج ، نویسندگان دیگری چون فطرت ، عینی ، بهبودی و علیزاده ، همکاری خود را با آن آغاز کردند و با این وسیله به انعکاس دیدگاه های نواندیشان و روشنفکران منطقه پرداختند. به گفته عینی ، این روزنامه در تنویر افکار مردم بخارا خدمت شایانی مبذول داشت .
تعطیلی روزنامه
...