معوذتین

دو سورهٔ پایانی قرآن را — فلق و ناس — که با «قل اعوذ» آغاز می شود مُعَوِّذَتَیْن گویند.
دلیل استفاده از واژه مُعَوِّذَتَیْن این است که این سوره ها با «استعاذه» به معنی پناه بردن شروع می شود. در دو سورة ناس و فلق خداوند به پیامبر اسلام می گوید که «از چه چیزهایی»، «به چه کسی» پناه ببرد. در متن آیات این سوره ها کاملاً این مسئله مشهود است: قل اعوذ برب الناس و قل اعوذ برب الفلق.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند بخشنده و مهربان

مُعَوَّذَتین
(در لغت به معنای دو پناهگاه است که انسان را از هر گزندی مصون دارد) به صیغۀ تثنیه، دو سورۀ آخر قرآن یعنی فلق و ناس را معوذتین گویند، به آن جهت که تعویذ کند صاحب خود را، یعنی وی را از هر بدی نگاه دارد. و در روایات آمده است که این دو سوره با هم و یک جا نازل شده اند. نیز ← فلق،_سوره؛ ناس،_سوره.

[ویکی شیعه] مُعَوِّذَتَیْن (دو پناهنده)، به سوره های فلق و ناس می گویند که با «قُلْ اَعوذُ» شروع شده و متضمن تعویذ (پناه بردن به خدا) می باشند. به این دو سوره «مُشَقْشَقَتَیْن» نیز گفته می شود.
طبق روایتی که عقبة بن عامر از پیامبر(ص) نقل کرده، معوذتین با هم و یکجا نازل شده اند. پیامبر(ص) فرمودند: « امشب دو سوره بر من نازل کردند که مثل آن ندیده ام یعنی معوذتین » . سیوطی هم که به همین قول معتقد بوده گفته این دو سوره مدنی هستند و در قصه سحر لبید بن اعصم -همانطور که بیهقی در دلائل النبوة نوشته- نازل شده است.
عبدالله بن مسعود، معوذتین را از قرآن حذف می کرد و می گفت: غیر قرآن را با قرآن مخلوط نکنید و معوذتین از قرآن نیست (بلکه دعاست) و پیغمبر خدا(ص) امر کرده که با این دو باید به خدا پناه برده شود.این نظر ابن مسعود از هیچ یک از صحابه غیر از او ابراز نشده است و منحصر به اوست.