مترادف موعظه : اندرز، پند، تذکیر، خطابه، نصیحت، وعظ، موعظت
برابر پارسی : پنددادن، اندرز، نیک سخنی
موعظه
مترادف موعظه : اندرز، پند، تذکیر، خطابه، نصیحت، وعظ، موعظت
برابر پارسی : پنددادن، اندرز، نیک سخنی
فارسی به انگلیسی
sermon, preaching
homily, sermon
فارسی به عربی
خطاب رسمی , خطبة
عربی به فارسی
وعظ کردن , سخنراني کردن , موعظه کردن
مترادف و متضاد
خطابه، موعظه، اندرز، گفتار، خطبه، وعظ
خطابه، موعظه
موعظه
موعظه
موعظه
اندرز، پند، تذکیر، خطابه، نصیحت، وعظ، موعظت
فرهنگ فارسی
پندواندرز، کلام واعظ، مواعظ جمع
۱ - ( اسم ) وعظ . ۲ - ( اسم ) پند اندرز جمع : مواعظ
پند دادن کسی را به سخنان دل گرم کننده
۱ - ( اسم ) وعظ . ۲ - ( اسم ) پند اندرز جمع : مواعظ
پند دادن کسی را به سخنان دل گرم کننده
فرهنگ معین
(مُ عِ ظِ ) [ ع . موعظة ] (اِ. ) پند، نصیحت .
لغت نامه دهخدا
موعظه. [ م َ ع ِ ظَ ] ( ع اِ ) موعظة. پند و نصیحت و آنچه را شخص از پند و نصیحت و وعد و وعید بیان می کند. ( ناظم الاطباء ) : موعظه های شافی در سلک عبارت کشیده است. ( گلستان ). و رجوع به موعظت و موعظة شود.
- موعظه فرمودن ؛ پند دادن. نصیحت کردن. اندرز گفتن : اینان را نصیحتی گوی و موعظه فرمای. ( گلستان ).
- موعظه کردن ؛ پند دادن و نصیحت کردن و وعظکردن. ( ناظم الاطباء ).
- موعظه فرمودن ؛ پند دادن. نصیحت کردن. اندرز گفتن : اینان را نصیحتی گوی و موعظه فرمای. ( گلستان ).
- موعظه کردن ؛ پند دادن و نصیحت کردن و وعظکردن. ( ناظم الاطباء ).
موعظة. [ م َ ع ِ ظَ] (ع مص ) پند دادن کسی را به سخنان دل گرم کننده . (منتهی الارب ). وعظ. (ناظم الاطباء). پند دادن و موعظه کردن . (یادداشت مؤلف ). پند دادن . (آنندراج ). و رجوع به وعظ شود. || (اِ) پند. ج ، مواعظ. (مهذب الاسماء). پند و نصیحت به سخنان دل نرم کننده . ج ، مواعظ. (ناظم الاطباء). پند. (ترجمان القرآن جرجانی ص 96) (آنندراج ). موعظه . موعظت . اندرز. نصیحت . (یادداشت مؤلف ). سخنی که دلهای سنگوار و سخت را نرم سازد و اشک از دیدگان جامد بگشاید و کردارهای زشت نیکو گرداند. (از تعریفات جرجانی ). و رجوع به موعظه و موعظت شود.
فرهنگ عمید
پند و اندرز دادن، به ویژه از جانب واعظ.
دانشنامه عمومی
موعظه در لغت به معنای «پند و نصیحت و آنچه را شخص از پند و نصیحت و وعده و وعید بیان می کند» می باشد. پند دادن، نصیحت کردن، اندرز دادن، وصیت کردن، وعظ کردن و موعظه کردن؛ همگی در زبان فارسی به یک معنا استعمال شده اند. گاهی حکمت در قالب موعظه و نصیحت القاء می شود. حکمت به معنی علم و دانش، راستی و درستی و کلام موافق حق می باشد.
لغت نامه دهخدا
فرهنگ لغت معین
سیری در نهج البلاغه، تالیف:مرتضی مطهری
موعظه در عین حال یکی از انواع شیوهای سخنرانی است، روش های دیگر عبارتند از حکمت و خطابه که به اقتضای نزدیکی و را بطه تنگاتنگ این مفاهیم در این نوشتار سعی به تعریف و مقایسه هر سه مفهوم شده است.
تفاوت موعظه و حکمت در اینست که حکمت تعلیم است و موعظه تذکار، حکمت برای آگاهی است و موعظه برای بیداری، حکمت مبارزه با جهل است و موعظه مبارزه با غفلت، سر و کار حکمت با عقل و فکر است و سر و کار موعظه با دل و عاطفه، حکمت یاد می دهد و موعظه یاد آوری می کند، حکمت بر موجودی ذهنی می افزاید و موعظه ذهن را برای بهره برداری از موجودی خود آماده می سازد، حکمت چراغ است و موعظه باز کردن چشم است برای دیدن، حکمت برای اندیشیدن است و موعظه برای به خود آمدن، حکمت زبان عقل است و موعظه پیام روح.از اینرو شخصیت گوینده در موعظه نقش اساسی دارد، بر خلاف حکمت.در حکمت روحها بیگانه وار با هم سخن می گویند و در موعظه حالتی شبیه جریان برق که یک طرف آن گوینده است، و طرف دیگر شنونده به وجود می آید و از این رو در این گونه از سخن است که«اگر از جان برون آید نشیند لا جرم بر دل»، و گرنه از گوش شنونده تجاوز نمی کند.درباره سخنان موعظه ای گفته شده است:«الکلام اذا خرج من القلب دخل فی القلب و اذا خرج من اللسان لم یتجاوز الاذان»سخن اگر از دل برون آید و پیام روح باشد در دل نفوذ می کند اما اگر ...
موعظه با خطابه نیز متفاوت است، سر و کار خطابه نیز با احساسات است اما خطابه برای تهییج و بیتاب کردن احساسات است و موعظه برای رام ساختن و تحت تسلط در آوردن، خطابه آنجا به کار آید که احساسات خمود و راکد است و موعظه آنجا ضرورت پیدا می کند که شهوات و احساسات خود سرانه عمل می کنند خطابه احساسات، غیرت، حمیت، حمایت، سلحشوری، عصبیت، برتری طلبی، عزت طلبی، مردانگی، شرافت، کرامت، نیکوکاری و خدمت را به جوش می آورد و پشت سر خود حرکت و جنبش ایجاد می کند، اما موعظه جوششها و هیجانهای بیجا را خاموش می نماید، خطابه زمان کار را از دست حسابگریهای عقل خارج می کند و به دست طوفان احساسات می سپارد اما موعظه طوفانها را فرو می نشاند و زمینه را برای حسابگری و دوراندیشی فراهم می کند.خطابه به بیرون می کشد و موعظه به درون می برد.
لغت نامه دهخدا
فرهنگ لغت معین
سیری در نهج البلاغه، تالیف:مرتضی مطهری
موعظه در عین حال یکی از انواع شیوهای سخنرانی است، روش های دیگر عبارتند از حکمت و خطابه که به اقتضای نزدیکی و را بطه تنگاتنگ این مفاهیم در این نوشتار سعی به تعریف و مقایسه هر سه مفهوم شده است.
تفاوت موعظه و حکمت در اینست که حکمت تعلیم است و موعظه تذکار، حکمت برای آگاهی است و موعظه برای بیداری، حکمت مبارزه با جهل است و موعظه مبارزه با غفلت، سر و کار حکمت با عقل و فکر است و سر و کار موعظه با دل و عاطفه، حکمت یاد می دهد و موعظه یاد آوری می کند، حکمت بر موجودی ذهنی می افزاید و موعظه ذهن را برای بهره برداری از موجودی خود آماده می سازد، حکمت چراغ است و موعظه باز کردن چشم است برای دیدن، حکمت برای اندیشیدن است و موعظه برای به خود آمدن، حکمت زبان عقل است و موعظه پیام روح.از اینرو شخصیت گوینده در موعظه نقش اساسی دارد، بر خلاف حکمت.در حکمت روحها بیگانه وار با هم سخن می گویند و در موعظه حالتی شبیه جریان برق که یک طرف آن گوینده است، و طرف دیگر شنونده به وجود می آید و از این رو در این گونه از سخن است که«اگر از جان برون آید نشیند لا جرم بر دل»، و گرنه از گوش شنونده تجاوز نمی کند.درباره سخنان موعظه ای گفته شده است:«الکلام اذا خرج من القلب دخل فی القلب و اذا خرج من اللسان لم یتجاوز الاذان»سخن اگر از دل برون آید و پیام روح باشد در دل نفوذ می کند اما اگر ...
موعظه با خطابه نیز متفاوت است، سر و کار خطابه نیز با احساسات است اما خطابه برای تهییج و بیتاب کردن احساسات است و موعظه برای رام ساختن و تحت تسلط در آوردن، خطابه آنجا به کار آید که احساسات خمود و راکد است و موعظه آنجا ضرورت پیدا می کند که شهوات و احساسات خود سرانه عمل می کنند خطابه احساسات، غیرت، حمیت، حمایت، سلحشوری، عصبیت، برتری طلبی، عزت طلبی، مردانگی، شرافت، کرامت، نیکوکاری و خدمت را به جوش می آورد و پشت سر خود حرکت و جنبش ایجاد می کند، اما موعظه جوششها و هیجانهای بیجا را خاموش می نماید، خطابه زمان کار را از دست حسابگریهای عقل خارج می کند و به دست طوفان احساسات می سپارد اما موعظه طوفانها را فرو می نشاند و زمینه را برای حسابگری و دوراندیشی فراهم می کند.خطابه به بیرون می کشد و موعظه به درون می برد.
wiki: موعظه
فرهنگ فارسی ساره
چاشش
دانشنامه اسلامی
[ویکی اهل البیت] موعظه در این موارد استعمال می شود :
wikiahlb: نهی آمیخته به تهدید است، ولی ظاهراً معنای «موعظه» وسیع تر از این باشد، همان گونه که از «خلیل» دانشمند معروف عرب، در همان کتاب «مفردات» نقل شده که: موعظه عبارت است از تذکّر دادن نیکی ها، که توأم با رقّت قلب باشد.
در واقع هر گونه اندرزی که در مخاطب تأثیر بگذارد، او را از بدی ها بترساند، و یا قلب او را متوجّه نیکی ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده می شود.
اندرز دادن. عِظَة و مَوْعِظَة اسم از آن است. . آنگاه که لقمان به وقت پند به پسرش گفت: پسرمهربانم به خدا همتا و شریک قرار نده. . این تبلیغ و هدایتی است برای مردم و پندی است برای متقین.
در واقع هر گونه اندرزی که در مخاطب تأثیر بگذارد، او را از بدی ها بترساند، و یا قلب او را متوجّه نیکی ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده می شود.
اندرز دادن. عِظَة و مَوْعِظَة اسم از آن است. . آنگاه که لقمان به وقت پند به پسرش گفت: پسرمهربانم به خدا همتا و شریک قرار نده. . این تبلیغ و هدایتی است برای مردم و پندی است برای متقین.
wikialkb: بیم دادن همراه باشد؛ به عبارت دیگر هر گونه اندرزی که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدی ها بترساند یا قلب او را متوجه نیکی ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده می شود.
«موعظه» یکی از اسامی و صفات قرآن است: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْکُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ» ؛ ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است.(سوره یونس/57)
در این آیه و آیات 138 سوره آل عمران، 34 سوره نور و 120 سوره هود، لفظ «موعظه» به کار رفته است.
قرآن، نصیحت و پندی است برای انسان و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمی دارد و به سوی خدا و پذیرش حق مایل می سازد و مانند طبیب است که بیمار را از آن چه که برایش مضر است نهی می کند و هرچه را که برای وی شفابخش است، تجویز می کند و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است.
«موعظه» یکی از اسامی و صفات قرآن است: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْکُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ» ؛ ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است.(سوره یونس/57)
در این آیه و آیات 138 سوره آل عمران، 34 سوره نور و 120 سوره هود، لفظ «موعظه» به کار رفته است.
قرآن، نصیحت و پندی است برای انسان و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمی دارد و به سوی خدا و پذیرش حق مایل می سازد و مانند طبیب است که بیمار را از آن چه که برایش مضر است نهی می کند و هرچه را که برای وی شفابخش است، تجویز می کند و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است.
wikiahlb: صفات قرآن است: (یا ایها الناس قد جاءتکم موعظة من ربکم)؛ «ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است» در این آیه و آیات ۱۳۸ سوره آل عمران ، ۳۴ سوره نور و ۱۲۰ سوره هود ، لفظ «موعظه» به کار رفته است.قرآن، نصیحت و پندی است برای انسان و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمی دارد و به سوی خدا و پذیرش حق مایل می سازد و مانند طبیب است که بیمار را از آن چه که برایش مضر است نهی می کند و هرچه را که برای وی شفا بخش است تجویز می کند، و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است.
wikifeqh: موعظه_(قرآن)
پیشنهاد کاربران
واژه ی واعظ پارسی ست که ارب ها از آن موعظه و. ریشه وعظ را جعل کرده اند
اندرز
نصیحت، پند و اندرز
نصیحت
در کتاب آموزش قرآن پایه هفتم موعظه پند و اندرز معنا شده.
موعظه : پند و اندرز
موعظه : پند و اندرز
کلمات دیگر: