اب زلال

آب زلال. آبِ زُلال
از ملامحسن فیض کاشانی، منظومه ای عرفانی به فارسی در قالب مثنوی. شاعر این اثر را که ۲۴۰ بیت است به دو جرعه و هر جرعه را به سه نفس بخش کرده است. جرعۀ یکم خطاب به خداوند و جرعۀ دوم خطاب یا عتاب به نفس است. مثنوی زبانی ساده دارد و شاعر در جرعۀ یکم از خداوند آمرزش می خواهد و در جرعۀ دوم خویشتن را نکوهش می کند و می خواهد که به راه راست بازآید. این مثنوی همراه با دیوان فیض کاشانی به چاپ رسیده است (۱۳۷۱ش).

[ویکی فقه] آب زلال. آبِ زُلال، نام دو منظومه در ادب پارسی از شاعران زیر است.
۱. شوشتری جزایری ، میرمحمد عباس بن علی اکبر بن محمد جعفر موسوی لکهنوی (۱۲۲۴ـ۱۳۰۶ق/۱۸۰۹ـ۱۸۸۹م).اثر او در زمینه اخلاق عملی است. این کتاب در ۱۳۰۷ق/۱۸۹۰م همراه کتابهای اجناس الجناس و گوهرشاد او در لکهنو به چاپ رسیده است. یک بار نیز در مصر چاپ شده است.آقابزرگ تهرانی نام کتاب اخیر او را گوهرشاهوار ضبط کرده است.
آقابزرگ، الذریعه، ج۱، ص۲.
۲. فیض کاشانی ، ملامحسن (۱۰۰۷ـ۱۰۹۱ق/۱۵۹۸ـ۱۶۸۰م).اثر او مختصر است و بیش تر جنبه عرفانی دارد. این منظومه به دو جرعه تقسیم شده و هر جرعه دارای سه نفس است. جرعه اول خطاب به حق تعالی و جرعه دوم خطاب به نفس است.این مثنوی این گونه آغاز می شود:یا محیی قلب کل عارف فیاض زوارف المعارفستّار معایب البرایا غفار کبائر الخطایاو چنین خاتمه می یابد:از سرتاپای گوش بادت وین آب زلال نوش بادتاین منظومه تا به حال به چاپ نرسیده و نسخه های خطی آن در کتابخانه های مجلس شورای ملی (سابق)، مرکزی دانشگاه تهران ، سنای سابق، آیت الله مرعشی ، ملی ملک، دانشکده ادبیات و نیز کتابخانه های خصوصی دکتر مفتاح ، فخرالدین نصیری امینی و سیدمحمد بن نعمت الله جزایری موجود است.