جو

جو ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:
جو (گیاه) نوعی گیاه و از غلات
جو (سرده)
جوّ یا اتمسفر یا هواکره، فضای دور سیاره ها
جو (فیلم ۲۰۱۳)
جو یا جوی یا جوب به معنی راه آب
جو (بازیکن فوتبال) فوتبالیست برزیلی

جَوّ (atmosphere)
(یا: هواکره) مخلوطی از گازهای پیرامون هر سیاره. نیروی جاذبۀ سیّارات مانع از فرار جوّ سیاره ای می شود. فشار جوّی یا چگالی گازها در جوّ با افزایش ارتفاع کم می شود. پایین ترین لایۀ جوّ زمین شامل حدود۷۸ درصد نیتروژن و حدود۲۱ درصد اکسیژن، هر دو به شکل مولکولی، حاصل از ترکیب دو اتم، و حدود یک درصد از گازهای دیگر، مانند آرگون، بخار آب، دی اکسید کربن و ازون نیز در این لایه وجود دارد که از نظر شیمیایی و فیزیکی در جوّ اهمیت دارند. جوّ در چرخه های گوناگون طبیعت، ازجمله چرخه های آب۱، کربن۲ و نیتروژن، نقش اساسی دارد. جو منبع اصلی در صنعت برای تولید نیتروژن، اکسیژن، و آرگون است که از تقطیر جزءبه جزء۳ هوای مایع۴ به دست می آیند. جوّ زمین براساس دما طبقه بندی و به چهار لایۀ جوی تقسیم شده است:
وردسپهر(تروپوسفر۵). پایین ترین لایۀ جو است که از سطح زمین ۱۰ کیلومتر ارتفاع دارد و براثر گرمادهی زمین، که خود براثر تشعشعات مریی و مادون قرمز۶ِ تابیده از خورشید گرم شده است، تا درجه حرارت پانزده درجۀ سانتی گراد گرم می شود. هوای گرم همچنان که در وردسپهر بالا می رود، سرد می شود. بالارفتن هوای گرم علتِ ریزش باران و بسیاری دیگر از پدیده های هوایی است. دمای سطح بالایی وردسپهر تقریباً ۶۰ ـ درجۀ سانتی گراد است.
پوش سپهر (استراتوسفر۷). لایۀ بعدی است و ارتفاع ۱۰ تا ۵۰کیلومتری را دربر می گیرد. با افزایش ارتفاع دمای آن افزایش می یابد. (از ۶۰ ـ تا نزدیک صفر درجۀ سانتی گراد).
میان سپهر (مزوسفر۸). از ارتفاع ۵۰ تا ۸۰کیلومتری سطح زمین را دربر می گیرد که با افزایش ارتفاع در آن دما کاهش می یابد و از صفر درجۀ سانتی گراد به زیر۱۰۰ درجۀ سانتی گراد می رسد.
گرماسپهر (ترموسفر۹). بالاترین لایۀ جوّ است که از ارتفاع ۸۰ تا ۷۰۰کیلومتری گسترش دارد. با افزایش ارتفاع، دما بسیار بالا می رود و به هزاران درجه می رسد. درجات حرارت بالای گرماسپهر نشانۀ گرمای کمی است، زیرا با جنبش میان تعداد بسیار کمی اتم و مولکول تعیین می شود که در فواصل بسیار دور از یکدیگر قرار دارند. ساختار گرمایی جوّ زمین حاصل برهم کنشِ پیچیده ای بین تابش الکترومغناطیسی۱۰ خورشید، تابشی که از سطح زمین بازمی تابد، و مولکول ها و اتم های موجود در جو است. درجۀ حرارت گرماسپهر در مناطق بالایی به علّت برخورد فوتون۱۱ های ماورای بنفش۱۲ (یو وی) و اتم های جوّ بالاست. درجۀ حرارت در سطوح پایین تر کاهش می یابد، زیرا فوتون های ماورای بنفش کمتری وجود دارد و بیشتر آن ها در برخوردهای سطوح بالایی جذب شده اند. کمینۀ گرمایی در قاعدۀ گرماسپهر میان ایست (مزوپاز)۱۳ نام دارد و بیشینۀ درجۀ حرارتِ نزدیک به سطح بالایی پوش سپهر (استراتوسفر) را پوش ایست (استراتوپاز)۱۴ نامیده اند. در این جا، همچنان که مولکول های سنگین تر فوتون های ماورای بنفش را جذب می کنند، درجۀ حرارت هم بالا می رود گازهای جدیدی به وجود می آید. نمونۀ با اهمّیت این فرآیند تولید مولکول های ازون۱۵(اکسیژن با سه اتم، O۳) از مولکول های اکسیژن است. ازون تابش ماورای بنفش را بهتر از اکسیژن معمولی، با دو اتم، جذب می کند و لایۀ ازونِ درون پوش سپهر از رسیدن مقادیر مرگبار اشعۀ ماورای بنفش به سطح زمین جلوگیری می کند. کمینۀ درجات حرارت بین پوش سپهر و وردسپهر نشان دهندۀ تأثیر عوامل گرمایش زمین است و به آن وردایست (تروپوپاز)۱۶ می گویند. در ارتفاعی بالای لایۀ ازون و زیر قاعدۀ میان سپهر، با ارتفاع ۵۰ کیلومتر، فوتون های ماورای بنفش با اتم ها برخورد و الکترون هایی را از آن ها جدا می کنند و پلاسمایی۱۷ از الکترون ها و یون های باردار مثبت می سازند. یون سپهر (یونوسفر)۱۸ ایجاد شده چونان بازتابگر امواج رادیویی عمل می کند و در مسیر انعکاس۱۹، بین نقاطی که در سطح زمین بسیار از هم دورند، ارتباطات رادیویی را ممکن می کند. دورتر از بالای جوّ، کمربندهای تابش وَن آلن۲۰ قرار دارند. در این نواحی، ذرات باردار پرانرژی که از خورشید ساطع شده اند (بادهای خورشیدی۲۱)، جذب میدان مغناطیسی۲۲ زمین می شوند. کمربند خارجی، در ارتفاع حدود ۱۶۰۰کیلومتری، عمدتاً حاوی پروتون۲۳، و کمربند داخلی، در ارتفاع حدود ۲هزار کیلومتری، حاوی الکترون است. بعضی مواقع، الکترون ها با شتابی فزاینده به سمت زمین پایین می آیند؛ خصوصاً به سوی مدار عرضی قطب که قوی ترین میدان مغناطیسی را دارد. وقتی این ذرات با اتم ها و یون ها در گرماسپهر برخورد می کنند، نور ساطع می شود. این پدیده منشأ درخشش هایی مشهود در آسمان است که به شفق قطبی شمالی۲۴ (نورهای شمالی۲۵) و شفق قطبی جنوبی۲۶ (نورهای جنوبی۲۷) معروف اند. در دوره های فعالیت شدید خورشیدی، جوّ به بیرون برآمده می شود و چگالی آن ده تا بیست درصد تغییر می کند. این پدیده فرو افتادن ماهواره ها را افزایش می دهد و امکان پیش بینی زمان دقیق ورود مجدد آن ها را به مسیر اصلی شان غیرممکن می کند. پدیده های زمین شناسی۲۸ عامل ایجاد خواص شیمیایی جوّ هر سیّاره است. بر خلاف زمین، جوّ متراکم زهره عمدتاً شامل دی اکسید کربن (CO۲) است. جوّ غنی از دی اکسید کربن زهره تابش های مادون قرمزی را جذب می کند که از سطح سیاره ساطع می شوند. به این سبب، درجۀ حرارت سطح سیاره تا حد ذوب سرب بالا می رود (← اثر گلخانه ای). چنانچه همۀ دی اکسید کربن موجود به شکل سنگ های کربناته۲۹ (← سنگ_آهک) در کرۀ زمین آزاد و وارد وردسپهر شوند، جوّ زمین شرایطی مشابه جوّ زهره خواهد داشت، امّا وجود آب به صورت مایع در سطح زمین امکان تشکیل سنگ های کربناته را فراهم می آورد و موجب می شود جو زمین کاملاً با جوّ زهره متفاوت باشد. دیگر اجزای جو در موقعیت های خاصی یافت می شوند؛ ترکیبات گازی نیتروژن و گوگرد در شهرها، نمک روی اقیانوس ها، و گرد و خاک حاصل از ذرات غیرآلی، مواد آلی در حال پوسیدگی، دانه و تخم های ریز گیاهان و باکتری ها در همه جا. در میان ساخته های بشر، ترکیبات کلروفلوئورو کربن (سی اف سی ها) اهمیتی خاص دارند، زیرا ازونِ پوش سپهری را تخریب می کنند. water cycle carbon cycle fractional distillation liquid air infrared electromagnetic radiation photon ultraviolet mesopause stratopause ozone tropopause plasma ionosphere hop Van Allen radiation belts the solar wind magnetic field proton aurora borealis northern lights aurora australis southern lights geology carbonate rock

[ویکی فقه] جو دو معنا دارد. از جو به معنای اوّل در بابهای طهارت،صلات،زکات، تجارت و اطعمه و اشربه سخن گفته اند.
جو از غلّات می باشد.و همچنین به معنای واحد وزن و طول است.جو، گاه به لحاظ جنس آن مطرح و موضوع احکامی قرار گرفته و گاه به عنوان واحد طول و وزن از آن یاد شده است. نگاه نخست به جو، نگاه استقلالی است که از آن به «شعیر» یاد می شود و نگاه دوم، نگاه طریقی است که از آن به «شعیره» تعبیر می شود.
جو به معنای نخست
از جو به معنای دوم به مناسبت در ابواب مختلفی نظیر طهارت، صلات، زکات و دیات سخن رفته است.در کتب فقهی به تبعِ روایات از جو به عنوان واحد وزن و طول نام برده شده که مقصود، جوِ معمولی از حیث حجم و وزن است.
← اندازه و جو
...