منظومه شمسی

ابر میان ستاره ای محلی، حباب محلی،
بازوی شکارچی، راه شیری
منظومهٔ شمسی یا سامانهٔ خورشیدی سامانه ای دربرگیرندهٔ یک ستاره به نام خورشید و شماری اجرام آسمانی دیگر است که در مدارهایی مستقیم یا غیر مستقیم پیرامون آن می گردند.
منظومه شمسی از انفجار یک ابرنواختر و فروریزش یک ابر مولکولی چرخان پدید آمد و هویت آن در دوران رنسانس (نوزایی) و با مشاهدات افرادی از جمله گالیلئو گالیله دوباره مطرح و شواهد انکارناپذیر آن بر پایهٔ محاسبات او ارائه شد. این سامانه در بازوی شکارچی، کهکشان راه شیری واقع شده و ۲۶٬۰۰۰ سال نوری از مرکز کهکشانی فاصله، و در کنارهٔ کهکشان قرار دارد. خورشید بیش از ۹۹٫۸ درصد جرم منظومه شمسی را تشکیل می دهد و سرچشمهٔ انرژی بسیار از جمله گرما و نور است. این ستاره یک ستارهٔ نوع جی رشته اصلی و عضوی از تودهٔ ستارگان نخستین است. مانایی منظومه شمسی به مانایی خورشید وابسته است.
منظومه شمسی دارای هشت سیاره (عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون) و پنج سیارهٔ کوتولهٔ تاکنون شناخته شده (سرس، پلوتون، هائومیا، ماکی ماکی و اریس) است. چهار سیارهٔ نخست، سیارات درونی یا زمین سان هستند و بیشتر از سنگ ساخته شده اند و از چهار سیارهٔ دیگر مشتری و زحل سیارات بیرونی یا غول های گازی هستند و بیشتر از گازهای هیدروژن و هلیوم ساخته شده اند و اورانوس و نپتون غول های یخی هستند. علاوه بر این اجرام، منظومه شمسی دربرگیرندهٔ اجرام دیگری از جمله ماه ها، سیارک ها، شهاب وارها، شهاب ها، شهاب سنگ ها و دنباله دارهاست. منظومه شمسی هم چنین دارای مناطق خاصی از جمله کمربند سیارک ها، کمربند کویپر و دیسک پراکنده (سامانه خورشیدی) است.

منظومۀ شمسی
رجوع شود به:منظومه خورشیدی