نپتون

نپتون هشتمین و آخرین سیارهٔ سامانه خورشیدی است. این نام به عنوان خدای دریا و همزاد اورانوس نامگذاری شده است. نپتون چهارمین سیاره از نظر اندازه و سومین سیاره از نظر جرم است. نپتون، چهارمین جسم در سامانه خورشیدی بر پایهٔ جرم و حجم می باشد.
ماه های نپتون
جو نپتون
آب وهوای نپتون
کشف این سیاره در بین سال های ۱۷۹۰ تا ۱۸۴۰ بر اثر اختلالاتی که در مدار اورانوس مشاهده شد، انجام گردید. این سیاره هر ۱۶۳/۷ سال یک بار دور خورشید می چرخد.
معمولاً همهٔ انسان های روی زمین این سیاره را به رنگ آبی می شناسند. این رنگ را گاز متان حاضر در جو نپتون که رنگ سرخ را جذب می کند و آبی حاصل از طیف نوری خورشید که بازتابیده می شود پدید می آید.
نپتون از نظر ساختاری بسیار شبیه به سایر سیارات گازی به خصوص اورانوس است. تفاوتی که در ساختار سیاره هایی مانند اورانوس و نپتون دیده می شود، به سبب عدم حضور هیدروژن فلزی مایع است که در عوض آن یک ساختار متراکم آب مانندی در اطراف هسته وجود دارد. لایهٔ بیرونی تر نپتون متشکل از هیدروژن ملکولی مایع و هلیوم مایع است.

نپتون (اخترشناسی). نِپْتون (اخترشناسی)(Neptune)
در اخترشناسی، با درنظرگرفتن فاصلۀ میانگین، هشتمین سیاره از جانب خورشید. سیاره ای است گازی، شامل هیدروژن، هلیوم و متان، با جرم۱۷.۲ برابر جرم زمین، و دارای شدید ترین بادها در منظومۀ خورشیدی. فاصلۀ متوسط آن از خورشید۴.۴ میلیارد کیلومتر، قطر استوایی اش ۴۸,۶۰۰ کیلومتر، دورۀ چرخشش شانزده ساعت و هفت دقیقه، و هر سال آن برابر۱۶۴.۸ سال زمینی است. متان موجود در جوّ آن نور سرخ را جذب می کند و سیاره را به رنگ آبی درمی آورد. جوّ این سیاره عمدتاً متشکل است از هیدروژن (۸۵ درصد)، هلیوم (سیزده درصد)، و متان (۲ درصد ـ۱ درصد) سطح سیاره نیز متشکل از هیدروژن، هلیوم و متان است و تصور می شود درون آن هستۀ مرکزی سنگی ای است که با لایه ای از یخ پوشیده شده است.
قمرها. از بین هشت قمر نپتون، دو قمر آن، تریتون و نِرِئید، از زمین دیده می شوند. شش قمر دیگر را کاوشگر ویجر ۲ کشف کرد (۱۹۸۹) که از آن میان پروتئوس، با قطر ۴۱۵ کیلومتر، و بعد از آن نِرِئید، با قطر ۳۰۰ کیلومتر، بزرگ ترند.
حلقه ها. چهار حلقه کم فروغ آن، به ترتیب از جانب نپتون، عبارت اند از گاله، لووریه، آراگو، و آدامز. گاله گسترده ترین آن هاست و ۱,۷۰۰ کیلومتر پهنا دارد. لوریه و آراگو با نواری از ذرات پخش شدۀ موسوم به پلاتو از یکدیگر جدا شده اند. محل نپتون را اخترشناسان آلمانی، یوهان گاله و هاینریش دِ آرست (۱۸۲۲ـ۱۸۷۵)، درپی محاسبه های اخترشناس انگلیسی، جان کوچ آدامز، و پیش بینی ریاضی دان فرانسوی، اوربن لِوریه، با توجه به آشفتگی های حرکت اورانوس، کشف کردند (۱۸۴۶). ویجر ۲، که در اوت ۱۹۸۹ از کنار نپتون گذشت، نقش ابرهای گوناگونی، به ویژه ابری تندری و بیضوی به اندازۀ زمین، را نشان داد که به لکۀ تیرۀ بزرگ معروف است و به لکۀ سرخ بزرگ در مشتری شباهت دارد، با این همه، در ۱۹۹۴، تلسکوپ فضایی هابل نشان داد که این لکۀ تیرۀ بزرگ ناپدید شده است. لکۀ تیرۀ کوچک تری، معروف به DS۲، نیز ناپدید شده است.

نپتون (اسطوره). نِپْتون (اسطوره)(Neptune)
نِپْتون
در اساطیر روم، خدای آب ها. پس از همانندی با پوسیدون، خدای دریاها در اساطیر یونان، به خدای دریا تبدیل شد.