کنیا

کِنیا (Kenya)
نایروبی، نایروبی، موقعیت. جمهوری کِنیا در افریقای شرقی و در ساحل اقیانوس هند قرار دارد. کشورهای سودان و اتیوپی در شمال، سومالی در شرق، اقیانوس هند در جنوب شرقی، تانزانیا در جنوب غربی، و کشور اوگاندا در غرب آن جای دارند. مساحت کنیا ۵۸۲,۶۴۵ کیلومتر مربع است و شهر نایروبی پایتخت آن است.سیمای طبیعی. کشور کنیا به سه بخش نوار ساحلی، جلگه های شرقی، و کوهستان های غربی تقسیم می شود. ۱. نوار ساحلی با درازای ۴۵۰ کیلومتر در امتداد کرانه های اقیانوس هند قرار دارد و مهم ترین رودخانه های کنیا، تانا و گالانا، آن را قطع می کنند. عرض نوار مزبور در جنوب کم و رو به شمال بر وسعت آن افزوده می شود. ۲. جلگه های شرقی یا دشت نیئیکا که ارتفاع آن بین ۱۵۰ تا ۱,۰۰۰ متر است و از غرب نوار ساحلی آغاز می شود و رو به غرب بر ارتفاع آن افزوده می شود. جلگۀ مزبور بیشتر نواحی شمالی کشور را شامل می شود و فاصلۀ زیاد آبادی ها از یکدیگر و پراکندگی جمعیت از ویژگی های آن است. ۳. کوهستان های غربی (ارتفاعات کنیا) در غرب جلگه های شرقی جا دارد. کوهستان مذکور از دو رشته کوه شمالی و جنوبی تشکیل یافته که با درۀ کافت بزرگ ازهم جدا می شوند. رشتۀ شرقی که به تُنده مائو معروف است در دیوارۀ شرقی کافت مزبور قرار دارد و رشته کوه های اَبِردِر دیوارۀ غربی آن را تشکیل می دهد. آتشفشان های چندی در این ناحیه دیده می شود که کوه کنیا، در مرکز کشور و روی خط استوا، با ارتفاع ۵,۱۹۹ متر بلندترین آن ها و مرتفع ترین نقطۀ کنیا است. آتشفشان اِلگون نیز با بلندی ۴,۳۲۱ در شمال شرقی دریاچۀ ویکتوریا و در مرز مشترک سه کشور کنیا، اوگاندا، و تانزانیا واقع است. ساحل شمالی دریاچۀ تورکانا نیز مرز مشترک کشورهای کنیا، سودان، و اتیوپی را تشکیل می دهد. کشور کنیا به هشت استان تقسیم می شود و شهرهای مهم آن عبارت اند از نایروبی، ناکورو، کیسومو، مومباسا، نیئِری، و کاکامِگا. این کشور بر روی خط استوا قرار دارد و اقلیم آن بسیار گرم و مرطوب است. نواحی کوهستانی آن در مقایسه با دیگر نواحی خنک تر و مطبوع تر است و بیشترین بارندگی آن در ماه های فروردین و اردیبهشت روی می دهد. میانگین دمای نایروبی در دی ماه۱۸.۳ درجۀ سانتی گراد و در تیرماه۱۵.۶ درجۀ سانتی گراد است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۹۵۸ میلی متر می رسد. نواحی ساحلی کنیا از درختان نخل، کرنا، چندل، ساج، و صندل پوشیده شده و بعضی از قسمت های جلگۀ درون بومی پوشیده از درختان اقاقیا، انجیر هندی، و بامبو است؛ نواحی کوهستانی را نیز علفزارهای ساوانایی و اقاقیا و درختان مخروطی فراگرفته است. حیات وحش این سرزمین شامل شیر، ببر، زرافه، گورخر، و گوریل است که در مناطق حفاظت شده و پارک های ملی متعدد آن زیست می کنند.
اقتصاد. ۷۷ درصد از نیروی کار این کشور به کشاورزی اشتغال دارد و حدود ۱۱۰هزار هکتار از اراضی مزروعی کنیا به کشت چای اختصاص یافته است و کشور مذکور را از نظر تولید این محصول، که میزان آن به ۲۹۵هزار تن می رسد، در ردیف سوم جهان قرار داده است و درآمد حاصل از این محصول به ۳۵۰میلیون دلار می رسد. قهوه بعد از چای در مکان دوم قرار دارد و ۱۷۶,۵۰۰ هکتار از اراضی زیر کشت به این محصول اختصاص یافته و نیشکر، ارزن، کاساوا، سیب زمینی، آناناس، گندم، موز، انواع میوه های گرمسیری، سبزیجات و گُل از دیگر محصولات کشاورزی این کشور است. کنیا از مراکز مهم تولید گُل در قارۀ افریقا است و محصول آن حدود ۳۵,۵۰۰ تن است که دوسوم از آن به هلند صادر می شود تا از آن جا به بازارهای جهانی فرستاده شود. گلّه داری و پرورش گاو، گوسفند، بز، شتر، و خوک و ماکیان نیز در زمرۀ فعالیت های کشاورزی کنیا قرار دارند. نساجی، تولید مواد شیمیایی، مونتاژ اتومبیل، وسایل حمل و نقل، چرم، کفش، مواد غذایی، تنباکو، پالایش نفت، سیمان، شکر، خوراک دام و طیور و تولید الیاف کتانی بخشی از فعالیت های صنعتی این کشور را تشکیل می دهند.
حکومت و سیاست. کنیا دارای نظام جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است. مجلس شورای ملی کنیا ۲۰۰ عضو دارد و دورۀ نمایندگی آنان پنج سال است. رئیس جمهور کنیا را مردم برای پنج سال انتخاب می کنند و مسئولیت تشکیل هیئت دولت با اوست.
مردم و تاریخ. جمعیت کنیا حدود ۳۸,۶۱۰,۰۹۷ نفر است (۲۰۰۹)و تراکم نسبی آن به۶۶.۲ نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد سالانۀ جمعیت این کشور دو درصد است و اقوام گوناگون کنیایی اکثریت جمعیت آن را تشکیل می دهند. ۵۳ درصدشان مسیحی اند و حدود ۶۸ درصد از آنان در روستاها به سر می برند و زبان رسمی آنان سواحلی و انگلیسی است. میانگین امید به زندگی در کنیا ۵۳ سال است و ۸۱.۵درصد از بزرگسالان آن باسوادند. اقوام گوناگون کنیایی جزو نخستین ساکنان این سرزمین هستند. اعراب عُمانی از قرن ۱۶ تا ۱۹ در نواحی ساحلی آن ساکن شدند و شهر مالیندی را در آن جا بنا نهادند. انگلیسی ها در ۱۸۹۵ کنیا را تصرف کردند و کنفرانس برلین مالکیت انگلستان بر کنیا را تأیید کرد. در پایان جنگ جهانی دوم، جومو کنیاتا حزب اتحاد افریقا را در کنیا تأسیس کرد و اعتصابات وسیعی را سازماندهی کرد. هم زمان اقوام مائو مائو، که جماعتی سیاسی و مذهبی بودند، حملات خود را بر اروپاییان مقیم این کشور متمرکز کردند و پس از مبارزات سخت و طولانی و خون ریزی های بسیار، دولت انگلستان حزب اتحاد افریقا را به رسمیت شناخت و در دسامبر ۱۹۶۳ حکومت کنیا به فرمانداری کل مبدل شد و جومو کنیاتا به نخست وزیری آن رسید. این کشور در ۱۴ دسامبر ۱۹۶۴ استقلال کامل خود را به دست آورد و جومو کنیاتا به عنوان نخستین ریاست جمهوری کشور برگزیده شد.

کنیا با نام رسمی جمهوری کنیا، کشوری در شرق آفریقاست.
• «پرچم : پرچم کنیا بر اساس پرچم w:en:Kenya African National Unionاتحادیهٔ ملی آفریقای کنیا طراحی شده. این حزب رهبری مبارزات استقلال طلبانهٔ کنیا را برعهده داشته است. پرچم حزب مذکور در سال ۱۹۵۱ طراحی شده بود. رنگ سیاه در این پرچم نشانهٔ مردم سیاه پوست کشور، قرمز نشانهٔ خود ایثارشده برای استقلال و سبز نشانهٔ زمین است. رنگ سفید نشانهٔ وحدت شمرده شده است.در وسط پرچم کنیا یک سپر جنگجویان ماسایی از مردم کنیا دیده می شود و دو نیزه در کنار این سپر نشانهٔ دفاع از آزادی می باشد.» در اثرش چاپ ۱۳۷۰/ ۱۹۹۱م -> رسول خیراندیش

[ویکی شیعه] کنیا کشوری است در شرق آفریقا. پیشینه حضور اسلام را در قرن نخست و تشیع را به قرن سوم قمری در شهرهای ساحلی این کشور دانسته اند. مسلمانان بیش از ۱۵ درصد جمعیت این کشور را تشکیل می دهند.
ورود تشیع در کنیا با مهاجرت علی بن حسین از شیراز شکل گرفت. در این کشور شماری بهره، خوجه اثناعشری و شیعه بومی زندگی می کنند. که از تعداد آنها آمار دقیقی در دست نیست. به گزارش پرتال اهل بیت وابسته به مجمع جهانی اهل بیت، مؤسسه pew در سال ۲۰۰۹م شمار شیعیان کنیا را کمتر از ۱۴۰،۰۰۰ تن تخمین زده است. اما مجمع جهانی اهل بیت در سال ۲۰۰۸م شمار آنان را ۵۶۰،۰۰۰ نفر اعلام کرده است.
شیعیان این کشور مراکزی دارند. سیمکو، (اتحادیه شیعیان کنیا) هماهنگی بین گروه های شیعی در کنیا را بر عهده دارد.