کک

( ~ .) (اِ.) = کرک : ماکیانی که از تخم کردن باز مانده و مست شده باشد.

(کَ) (اِ.) = کیک : حشره ای است کوچک به اندازة شپش که هنگام راه رفتن می جهد. ؛~ به تنبان کسی افتادن کنایه از: به هول و ولا افتادن ، دچار وسوسه و هیجان شدن . ؛ ~ کسی نگزیدن بی اعتنا به امور بودن ، بی خیال و لاقید همه چیز بودن . ؛ ~را در هوا نعل کردن کنایه از: رندی و زیرکی زیاد داشتن .

( ~ .) [ معر. ] (اِ.) نانی که از آرد خشکه پزند.

(کُ) [ فر. ] (اِ.) زغالی که از سوختن ناقص یا تصفیة تقطیر زغال سنگ حاصل شود. تقریباً کربن خالص است و بدون به جا گذاشتن خاکستر کاملاً می سوزد و حرارت زیاد تولید می کند.

کک . [ ک َ ] (اِ) گیاهی و رستنیی را گویند. (برهان ). گیاه . (شعوری ). گیاهی ترش . (ناظم الاطباء).

کک . [ ک َ ] (اِ) نانی باشد که از آرد خشکه پزند. (برهان ) (ناظم الاطباء). نان تنک که از خشکه پزند و بدین معنی مخفف کاک است که قاق معرب آن است . (انجمن آرا) (آنندراج ) (فرهنگ شعوری ). کاک . کعک . رجوع به هریک از این مترادفات شود.

کک . [ ک َ ] رمز است . کذلک را در کتابت . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

کک .[ ک ُ ] (ص ) ماکیان که از تخم کردن بازمانده و مست شده باشد. (برهان ) (ناظم الاطباء). و این مخفف کرک است . (از انجمن آرا) (از آنندراج ). کُرچ . || (اِ) به ترکی ، بیخ و ریشه ٔ علف را گویند. (برهان ).

دهخدا.

کک . [ ک ُ ] (فرانسوی ، اِ) قسمی زغال سنگ که در کوره های آهنگری به کار برند. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

نوعی زغال‌سنگ که در معرض گرما مواد فرار خود را از دست می‌دهد و استحکام بیشتری می‌یابد.

حشرۀ کوچک و جهنده که از خون انسان و حیوان تغذیه می‌کند و عامل انتقال بعضی بیماری‌ها است؛ کیک.

تکیه ای: kak
طاری: kak
طامه ای: kak
طرقی: kak
کشه ای: kak
نطنزی: kak

۱کبک ۲در مشت گرفتن ۳سرحال

نوعی گیاه خودرو و ییلاقی

چیدن و اتصال چند چوب افقی که به عنوان در ورودی برخی مراتع ...

۱کک حشره ی موزی و گزنده که در فارسی نیز کک گفته شود