مین اباد

روستای میناباد بزرگترین روستای شهرستان نمین و هم مرز با جمهوری آذربایجان می باشد.
دهستان میناباد
سلام نمین
کتاب تاریخ و فرهنگ نمین (استاد ستودی)
صبح سبلان، سولماز پور نعمت
نوشته ای از شاهرخ شهابی
دانشنامهٔ تاریخ معماری ایران شهر
ویرایش کلی هوشنگ آهنگری از سایت میناباد
اسم محلی و رسمی آن میناباد می باشداسم قدیمی این روستا مؤمن آباد بوده که در اثر گذشت زمان سالیان اسم این ده به میناباد تغییر یافته بزرگان روستا نظر داشتند که در اثر جنگ و خشکسالی چندین بار این روستا از بین رفته و دوباره آباد شده به این نام یعنی مین آباد مشهور شده است روستا در جنگل واقع بوده و هم اکنون طی زمان ها ی طولانی جنگل ها از بین رفته اند باغها ی کوچکی باقی مانده. یکی از جاذبه های گردشگری میناباد جنگل شغال دره می باشد از زمین های میناباد شروع به گردنه حیران ختم می شود و اهالی آسیابی را در ان محل به یاد دارند که آسیاب آبی بوده که برا ی آسیاب گندم خود از ان استفاده می کردند (به آسیاب دره معروف بوده) در داخل جنگل شغال دره (روباه، خوک، گرگ، شغال) و پرندگانی همچون (شاهین، کبک، عقاب، گنجشک، پرستو و …)یافت می شود.روستای میناباد یکی از روستاهای بزرگ شهرستان نمین بخش مرزی عنبران است که مردمانی قوی بنیه وبا اراده را درخود جای داده و به غیرتمندی وجوانمردی مشهورند این مردم همانند سایر مردمان مرزنشین بواقع مرزدارانی قابل تحسین در حیطه وطن دوستی ونیز محافظت از حریم فرهنگی ایران زمین بشمار می روند.
مرکز دهستان میناباد، بخش عنبران شهرستان نمین، استان اردبیل است و در طول جغرافیاییَ ۳۴ °۴۸ و عرض جغرافیای َ۲۸ °۳۸ ارتفاع متوسط ۱۶۰۰متر قرار دارد. سرزمینی پایکوهی و سرد و خشک است و در ۳کیلومتری شمال خاور نمین واقع شده است.این روستا ازسمت شمال به جمهموری آذربایجان و از سمت جنوب به روستای خشه حیران منتهی و از سمت غرب به روستاهای میرزانق و جید و از طرف جنوب غربی به شهر نمین محدود می شود.رودخانه مین آباد که از کوه های هفت دران سرچشمه گرفته و از وسط آبادی گذشته و به نمین می ریزد. کوه ارزروم در شمال خاور و کوه تپی در شمال باختر آبادی است.این روستا بالغ بر ۳۰۶ خانوار سکنا دارد و جمعیت آن ۱۳۱۱ نفر می باشد که ۶۷۱نفر آن مرد و۶۴۰ نفر آن زن می باشند و ۸۸۷ نفر از تعداد کل جمعیت آن با سواد هستند.
براساس گزارش مرکزآمار ایران روستای میناآباد در سال ۱۳۴۵ دارای ۱۳۰۲ نفر سکنه بوده که در قالب ۲۲۶ خانوار زندگی می کرده اند. جمعیت روستا در سال ۱۳۵۵ به ۱۴۹۲ نفر و ۲۲۶ خانوار می رسد.در سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۶۵جمعیت روستا ۱۷۸۶ نفر و تعداد خانوار آن ۲۷۰ خانوارگزارش شده است. با سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۷۵ جمعیت روستا ۱۵۷۰ نفر و تعداد خانوار در آن ۳۰۸ خانوار اعلام شده است. براساس آخرین سرشماری جمعیت آن در سال ۱۳۸۵، ۱۳۱۱ نفر و تعداد خانوارآن ۳۰۶ خانوار بوده که ۶۷۱ نفر آن مرد و۶۴۰ نفر آن زن می باشند و ۸۸۷ نفر از تعداد کل جمعیت آن با سواد هستند، که از لحاظ جمعیت در مقایسه با سال ۱۳۷۵ کاهش جمعیتی برابر با ۲۵۹ نفر داشته است.نرخ رشد جمعیت روستا در فاصلة سال های ۵۵–۱۳۴۵ حدود ۶/۱۴ درصد و سال ۶۵–۱۳۵۵ حدود ۷/۱۹ درصد را نشان می دهد که در سال ۷۵–۱۳۶۵ رشد منفی برابر با ۱/۱۲ درصد داشته است و از سال ۸۵–۱۳۷۵ باز حدود ۵/۱۶ درصد رشد منفی را نشان می دهد؛ بنابراین طی سال های ۸۵–۱۳۶۵ رشد جمعیت منفی بوده، برابر با ۶/۲۶ درصد بوده است.از جمله علل مهاجرت و کاهش جمعیت در این روستا می توان به عدم وجود زمینه های لازم برای اشتغال، نبود امکانات رفاهی و پائین بودن میزان تولیدات کشاورزی و… عنوان نمود.