مشورت

این نوشتار یا بخش نیازمند ویکی سازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوه نامه آن را ویکی سازی کنید و در پایان این الگو را بردارید.
• از پرتو رحمت الهی در برابر آنها نرم (و مهربان) شدی و اگر خشن و سنگدل بودی از اطراف تو پراکنده می شدند بنابراین آنها را عفو کن و برای آنها طلب آمرزش نما و در کارها با آنها مشورت کن اما هنگامی که تصمیم گرفتی (قاطع باش و) بر خدا توکل کن زیرا خداوند متوکلان را دوست دارد». -> آل عمران آیه ۱۵۹
• و آنان که دستورات پروردگار را اجابت و اطاعت کردند و نماز به پا داشتند و کارشان را با مشورت یکدیگر انجام دادند و از آنچه روزی شان دادیم انفاق می کنند -> سورهٔ شوری، آیهٔ ۳۸
• رأی؛ هیچکس هرگز با مشورت بدبخت و با استبداد رأی، خوشبخت نشده است» -> حضرت محمد بن عبدالله(تفسیر ابو الفتوح رازی).
• هر که خودکامگی کند به هلاکت رسد و هر که با دیگران مشورت کند در عقل آنان شرکت جسته است» -> علی بن ابیطالب (نهج البلاغه، حکمت ۱۶۱).
• هنگامی که زمامداران شما، نیکان شما باشند و توانگران شما سخاوتمندان و کارهایتان به مشورت انجام گیرد، در این موقع روی زمین از زیر زمین برای شما بهتر است (یعنی شایسته حیات و زندگی هستید) ولی اگر زمامدارانتان، بدان، و ثروتمندان، افراد بخیل باشند و در کارها مشورت نکنید در این صورت، زیر زمین از روی آن برای شما بهتر است -> حضرت محمد بن عبدالله(تفسیر ابو الفتوح رازی).
• با سه طایفه مشورت نکن: با هیچ بخیلی مشورت مکن، که تو را از فضل و بخشش باز می دارد و از فقر و نیاز می ترساند»، و نه با هیچ ترسویی، که تو را از اقدام در امور سست می سازد»، و نه با هیچ حریصی، که به ناروا حرص و آز را در نظرت می آراید». -> علی بن ابیطالب (نهج البلاغه، نامه ۵۳)
• حق کسی که از تو مشورت می خواهد این است که اگر عقیده و نظری داری در اختیار او بگذاری و اگر درباره آن کار، چیزی نمی دانی، او را به کسی راهنمایی کنی که می داند و اما حق کسی که مشاور تو است این است که در آنچه با تو موافق نیست او را متهم نسازی» -> علی بن حسین (تفسیر نور الثقلین، جلد ۱ ص ۴۰۵).
• سرزنش نمی شود کسی که مشورت کرده است. -> علی بن ابیطالب،بحار، ج۷۵، ص۱۰۴ ـ ۱۰۰
• با عاقلان ایماندار مدام مشورت کن!• معرفت از لفظ دین داران کامل عقل جوی /مشورت بارای نزدیکان دور اندیش کن• «مشورت ادراک و هشیاری دهد// عقل ها را عقل ها یاری دهد»

[ویکی فقه] مشورت به معنای شوری، رایزنی و شور کردن است، و دین اسلام به مشورت کردن در امور فردی و اجتماعی اهمیت زیادی داده است، و برای مشورت کننده فواید و آثار زیادی در روایات بیان شده، و لذا در قرآن کریم و روایات اسلامی سفارش به مشورت کردن شده است و البته باید مشورت با افراد با تجربه و صاحب عقل و درایت باشد.
موضوع مشاوره در اسلام از اهمیت خاصی برخوردار است چنانچه پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) با قطع نظر از وحی آسمانی آنچنان فکر نیرومندی داشت که هیچ گاه نیاز به مشاوره پیدا نمی کرد، ولی برای اینکه از یک سو مسلمانان را به اهمیت مشورت متوجه سازد تا آن را جزء برنامه های اساسی زندگی خود قرار دهند و از سوی دیگر نیروی فکر و اندیشه را در افراد پرورش دهد، در امور عمومی مسلمانان که جنبه ی اجرای قوانین الهی داشت (نه قانون گزاری) جلسه ی مشاوره تشکیل می داد و مخصوصاً برای رای افراد صاحب نظر ارزش خاصی قائل بود تا آنجا که گاهی به احترام آن ها از رای خود صرف نظر می کرد، چنان که نمونه ی آن در جنگ احد اتفاق افتاد و می توان گفت که یکی از عوامل موفقیت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) در پیشبرد اهداف اسلامی همین بود.
موضوعات بحث
در این بحث به پنج موضوع توجه فرمائید:۱ـ آیات و روایات پیرامون شورا.۲ـ با چه اشخاصی می توان مشورت کرد؟۳ـ نتایج ثمربخش مشورت.۴ـ وظیفه ی مشاور.۵ـ مذمت استبداد.
مشورت از منظر اسلام
آیین اسلام بر مشورت در امور فردی و جمعی ارجی ویژه می نهد.قرآن کریم سوره ای به نام «سوره شوری » دارد که مشورت را در شمار فرائض اخلاقی و روحیّات معنوی آورده است.بنای حکومت اسلامی نیز بر مشورت و دوری از استبداد و خودرایی است و حاکمان اسلامی باید از مشورتِ مشاوران کارآزموده و آگاه بهره مند باشند.البتّه پیروی از رای آنان برای حاکم الزامی نیست و او می تواند به تشخیص خود عمل کند.
← مشورت پیامبر با صحابه
...