منگوله پوستی یا آکروکوردون (به انگلیسی: acrochordon) گونه ای تومور خوش خیم کوچک است که در بخش هایی که پوست چین می خورد (و برهم ساییده می شود) ایجاد می شود؛ مانند گردن، زیر بغل و کشاله ران. منگوله پوستی ممکن است روی صورت و پلک هم پدیدار شود. منگوله های پوستی مقعد ممکن است با بیماری کرون مرتبط باشند. منگوله های پوستی عموماً بی ضرر و بدون درد هستند و معمولاً با گذشت زمان رشد نمی کنند و تغییر شکل نیز نمی دهند. اغلب این تومورها بسیار کوچک هستند اما منگوله های پوستی با طول ۱٫۳ سانتی متر هم دیده شده اند. منگوله پوستی در بیشتر موارد روی ساقه ای گوشتی به نام پدانکل رشد می کند و سطح آن ممکن است صاف یا زمخت باشد. این تومورها متشکل از یک هسته رشته ای آوندی و گاهی همراه با یاخته های چربی هستند که توسط روپوست پوشانده می شود. منگوله های پوستی ممکن است در اثر ساییده شدن به پوشاک و جواهرات، اصلاح و درماتیت تحریک شوند.
زگیل آبکی
پاپیلوما
گمان می رود این تومورها دراثر ساییدگی پوست به پوست ایجاد می شوند زیرا بیشتر در بخش های چروکیده پوست دیده می شوند. عامل وراثتی نیز ممکن است مؤثر باشد. وجود ویروس پاپیلوم انسانی کم خطر ۶ و ۱۱ در منگوله های پوستی دیده شده است که در این صورت این تومورها می توانند نقش بیماری زایی داشته باشند. اگرچه پژوهشی در سال ۲۰۱۲ میلادی هیچ ارتباطی میان منگوله های پوستی و ویروس پاپیلوم انسانی کم خطر یا پرخطر پیدا نکرد. شیوع منگوله پوستی ۴۶٪ در جمعیت عمومی است و در زنان بیشتر از مردان دیده می شود. قبلاً تصور می شد منگوله پوستی با پولیپ کولورکتال مرتبط است؛ اما پژوهش های جدید این ارتباط را رد کرده اند. به ندرت ممکن است منگوله پوستی با آکرومگالی و سندرم تخمدان پلی کیستیک در ارتباط باشد.
انسولین و قند خون بالا احتمال ایجاد منگوله پوستی را افزایش می دهند. سازوکار این تأثیر ناشناخته است.
مانند خال، برداشتن منگوله پوستی نیز با خطر وخامت محل تومور همراه است. اگرچه این احتمال بسیار کم است، اما برداشتن منگوله پوستی ممکن است در موارد نادر به ایجاد تومور بدخیم بینجامد. برداشتن منگوله پوستی می تواند در خانه با استفاده از ابزارهای مخصوص یا توسط پزشک پوست یا پزشک عمومی انجام شود. از روش های معمول می توان به شریان بندی، سوزاندن، جراحی سرمایشی، جراحی و لیزر اشاره کرد.
زگیل آبکی
پاپیلوما
گمان می رود این تومورها دراثر ساییدگی پوست به پوست ایجاد می شوند زیرا بیشتر در بخش های چروکیده پوست دیده می شوند. عامل وراثتی نیز ممکن است مؤثر باشد. وجود ویروس پاپیلوم انسانی کم خطر ۶ و ۱۱ در منگوله های پوستی دیده شده است که در این صورت این تومورها می توانند نقش بیماری زایی داشته باشند. اگرچه پژوهشی در سال ۲۰۱۲ میلادی هیچ ارتباطی میان منگوله های پوستی و ویروس پاپیلوم انسانی کم خطر یا پرخطر پیدا نکرد. شیوع منگوله پوستی ۴۶٪ در جمعیت عمومی است و در زنان بیشتر از مردان دیده می شود. قبلاً تصور می شد منگوله پوستی با پولیپ کولورکتال مرتبط است؛ اما پژوهش های جدید این ارتباط را رد کرده اند. به ندرت ممکن است منگوله پوستی با آکرومگالی و سندرم تخمدان پلی کیستیک در ارتباط باشد.
انسولین و قند خون بالا احتمال ایجاد منگوله پوستی را افزایش می دهند. سازوکار این تأثیر ناشناخته است.
مانند خال، برداشتن منگوله پوستی نیز با خطر وخامت محل تومور همراه است. اگرچه این احتمال بسیار کم است، اما برداشتن منگوله پوستی ممکن است در موارد نادر به ایجاد تومور بدخیم بینجامد. برداشتن منگوله پوستی می تواند در خانه با استفاده از ابزارهای مخصوص یا توسط پزشک پوست یا پزشک عمومی انجام شود. از روش های معمول می توان به شریان بندی، سوزاندن، جراحی سرمایشی، جراحی و لیزر اشاره کرد.
wiki: منگوله پوستی