ابن خراط

[ویکی فقه] اِبْن ِ خَرّاط، ابومحمد عبدالحق بن عبدالرحمان بن عبدالله بن حسین بن سعید بن ابراهیم اَزدی (۵۱۰ -۵۸۲ق / ۱۱۱۶-۱۱۸۶م )، فقیه ، محدث ، حافظ، قاضی ، ادیب و شاعر مالکی اشبیلی است.
وی به سبب اقامت در شهر بجایه به عبدالحق بجایی نیز شهرت داشته است . بعضی او را عبدالحق یمانی گفته اند که اشتباه است . تاریخ تولد وی را به اختلاف ، ربیع الاول ۵۱۰ق و یا به گفته ابن زبیر ۵۱۴ق و درگذشت او را نیز به اختلاف ، در ربیع الاخر ۵۸۱ق و یا ۵۸۲ق نوشته اند، تاریخ درست درگذشت وی نیز بنا بر تصریح غبرینی بر اساس نوشته قبر وی، باید در ۸۵۲ق باشد.
مشایخ حدیث
ابن خراط از محیی الدین ابن عربی ، ابوالحسین شریح بن محمد، ابوالحکم بن بَرّجان ، ابوحفص عمر بن ایوب ، ابوبکر بن مدیر و دیگران حدیث شنیده و روایت کرده و از ابوالقاسم بن عساکر اجازه دریافت کرده است .
امامت جامع بجایه
ابن خراط بعد از ۵۵۰ق / ۱۱۵۵م در اثر اوضاع آشفته و آشوبی که در اندلس پدید آمد و منجر به سقوط دولت لمتونیّه و روی کار آمدن دولت منیّه گردید، به بجایه رفت و به نشر دانش پرداخت و امامت جامع بجایه را به عهده گرفت . او و ابوعلی مسیلی و ابوعبدالله محمد بن عمر قرشی معروف به ابن قریشه در مکانی که به سبب تجمع این ۳ تن مدینة العلم نام گرفته بود، جمع می شدند و به مباحثه و مذاکرات علمی می پرداختند. طالبان علم (از اطراف و اکناف ) به نزد وی می شتافتند تا از محضر درس وی استفاده کنند. ضبّی نوشته است که مدت زمانی که در بجایه بودم ، با ابن خراط مصاحبت داشتم .
شاگردان
...