[ویکی فقه] بویایی از حواس پنجگانه ی ظاهری است و در باب
قصاص و
دیات از آن سخن رفته است. به عنوان بویایی، شامه، شم، شمیه، قوه شامه، قوه بویایی، قوه شم و قوه شمیه نیز گفته می شود.
بینی دارای حسّ بویایی در مقابل
بینی فاقد آن، قصاص می شود.
دیه از بین بردن حسّ بویایی
از بین بردن حسّ بویایی کسی از هر دو مجرای بینی موجب
ثبوت دیه ی کامل و از یک مجرا موجب ثبوت نصف دیه است. در صورت پیدایی اختلاف میان جنایتکار و آن که
جنایت بر او وارد شده در از بین رفتن حسّ بویایی، به چیزهایی که بو ی تند یا خوش دارند،- بدون آنکه
مجنی علیه متوجّه گردد-
آزمایش می شود و چنانچه به آزمایش نیز مشخّص نشد، چون از موارد لوث، به شمار می رود با قسامه، به نفع آسیب دیده
حکم می شود.
برگشت حسّ بویایی پس از گزفتن دیه
۱)اگر حسّ بویایی مجنیّ علیه پس از گرفتن دیه بازگردد در صورتی که بازگشت آن نشانه ی از بین نرفتن حسّ بویایی بر اثر جنایت باشد
جانی می تواند دیه را پس بگیرد و مورد از موارد پرداخت ارش، خواهد بود.
۲)از دیگر موارد ارش، موردی است که
اهل خبره به بازگشت بویایی در زمان معیّن حکم کند و در آن مدّت، بویایی بازگردد. البتّه اگر مجنیّ علیه پیش از مدّت تعیین شده بمیرد، دیه بر جانی
مستقر خواهد شد.
دیه قطع بینی و ازاله بویایی
...