تبشیر

تَبْشیر (mission)
کوششی سازمان یافته برای گسترش مسیحیت که در طول تاریخ راسخ ترین دین تبلیغ گر بوده است. دین بودا نیز چه در گذشته و چه در حال کار تبلیغی داشته است. در جهان سوم از فعالیت های تبشیری به سبب آثار مخرب آن در اقوام بومی و نظام های سنتی اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بسیار انتقاد شده است. از جنبۀ توسعه، گذار از ادیان قبیله ای به ادیان جهانی را می توان مرهون فعالیت تبشیری دانست. مثال آن مهرپرستی است که حتی پیش از ظهور مسیحیت در خاور نزدیک باستان پدید آمد. در قرن ۲۰ فرقه هایی مانند مورمون ها و شاهدان یَهُوَه به طور مرتب و حساب شده به تبلیغ پرداختند و اسلام علاقه مندان آماده ای در جنبش سیاه پوستان مسلمان امریکا پیدا کرد و در اروپا دومین دین بزرگ شد. مسیحیان تکلیف خود می دانند که همۀ مردمان را در دین خود شریک کنند و به دیگران یاری دهند تا با درک مسیح از گناه و مرگ رهایی یابند. در انجیل متّی (۲۸: ۱۹ـ۲۰) عیسی به حواریانش فرمان می دهد که همۀ امت ها را به دین او در آورند و تعمید دهند. جمعی معتقدند که این مهم باید از طریق کلیسا و مثلاً با ایجاد اجتماعات مسیحی، در نقاطی که چنین اجتماعاتی وجود ندارد، انجام گیرد. گروهی امیدوارند که صرف شیوۀ زندگی شان، غیرمسیحیان را مجذوب مسیحیت کند. با این همه امروزه بسیاری از مسیحیان به تکثر دینی معتقدند و ادیان گوناگون را راه های مختلف رسیدن به هدف واحد رستگاری می دانند. البته اینان بر این باورند که درک سایر ادیان از خدا ناقص است و تأکیدشان بر اشتراک آرا و وحدت اهداف است.

[ویکی فقه] تبشیر، تبلیغ و ترویج انجیل و مسیحیت را می گویند.
تبشیر در لغت به معنای «بشارت دادن» و «مژده آوردن» است و خود واژه انجیل نیز به معنای بشارت و نوید است.
معنای اصطلاحی تبشیر
اصطلاح تبشیر در قرون اخیر از نظر مفهوم و مصداق توسعه یافته و به هر نوع خدمت یا مأموریت ( میسیون ) برای اعتلای «کلمه مسیح» در داخل یا خارج از جوامع مسیحی، اطلاق می شود.
انواع تبشیر
بر این اساس، تبشیر بر دو نوع است:درون دینی، یعنی تبشیر در بین مسیحیان مستقر در جهان اسلام ،مانند ارمنی ها و آسوری ها و نسطوری ها ،که شامل خدمت های تبشیری و بویژه مبارزه با بدعت است؛ برون دینی، یعنی تبشیر در میان غیرمسیحیان از جمله مسلمانان چه در سرزمین های اسلامی باشند چه در سرزمین های غیراسلامی.
علت تاثیر کمتر تبشیر بر پیروان اسلام
...