دریاچه ارومیه

دریاچه اُرومیه نام دریاچه ای در شمال غربی کشور ایران است که طبق تقسیمات کشوری ایران، این دریاچه میان دو استان آذربایجان غربی و استان آذربایجان شرقی قرار گرفته است. بررسی نوسانات سطح آب دریاچه ها به لحاظ اهمیت، ماهیت و موقعیت این مجموعه های آبی در سال های اخیر اهمیت ویژه ای پیدا کرده است. دریاچه ارومیه بزرگترین دریاچه داخلی ایران می باشد . مساحت این دریاچه در سال ۱۳۷۷ در حدود شش هزار کیلومتر مربع بود که در ردیف بیست و پنجمین دریاچه بزرگ دنیا از نظر مساحت قرار می گیرد. دریاچهٔ ارومیه، بزرگ ترین دریاچهٔ داخلی ایران، بزرگ ترین دریاچهٔ آب شور در خاور میانه، و ششمین دریاچهٔ بزرگ آب شور دنیا است. آب این دریاچه بسیار شور بوده و بیشتر از رودخانه های زرینه رود، سیمینه رود، تلخه رود، گادر، باراندوز، شهرچای، نازلو و زولا تغذیه می شود.پل میانگذر دریاچهٔ ارومیه در زمان احداث، جون ۲۰۰۷. برخی احداث بزرگراه با تنها دهنه ۱/۲ کیلومتری از عوامل تشدید خشکیدن دریاچه می دانند.   «مشت عثمان»، کوچکترین جزیره دریاچه ارومیه.   منطقه کاظم داشی، ساحل غربی دریاچه ارومیه.   دریاچه ارومیه قبل از خشک شدن در نزدیکی روستای اغ گنبد.
نام این دریاچه امروزه دریاچه ارومیه است که از نام شهر ارومیه، مرکز استان آذربایجان غربی گرفته شده است. در دهه ۱۹۳۰ میلادی به هنگام سلطنت رضاشاه این دریاچه به افتخار وی دریاچه رضائیه نامگذاری شد. پس از انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ نام دریاچه به نام پیشین خود، دریاچه ارومیه بازگردانده شد. در زبان ترکی اورمو گولو گفته می شود. در زبان پارسی کهن، این دریاچه چیچست به معنای درخشنده نامیده شده است. در دوران میانه این دریاچه «کبودا» (کبودان) نیز نامیده شده که از لغت آزور "azure" در فارسی یا կապույտ یا "Kapuyt/Gabuyd" در زبان ارمنی عاریه گفته شده است. در لاتین این دریاچه لاکوس ماتینوس Lacus Matianus نامیده شده است.در زبان ارمنی کپوتان (Կապուտան ծով) نام این دریاچه است.
یکی از نخستین اشارات به دریاچه ارومیه در کتیبه سده نهم پیش از میلاد مسیح در شلمنسر سوم (سلطنت بین ۸۵۸–۸۲۴ قبل از میلاد) به دو نام در محل دریاچه ارومیه اشاره شده: پرسواه (به معنی ایرانیان یا پارسیان) و ماتای (یا میتانی ها). هنوز دقیقاً روشن نیست که این نام ها به منطقه یا قبیله یا پیوندی که بین گروهی از نام های مردم با شاهان وجود داشته اشاره می کند.
دریاچه مرکز پادشاهی منائیان بود. محل زندگی احتمالی منائیان در تپه حسنلو در جنوب دریاچه بوده است. منائیان به توسط گروهی که متیان نام داشتند غلبه شدند، مردمان ایرانی مختلفی که سکاها، سرمتی ها، یا کیمری شناخته می شدند. به درستی معلوم نیست که مردمان نامشان را از دریاچه گرفته اند یا دریاچه نامش را از مردمان اطراف آن گرفته است؛ ولی کشور باستانی متیان نامیده می شد که نام لاتین دریاچه از آن گرفته شده است.