جبران خلیل جبران

جبران خلیل جبران (۶ ژانویه ۱۸۸۳ - ۱۰ آوریل ۱۹۳۱) زاده بشرّی لبنان از نویسندگان لبنانی-آمریکایی و خالق کتاب"پیامبر" است.
دمعة وابتسامة.
الأرواح المتمردة.
الأجنحة المتکسرة.
العواصف (روایة).
البدائع والطرائف: مجموعة من مقالات وروایات تتحدث عن مواضیع عدیدة لمخاطبة الطبیعة ومن مقالاته «الأرض». نشر فی مصر عام ۱۹۲۳.
عرائس المروج.
نبذة فی فن الموسیقی.
المواکب.
پیامبر
او در ششم ژانویه سال ۱۸۸۳، در خانواده ای مسیحی مارونی (منسوب به مارون قدیس) که به خلیل جبران شهرت داشتند، در البشری، ناحیه ای کوهستانی در شمال لبنان به دنیا آمد. مادرش زنی هنرمند بود که کامله نام داشت.
مادر جبران کامله رحمه، سی ساله بود که جبران را از شوهر سومش خلیل جبران به دنیا آورد. شوهرش مردی بی مسئولیت بود و خانواده را به ورطه فقر کشاند. جبران خلیل یک برادر ناتنی به نام «پیتر»، شش سال بزرگتر از خودش، و دو خواهر کوچکتر به نام های «ماریانه» و «سلطانه» داشت که در تمام عمرش به آن ها وابسته بود.از آنجا که جبران در فقر بزرگ می شد، از تحصیلات رسمی بی بهره ماند و آموزش هایش محدود به ملاقات های منظم با یک کشیش روستایی بود که او را با اصول مذهب و انجیل و زبان های سوری و عربی آشنا کرد.جبران هشت ساله بود که پدرش به علت عدم پرداخت مالیات به زندان افتاد و حکومت عثمانی تمام اموالشان را ضبط و خانواده را آواره کرد. سرانجام مادر جبران تصمیم گرفت با خانواده اش به آمریکا کوچ کند.در ۲۵ ژوئن سال ۱۸۹۵، جبران در دوازده سالگی با مادر، برادر و دو خواهرش لبنان را ترک و به ایالات متحده آمریکا رفت و در بوستون ساکن شد.وی در بوستون به مدرسه رفت. در مدرسه، اشتباهی در ثبت نام، نام او را برای همیشه تغییر داد و به کهلیل جبران Kahlil Gibran تبدیل کرد که علی رغم تلاش هایش برای بازیابی نام کاملش، تا پایان عمرش بر جا ماند.جبران در سال ۱۸۹۶ با فرد هلند دی ملاقات کرد و از آن به بعد وارد مسیر هنر شد. وی جبران را با اساطیر یونان، ادبیات جهان، نوشته های معاصر و عکاسی آشنا کرد.
دختر جوانی به نام «ژوزفین پی بادی» که ثروت سرشاری از ذوق و فرهنگ داشت دل به محبت این جوان بست و در رشد و کمال او بسیار مؤثر واقع شد. وی در آمریکا به نگارگری پرداخت. زنان دیگری نیز بعدها در زندگی جبران ظاهر شدند که از همه مهم تر خانم «مری هسکل» و «شارلوت تیلر» است. این دو زن اخیر بخصوص خانم هسکل شاید بیشترین تأثیر را در زندگی فرهنگی و هنری و حتی اقتصادی جبران داشته اند. اما جبران پس از حدود سه سال اقامت در آمریکا به شوق زادگاه و عشق به آشنایی با زبان و فرهنگ بومی خویش به وطن بازگشت.جبران که به کمک فرد هلند دی کم کم وارد حلقه بوستونی ها شده بود و شهرت کوچکی به هم زده بود، با نظر خانواده اش تصمیم گرفت به لبنان برگردد تا تحصیلاتش را به پایان برساند و عربی بیاموزد. جبران در سال ۱۸۹۸ وارد بیروت شد و به «مدرسه الحکمه» رفت. جبران در این دوره کتاب مقدس را به زبان عربی خواند و با دوستش یوسف حواییک، مجله ای به نام «المناره» منتشر کرد که حاوی نوشته های آن دو و نقاشی های جبران بود.

جبران خلیل جبران (۶ ژانویه ۱۸۸۳–۱۰ آوریل ۱۹۳۱) زاده بشرّی لبنان از نویسندگان لبنانی-آمریکایی است.
• «آن گاه که عشق تورا می خواند، به راهش گام نه! هرچند راهی پرنشیب. آنگاه که تورا زیر گستره بال هایش پناه می دهد، تمکین کن! هرچند تیغ پنهانش جانکاه. آن گاه که باتو سخن آغاز کند، بدو ایمان آور! حتی اگر آوای او رؤیای شیرینت را درهم کوبد، مانند باد شرطه که بوستانی را.» -> پیامبر، دربارهٔ عشق/ ۱۹۲۳
• «اغراق، چون حقیقتی است که صبر خود را از دست داده است.» -> ماسه و کف/ ۱۹۲۶
• «ایمان و رؤیادر وجود شعرا نهفته است، زیرا روزنه ورود به ابدیت در دل آن ها پنهان شده.» -> پیامبر/ ۱۹۲۳
• «بگذار تا گذشته و حال را در آغوش خاطره، تنگ بفشریم و آینده را در آغوش گرم اشتیاق.» -> پیامبر/ ۱۹۲۳
• «به نظر می رسد که من با تیری در قلب زاده شده ام، تیری که تحمل فشار آن در قلب، دردناک است و خارج کردنش کشنده…» -> نامه به ماری/۱۹۱۲
• «درختان شعری هستند که زمین بر پهنهٔ آسمان می نویسد. ما آن ها را قطع می کنیم و از آن ها کاغذ می سازیم بل که تهی بودن خود را بر آن ثبت کنیم.» -> ماسه و کف/ ۱۹۲۶
• «دیروز، مطیع سلاطین بودیم، و سر برآستانِ امپراطوران داشتیم؛ امروز، حقیقت را می ستاییم، و ره عشق می پوییم.» -> بچه های خدا
• «فرزندانتان از آنِ شما نیستند! آن ها پسران و دخترانی هستندکه از خودشیفتگی زندگی، جان گرفته اند. آن ها به وسیله شما، و نه از شما شکل می گیرند، گرچه درکنار شما آسوده اند اما در تملک شما نیستند. شما مجازید که عشق خود را به ایشان هدیه کنید، نه افکارتان را، که آن ها خود فکورند.» -> پیامبر، درباره فرزند/ ۱۹۲۳
• «گل های بهاری، رؤیای زمستان است.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «همچون شما زنده ام و در کنار شما ایستاده ام، چشمان خود را ببندید و اطراف را بنگرید، مرا در برابر خود خواهید دید.» -> گورنوشتهٔ جبران
• «هر اندیشه ای که آن را نگفتم، باید با عمل آن را بیان کنم.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «هنر، گامی است که طبیعت به سوی ابدیّت برمی دارد.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «آنچه که بدان مشتاق می شویم و از دستیابی به آن ناتوانیم، نزدِ دل هایمان بهتر از آن چیزی است که بدان دست یافته ایم.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «اگر برای همنوع یا کشور یا ذاتِ خویش کمی از تعصّب دوری گزینی، در واقع همانندِ پروردگارت می شوی.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «کسی را که با او خندیدی فراموش می کنی، ولی کسی را که با او گریستی از یاد نخواهی بُرد.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «تلخ ترین اندوههای ما، یادآوری شادی های گذشتهٔ ماست.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «آرزو نیمی از زندگی است، امّا بی تفاوتی نیمی از مرگ است.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «شخصِ دانا، دانایی را به من نسبت می دهد و نادان، نادانی را؛ و به نظرم می رسد که هر دو به حق هستند.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «پادشاه حقیقی همان کسی است که تاج و تختِ خویش را در دل های درویشان می یابد.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «حکومت توافقی است میانِ من و تو، و در اغلب من و تو در گمراهی هستیم.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «تفاوتِ میانِ ثروتمندترین افراد و فقیرترینِ آن ها، فقط یک روز گرسنگی و یک ساعت تشنگی است.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «خداوند اندیشید و نخستین اندیشهٔ او فرشته بود، و خداوند سخن گفت و نخستنِ سخنِ او انسان بود.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «ارزشِ هر انسان به چیزی که به آن دست می یابد نیست، بلکه به هدفی است که میلِ رسیدن به آن دارد.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «اگر به نعمت هایی که برای آن ها نامی نمی شناسی اندوهگین شدی و علّتِ اندوهت را ندانستی، در این صورت همراهِ همهٔ رشدیافتگان به حقیقت می رسی و به سوی ذاتِ عظیمِ خویش رشد و نمو می یابی.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «حقیقتِ ذاتِ انسان بر آن چیزی نیست که برای تو نمایان می شود، بلکه به آن چیزی بستگی دارد که از تو پنهان می نماید. به همین خاطر، اگر خواستی او را بشناسی، به چیزی که می گوید گوش فرامده، بلکه به چیزی که نمی گوید گوش بده.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «اگر دو زن با هم سخن بگویند، هیچ چیزی را بیان نمی کنند؛ و اگر یک زن سخن گوید، در حقیقت کلِّ زندگی را بیان می کند.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «جز شخصِ حسود کسی به افرادِ یاوه گو حسادت نمی کند.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «چشمانت را خوب باز کن و نگاه کن، چهرهٔ خود را در تصویری می بینی؛ با گوشهایت خوب گوش بده، صدای خویش را در همهٔ صداها می شنوی.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «حق به دو شخص نیاز دارد: یکی که آن را ادا کند و دیگری که آن را بفهمد.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «بسیاری از آیین ها همانندِ شیشهٔ پنجره ها ست که از میانِ آن حقیقت را می بینیم، ولی ما را از حقیقت جدا می سازد.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «زن می تواند چهرهٔ خود را با یک لبخند بپوشاند.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «اگر درخت این توان را داشت که شرحِ حالِ زندگی خود را بگوید، تاریخچهٔ زندگی اش شبیهِ تاریخچهٔ ملّت ها می شد.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «شعر دیدگاهی نیست که کلمات بتوانند آن را بیان نمایند، بلکه سرودی است که از زخمِ مجروح یا دهانی خندان شنیده می شود.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «شایسته است هر گاه سخن می گویی، یا چیزی می نویسی، این حقیقت را مدنظر داشته باشی که کلمات در قید-و-بندهای زمان محصور نمی شوند.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «همهٔ سخنان ما تکّه هایی هستند که از سفرهٔ اندیشهٔ ما فرو می ریزند.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «سرایندهٔ بزرگ کسی است که سرودِ سکوتمان را سر دهد.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «هیچ آرزویی در جهان نیست مگر آنکه برآورده شود. -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «هنگامی که مردی با دستِ خویش زنی را لمس می کند، در حقیقت هر کدام از آن دو قلبِ ابدیّت را لمس کرده اند.» -> ماسه و کف/۱۹۲۶
• «من مانند زنی هستم که به روزگار دوشیزگی برای دلخوشی شوهر، خود را می آراست و در شبها برای تربیت کودکان، بیدار می ماند و برای پدید آمدن مردان آینده به سختی می کوشید، اما چون پیر گشت و فرتوت، به فراموشی سپرده شد و دیدارش ناخوش آیند آمد … ای فرزند آدم، چه ستمکار و سنگدلی !»" اشکی و لبخندی "• «تنهایی را برگزیدم تا با زنانی که گردن افراشته اند و با دیدگان غمزه می فروشند و بر لبانشان هزار لبخند نقش بسته و در عمق دل، تنها یک هدف را دنبال می کنند، برنخورم.» -> اشکی و لبخندی "
• «اگر بخشنده ای به فرد نیازمند بخشش و کرم کرد، در دل احساس شادی و سرور کند و ببالد. اما نیکی کردن به کسی که نیاز ندارد روا نیست، چه او هرگز ارزش نیکی را نمی شناسد و همچنان که از خار خشک گل نمی روید، ارج نهادن به نیکی را نمی داند… .»• «بهترین اشخاص کسانی هستند که اگر از آن ها تعریف کردید خجل شوند و اگر بد گفتید سکوت کنند.»• «شاید کسی را که با او خندیده ای فراموش کنی، اما هرگز کسی را که با او گریسته ای از یاد نخواهی برد.»• «یک انسان می تواند آزاد باشد بدون آن که انسانی بزرگ گردد، اما هیچ انسانی نمی تواند بزرگ گردد بی آن که آزاد باشد.»• «من چهره ها را می شناسم، زیرا از ورای پرده ای که چشمانم می بافند، نگاه می کنم، و واقعیت پشت آن را می بینم.»• «هرگز در پاسخ عاجزانه ای درنمانده ام مگر در برابر کسی که از من پرسید: تو کیستی؟»• «هفت بار روح خویش را تحقیر کردم: نخستین بار هنگامی بود که برای رسیدن به بلندمرتبگی، خود را فروتن نشان می داد. دومین بار آن هنگام که در مقابل فلج ها می لنگید. سومین بار آن زمان که در انتخاب خویش بین آسان و سخت، آسان را برگزید. چهارمین بار وقتی که مرتکب گناهی شد و به خویشتن تسلی داد که دیگران هم گناه می کنند. پنجمین بار آنگاه که به علت ضعف و ناتوانی از کاری سر باززد و صبر را حمل بر قدرت و توانایی اش دانست. ششمین بار زمانی که چهره ای زشت را تحقیر کرد در حالی که نمی دانست آن چهره، یکی از نقاب های خود اوست؛ و هفتمین بار وقتی که زبان به مدح و ستایش گشود و انگاشت که فضیلت است.»• و کسانی هستند که می بخشند،• یک بار به مترسکی گفتم• «خانه اشراف در حقیقت قبرهایی است که به انواع گل ها آراسته شده.»• «انسان خوش بین گل سرخ را می بیند و نه خارهایش را، درحالی که انسان بدبین بدون اینکه به گل سرخ توجه کند، به خارهایش خیره می شود»• «هفت بار روح خویش را آزردم:• «نمایشگاه دنیایی از خلاقیت محض است که پرده از خویش برمی دارد. دنیایی قابل رؤیت که کوه ها، جنگل ها و آسمان مقدس سراسر آن را فراگرفته، دنیایی که سرشار از احساس تنهایی و خلوت است… احساسات جهان مادی هرچند از اعماق وجود برمی آیند، بسیار نیرومندند، اما هنوز به تکامل نرسیده اند و هنوز دل مشغول کشمکش های نا محدود بر سر چگونگی آفرینش هستند.» -> بخشی از مقاله ای درباره تابلوهای خلیل جبران در «نگارخانه مونتروس»

[ویکی فقه] جُبْران خلیل جُبْران، ادیب و نقاش لبنانی، صاحب مکتب ادبی جبرانیسم در ادبیات معاصر عرب و از پیشگامان ادبای مَهْجر است.
او، در ۵ صفر ۱۳۰۱/ ۶ دسامبر ۱۸۸۳ در دهکدة کوهستانی بِشَرّاء / بِشِرّی در شمال لبنان ، در خانوادة مسیحی مارونی تنگدستی زاده شد. دوستان نزدیک او از جمله میخائیل نعیمه نیز همین تاریخ را ذکر کرده اند اما برخی پژوهشگران بر آن اند که وی بعدها به سبب اعتقاد به تناسخ و اندیشة الوهیت، در ژانویة ۱۹۲۱ در نامه ای به میّ زیاده (نویسندة لبنانی)، روز تولد خود را ۶ ژانویه و مقارن با روز تولد مسیح اعلام کرده و حتی در مقاله ای نوشته که در بمبئی هند متولد شده است مادرش، کامِلِه رَحْمه، از ازدواج سوم خود با خلیل جبران، صاحب سه فرزند به نامهای جبران، سلطانه، و مِریانا شد.
خانواده جبران
جبران از پنج سالگی در مدرسة مارونی «مارالیشاع» در جنوب زادگاهش مشغول تحصیل شد. از همان کودکی، قریحة وی در هنر نقاشی توجه مادرش را جلب کرد. او در ده سالگی با آرزوی پرواز، از صخره ای پرید و شانة چپش آسیب دید که تا پایان عمر او را رنج می داد. پدر جبران، که مأمور دریافت مالیات از گله داران بود، به سبب اختلاس محکوم به زندان و مصادرة اموال و خارج نشدن از لبنان شد. تأثیر منفی شخصیت پدر تا آخر عمر با جبران بود، چندانکه در آثار او پدر نماد استبداد و نظام فئودالی است، در حالی که مادر همواره نماد آزادی، جاودانگی و الوهیت است
مهاجرت به امریکا
خانوادة جبران در ژوئن ۱۸۹۵، به علت فشارهای مالی، به سرپرستی مادر به بوستنِ امریکا مهاجرت کردند و در محلة چینیها زندگی فقیرانه ای آغاز نمودند
تحصیل
...