فطحیه

پیروان عبدالله بن جعفر الافطح که در سا ل ۱۴۸ هجری درگذشت وی پس از اسماعیل بزرگ ترین فرزند جعفر صادق بود ولی در نزد پدر محبوبیتی نداشت و متمایل به «حشویه» و «مرجئه» بود. او بعد از پدرش به جای او نشست و به اتکای این حدیث از پدر که (امامت در بهترین فرزندان امام است) به جمع آوری پیروان پدرش پرداخت واین گروه را به نام عبدالله بن فطح یا عبدالله بن افطح نامی که از پیشوایان ایشان واهل کوفه بوده فطحیهنامیده شدند.

رجوع شود به:ا

[ویکی فقه] فطحیه به پیروان عبداللّه افطح، فرزند امام صادق (ع) را گویند.
پس از شهادت امام صادق (ع) گروهی از شیعیان از آن رو که عبداللّه افطح فرزند ارشد امام صادق (ع) بود و دعوی امامت کرد، بدو گرویدند .
فطحیّه به حدیثی از امام صادق (ع) تمسّک جستند که بنابر آن، امام باید فرزند ارشد امام پیشین باشد.
برخی از اعتقادات فطحیه
فطحیّه معتقد بودند که چون امام از دنیا می‏رود، امام بعدی او را غسل می ‏دهد و بر او نماز می‏گزارد و او را در قبر می‏نهد و انگشتری‏اش را به وراثت می‏ برد
علت انقراض فطحیه
. فرقه فطحیّه به دلایل متعدّد بقا نیافت و پس از مدّتی از میان رفت؛ از جمله آنکه: به اعتقادات عبداللّه، کژی ‏ها و ناراستی‏هایی راه یافته بود. او به باورهای حشویّه و مرجئه گرایش داشت و امام صادق (ع) نیز از این امر آگاه بود
دیگر آنکه عبداللّه از دانشِ بایسته امامت بی‏نصیب بود و از این رو، روایتی درباره حلال و حرام از او روایت نکرده‏اند.
چون پیروانش چیزی از او می‏پرسیدند، درمی‏ماند و پاسخ نمی‏داد
سوم آنکه عبداللّه پس از پدر، بیش از هفتاد روز زنده نماند. او فرزند ذکوری نیز نداشت. این عوامل موجب گشت تا برخی شیعیان از همان آغاز، امامت او را برنتابند و نپذیرند.
برخی دیگر از شیعیان نیز پس از مرگ عبداللّه از عقیده خویش برگشتند و به امامت حضرت موسی بن جعفر (ع) گرویدند .