ابوجعفر بلوی

[ویکی فقه] بَلَوی ، ابوجعفر احمد بن علی ، نویسنده و دانشمند اندلسی قرن و ۰ق /۵ و ۶م است.
خاندان بلوی که از عرب های ساکن غرناطه بودند، به «ابن داوود» شهرت داشتند. و بسیاری از آن ها نسل اندر نسل عالم قرائت بودند. باتوجه به رعایت ترتیب زمانی در کتاب ثَبَت و اشاره بلوی در آن به حفظ قرآن و تحصیلات مقدماتی عهد کودکی اش نزد پدر در وادی آش می توان گفت مولدش همان جا، و احتمالاً در حدود سال ۶۶ق /۴۶۲م بوده است . بغدادی درگذشت بلوی را درحدود سال ۳۰ق /۵۲۴م ، و عمرانی در حدود سال ۳۸ق /۵۳۲م آورده است .
سفرها
بلوی پیش از مهاجرت به شرق اسلامی ، به مسافرت هایی علمی در خود اندلس دست زد و به غرناطه ، المریه و احتمالاً شهرهای دیگر رفت . وی قبل از اشغال غرناطه توسط مسیحیان (در ۹۶ق /۴۹۱م )، همراه با پدر و برادران خویش اندلس را ترک کرد و به شمال آفریقا رفت . در پی شکست مسلمانان از مسیحیان اندلس ، اینان از بازگشت ناامید شدند و پس از حدود دو سال اقامت در تلمسان ، به وهران ، و سپس تونس رفتند و سرانجام ، در قسطنطنیه مقام گزیدند.
جایگاه علمی
گذشته از گزارش های خوشامد گویانه معاصران بلوی همچون ابن غازی درباره فقاهت او، مشکل بتوان بیرون از حوزه های قرائت و علوم ادبی ، سندی بر صاحب نظر بودن او یافت . گویا وی اولین بار در ایام سفر به شرق پای درس حدیث نشست . در اجازاتی نیز که از عالمان گرفته ، عنوان هایی درخور طلاب ، و نه عالمان بزرگ ، به وی داده شده است . قراینی برای گرایش های صوفیانه ابوجعفر بلوی نیز وجود دارد.
آثار
...