فیلیپین

مختصات: ۱۴°۳۵′ شمالی ۱۲۱°۰′ شرقی / ۱۴٫۵۸۳°شمالی ۱۲۱٫۰۰۰°شرقی / 14.583; 121.000
۱۷ لانائو دل سور
فیلیپینی با نام رسمی جمهوری فیلیپین (به فیلیپینی: Republika ng Pinipinas) کشوری آسیایی است که در جنوب شرقی آسیا و در غرب اقیانوس آرام و بین دریای جنوبی چین قرارگرفته و متشکل از ۷۱۰۷ جزیره می باشد که به صورت کلی به سه بخش جغرافیایی تقسیم شده که از شمال به جنوب عبارت اند از لوزون، ویسایا و میندانائو. کشور فیلیپین حدود 110 میلیون نفر جمعیت دارد.
فیلیپین از سدهٔ ۱۶ تا ۲۰ میلادی مستعمرهٔ اسپانیا و در نیمهٔ اول سده ی بیستم مستعمرهٔ آمریکا بود. این کشور در سال ۱۳۲۵ش برابر با ۱۹۴۶ میلادی از آمریکا استقلال یافته و روز ملی آن دوازدهم ژوئن است.
فیلیپین از سال ۱۵۶۵ تا ۱۸۹۸ مستعمره کشور اسپانیا بود و نام این کشور نیز از نام پادشاه اسپانیا فیلیپ دوم گرفته شده است. نام اصلی فیلیپین ابتدا las islas filipinas بوده به معنی «جزایر فیلیپ».

فیلیپین (Philippines)
مانیل، موقعیت. کشور فیلیپین در آسیای شرقی و در دورابهای ۸۰۰کیلومتری ساحل جنوب شرقی چین قرار دارد. از شرق به دریای فیلیپین، از جنوب به دریا های سولو و سِلِب، از غرب به دریای چین جنوبی، و از شمال به تنگۀ لوزون محدود است. مساحت آن حدود ۳۰۰هزار کیلومتر مربع و شهر مانیل پایتخت آن است.سیمای طبیعی. مجمع الجزایر فیلیپین، که شمار جزایر و جزیرک ها و آب سنگ های آن به ۷,۱۰۷ می رسد، به سان مثلثی است که جزایر باتانِس در رأس و جزیره های بالاباک، در دریای سولو، و میندانائو، در دریای فیلیپین، در دو سوی قاعدۀ آن جا دارند. طول این کشور از شمال به جنوب ۱,۸۵۵ کیلومتر و عرض آن از شرق به غرب ۱,۱۰۵ کیلومتر است. فیلیپین متشکل از حدود ۷,۱۰۰ جزیره و جزیرک است که یازده جزیرۀ آن ها بیش از ۹۰ درصد مساحت این کشور را شامل می شود. حدود ۴۶۰ جزیرۀ این مجموعه بیش از۲.۵ کیلومتر مربع مساحت دارند و حدود ۱,۰۰۰ جزیرۀ آن مسکونی است. کشور فیلیپین از نظر زمین شناسی و تکتونیکی در منطقه ای بی ثبات قرار دارد و بخشی از حلقۀ آتش اقیانوس آرام را تشکیل می دهد. این سرزمین که در مسیر طوفان های وحشتناک مدارگانی جا دارد، به سه منطقۀ جغرافیایی جزایر شمالیِ لوزون و میندورو، جزایر ویسایان و پالاوان؛ و جزایر جنوبی میندانائو و مجمع الجزایر سولو تقسیم می شود. جزیره های لوزون در شمال و میندانائو در جنوب، بزرگ ترین جزایر این کشورند و سایر جزایر این مجموعه را در میان خود جای داده اند. جزیرۀ لوزون ۱۰۸,۱۳۰ کیلومتر مربع و جزیرۀ میندانائو ۹۴,۶۲۷ کیلومتر مربع مساحت دارد و نه جزیرۀ بزرگ دیگر که وسعتشان از ۲,۶۰۰ کیلومتر مربع بیشتر است عبارت اند از سامار، نگروس، پالاوان، پانای، میندورو، لیته، سِبو، بوهول و ماسباته. جزایر فیلیپین منشأ آتشفشانی دارند و ستیغ ها و قلّه هایی سربرآورده از آبِ کوه های مغروق یا زیردریایی به شمار می آیند. ارتفاعات جزایر کوچک در مقایسه با ابعاد آن ها چشمگیرترند و بلندتر به نظر می رسند و در جزایر بزرگ، به ویژه دو جزیرۀ لوزون و میندانائو، عوارض گوناگونی چون دره و رودخانه و دریاچه و امثال آن دیده می شود. رشته کوه های این جزایر معمولاً به موازات خطوط ساحلی قرار دارند و داشتن جلگه های باریک ساحلی، انبوهی جمعیت، و تراکم نواحی مسکونی از ویژگی های آن هاست. کوه های سیرا مادره، در جزیرۀ لوزون، طویل ترین رشته کوه فیلیپین است و بلندترین نقطۀ آن، کوه پولوگ، ۲,۹۳۰ متر ارتفاع دارد. بزرگ ترین آتشفشان فیلیپین، مایون، با ارتفاع ۲,۴۵۰ متر در شبه جزیرۀ بیکول، در جنوب شرقی جزیرۀ لوزون، قرار دارد؛ رودخانۀ کاگایان با درازای ۳۵۴ کیلومتر که بیشتر مسیر آن قابل کشتی رانی است، در شمال این جزیره جریان دارد. جزیرۀ میندانائو از یک سری ارتفاعات ساحلی تشکیل شده و دو رودخانۀ قابل کشتی رانی آگوسان با درازای ۳۸۶ کیلومتر و میندانائو با طول ۳۲۰ کیلومتر در آن جریان دارند. کوه های دیواتا به موازات ساحل شرقی آن قرار دارند و بلندترین نقطۀ کشور، کوه آپو با ارتفاع ۲,۹۵۴ متر در جنوب و نزدیک خلیج داوائو، در آن واقع است. شبه جزیرۀ زامبوانگا که در غرب این جزیره قرار دارد، بخشی از مرز جنوب شرقی دریای سولو را تشکیل می دهد. فیلیپین در لبۀ یکی از صفحه های تکتونیک جا دارد به همین سبب خطر پدیده های آتشفشانی و نیز زمین لرزه، که به علت حرکات تکتونیکی پوستۀ زمین روی می دهد، این کشور را تهدید می کند. تسونامیهای ناشی از زمین لرزه های زیردریایی نیز گاه در این سرزمین حادثه می آفریند. حدود بیست آتشفشان فعّال و نیز آتشفشان های خاموش بسیاری در فیلیپین موجود است که مهم ترین آن ها عبارت اند از آپو، مایون، و پیناتوبو (۱,۷۵۹متر). دریاچه های چندی در فیلیپین جریان دارند که مهم ترین آن ها عبارت اند از لاگونا دِ بی، با وسعت ۱,۷۶۰ کیلومتر مربع واقع در جنوب شرقی مانیل؛ تائال، با وسعت ۲۳۴ کیلومتر مربع، در ۵۶کیلومتری جنوب مانیل که جزیره ای آتشفشانی نیز در میان این دریاچه جا دارد و دهانۀ عظیم آتشفشانی آن خود دریاچۀ دیگری است؛ و نیز دریاچۀ لانائو با مساحت ۳۳۹ کیلومتر مربع، که بزرگ ترین دریاچۀ جزیرۀ میندانائو محسوب می شود. کشور فیلیپین به شانزده ناحیه تقسیم می شود و مهم ترین شهرهای آن عبارت اند از مانیل، آنگِلِس، کوئزون سیتی، کاگایان دِ اورو، زامبوانگا، سِبو، باکولود، ایلوئیلو، داوائو، و کالوکان. اقلیم فیلیپین مانند دیگر کشورهای آسیای جنوب شرقی به پدیدۀ مونسون، که در ماه های اردیبهشت تا مهر از سوی جنوب غربی و از آبان تا بهمن از سمت شمال شرقی می وزد، بستگی دارد. میزان دما از شمال تا جنوب این کشور تفاوت چندانی ندارد و هوای ارتفاعات نسبت به سواحل خنک تر و مرطوب تر است. فصل وزش طوفان های مدارگانی قاعدتاً از خرداد تا آذر است که اغلب با سیل های ویرانگر توأم می شود. میانگین دمای مانیل در دی ماه ۲۵ درجۀ سانتی گراد، در تیرماه۲۷.۸ درجۀ سانتی گراد، و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۲,۱۱۶ میلی متر است. پوشش گیاهی فیلیپین، جنگل های انبوه از نوع بارانی مدارگانی در نواحی ساحلی و درختان سرسبز نیمه مدارگانی در دامنه ها و ارتفاعات است. فیلیپین از نظر حیات وحش بسیار غنی است و هر یک از جزایر آن زیستگاه گونه های خاصی از حیوانات است.
اقتصاد. دولت فیلیپین از کشاورزی و صنعت حمایت می کند و امتیازهای مالیاتی خاصی برای این دو بخش قائل است. کشاورزی در اقتصاد این کشور نقش بنیادی دارد و نیروی کار بسیاری در این بخش مشغول اند؛ در دامنۀ کوه ها تختان هایی ایجاد شده و به شالی کاری اختصاص یافته است. فرآورده هایی چون توتون و تنباکو، میوه های گرمسیری مانند آناناس، نیشکر، موز، و نارگیل نیز جزو محصولات صادراتی این کشور است. ماهی گیری نیز در این کشور پررونق است و افزون بر مصرف داخلی به خارج نیز صادر می شود. منابع زیرزمینی فیلیپین نسبتاً غنی است و نیکل، مس، و طلا به مقدار فراوان استخراج و ذوب و تصفیه می شوند. صنعت فیلیپین هنوز مراحل اولیۀ تکامل را طی می کند و بسیاری از کارخانه ها با سرمایه گذاری بیگانگان و استفاده از نیروی کار ارزان تأسیس شده است. نساجی، تولید پوشاک، مواد شیمیایی و غذایی، ماشین سازی، پالایش نفت، و تولید شکر و کاغذ بخشی از فعالیت های صنعتی این کشور را تشکیل می دهند. در ۱۹۹۷، زیرِ آب های ساحلی جزیرۀ پالاوان منابعی از نفت و گاز کشف شد که ذخیرۀ گاز آن معادل ۹۶۰میلیارد متر مکعب است و ذخیرۀ نفت آن به حدود ۲۱۳میلیون بشکه بالغ می شود.
حکومت و سیاست. مطابق قانون اساسی ۱۹۸۷، نظام حاکم بر کشور فیلیپین جمهوری چندحزبی با دو نهاد قانون گذاری است. رئیس جمهور در رأس امور اجرایی قرار دارد و برای یک دورۀ شش ساله با آرای عمومی برگزیده می شود. مجلس نمایندگان ۲۵۰ عضو و مجلس سنا ۲۴ عضو دارند که اعضای آن ها نیز برای شش سال انتخاب می شوند.
مردم و تاریخ. جمعیت فیلیپین حدود ۹۴,۰۱۳,۲۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به۳۱۳.۴ نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد سالانۀ جمعیت این کشور۱.۸ درصد است و فیلیپینی ها ۴۰ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می دهند. ۸۴ درصد از آنان پیرو کلیسای کاتولیک اند و در حدود ۵۸ درصد از آنان در شهرها به سر می برند و به زبان فیلیپینو و انگلیسی صحبت می کنند. فیلیپین در حدود ۳۰هزار سال پیش مسکونی شد و ساکنان آن بین قرن های ۸ تا ۱۰م با بازرگانان چینی، ژاپنی، و ماله ای ارتباط بازرگانی برقرار کردند. در قرن ۱۵ سلطان نشین برونئی اسلام را در این سرزمین رواج داد. فردیناند ماژلان، دریانورد معروف اسپانیایی، در ۱۵۲۱ به این سرزمین وارد شد و آن جا را به مالکیت اسپانیا درآورد. نخستین ماندگاه اسپانیایی ها در ۱۵۶۵م در جزیرۀ سِبو تأسیس شد و شهر مانیل در ۱۵۷۱ احداث گردید. اسپانیایی ها جزایر مزبور را به افتخار فیلیپ دوم، پادشاه خود، (۱۵۲۷ـ۱۵۹۸) فیلیپین نامیدند و آیین مسیح را در آن جا رواج دادند. انحصارگرایی اسپانیایی ها در دهۀ ۱۸۳۰ رو به کاهش نهاد و احساسات ملی گرایانه و استقلال طلبانۀ مردم در دهۀ ۱۸۸۰ بروز یافت و در ۱۸۹۶ به نبرد مسلحانه علیه اسپانیایی ها مبدل شد. در جنگ ۱۸۹۸ میان امریکا و اسپانیا، که به شکست اسپانیا انجامید، اسپانیا دربرابر دریافت ۲۰میلیون دلار فیلیپین را به امریکا واگذار کرد و فیلیپینی ها پس از چند سال مبارزه و تحمل تلفات سنگین ناگزیر اربابان جدید امریکایی را پذیرا شدند. فیلیپین در جنگ جهانی دوم به تصرف ژاپن درآمد و امریکایی ها پس از پایان جنگ (۱۹۴۶) فیلیپین را تخلیه کردند و استقلال آن را به رسمیت شناختند، و به موجب قراردادی ۹۰ساله آن جا را به یکی از وابستگان اقتصادی خود مبدل نمودند و به داشتن چند پایگاه نظامی و دریایی در آن سرزمین اکتفا کردند.

فیلیپین با نام رسمی جمهوری فیلیپین، کشوری جزیره ای مستقل در جنوب شرقی آسیاست که در غرب اقیانوس آرام جای گرفته است.
• «پرچم: پرچم فیلیپین مرکب از سه رنگ است، آبی، قرمز و سفید. قسمت سفید رنگ این پرچم به شکل مثلثی است که قاعدهٔ آن ضلع سمت چپ مستطیل را تشکیل می دهد و رأس آن به داخل دو رنگ آبی و قرمز پیش رفته است. این پرچم در قسمت سفید مزین به خورشیدی با هشت اشعه است که نشانهٔ «به سوی آزادی» است و علامت نخستین استان این کشور نیز می باشد که استقلال خویش را از اسپانیا به دست آورد. سه ستارهٔ نشان دهندهٔ تقسیمات کشوری فیلیپین یعنی لوزان، ویزایاس و میندانائو می باشد. طراحی این پرچم در سال ۱۸۹۸م صورت گرفته ولی در سال ۱۹۲۰م به تصویب رسیده است. لازم است ذکر شود که در هنگام جنگ جای رنگ های قرمز و آبی عوض شده و رنگ قرمز در بالای رنگ آبی قرار می گیرد .» در اثرش چاپ ۱۳۷۰/ ۱۹۹۱م -> رسول خیراندیش

[ویکی شیعه] فیلیپین، از کشورهای جنوب شرق آسیا است، اسلام در قرن هشتم قمری به این کشور راه یافت، مسلمانان پس از مسیحیان بزرگترین اقلیت دینی فیلیپین را تشکیل می دهند. گروهی از مسلمانان به موروها شهرت دارند و بیشتر در میندانائو، سولو و سایر جزایر جنوبی این کشور زندگی می کنند.
تشیع پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران به این کشور راه یافت. از جمعیت شیعیان این کشور آمار دقیقی در دست نیست، شمار آنان بین ۳۰.۰۰۰ تا ۴۶.۰۰۰ تن و کمتر از یک درصد از جمعیت این کشور تخمین زده می شود. منطقه پادانگ کربلا، نماد مقاومت فیلیپینی ها است که به مناسبت ایام محرم شماری از شیعیان در آن، برای امام حسین(ع) عزاداری می کنند.
فیلیپین با ۳۰۰.۰۰۰ کیلومتر مربع وسعت به صورت جزایری در جنوب شرقی آسیا و در آب های اقیانوس آرام واقع شده است. این کشور از شمال غربی با تایوان و چین، از شمال شرقی با ژاپن، از جنوب با اندونزی از جنوب غربی با مالزی، تایلند و سنگاپور همسایه است. پایتخت آن مانیل است. فلیپین به خاطر استعمار اسپانیا در قرن شانزدهم میلادی، به نام فیلیپ دوم به این عنوان معروف گشت و بعدها به خاطر زیبائی خاص، آن را مروارید اقیانوس ها نیز گفته اند. ۸۱٪ مردم فیلیپین کاتولیک، ۹٪ پروتستان و ۱۰٪ بیشتر مسلمانند.