قنوت

قنوت از ریشهٔ «قنو» است که در لغت به معنای به دست آوردن چیزی و خوشهٔ خرما آمده و در اصطلاح قرآنی یعنی طاعت و پرستش همراه با خضوع و فروتنی؛ که در واقع به معنای به دست آوردن حالت خضوع در عبادت به صورت قیام، سجده و رکوع بعد از تحقق ایمان می باشد. البته «قنوت» در اصطلاح فقه دعا و ثنا در پیشگاه خداوند متعال در موضع خاصی از نماز است؛ و کیفیت آن در نزد امامیه، بلند کردن دست ها تا مقابل صورت بوده، به طوریکه کف دست ها رو به آسمان و در حال خواندن دعا باشد.
نمازگزار در قنوت این اجازه را می یابد که خواسته ها و نیازهای معنوی و مادی خود را مطرح کند و استجابت آن ها را از آفریدگارش طلب نماید. به هر حال قنوت در نماز یک مرحله حساس است و طبق احادیث، دعا در آن مستجاب می گردد.
قنوت و دعای در آن، نشانه تواضع و خدا خواهی انسان است. خداوند می فرماید: مرا (با خلوص دل) بخوانید تادعای شما را اجابت کنم. آنان که از دعا و عبادت من اعراض و سرکشی کنند زود باشد که با ذلت و خواری، داخل جهنم شوند.
در همه نمازهای واجبی و مستحبی در رکعت دوم قنوت قبل از رکوع مستحب است.
در میان فقیهان اهل سنت دربارهٔ قنوت نظر واحدی وجود ندارد در میان آن ها در این مسئله اختلاف است.

قُنوت
(در لغت به معنی اطاعت، خشوع، ورع و دعا) عملی که در رکعت دوم نمازهای یومیه، پس از قرائت حمد و سوره، نمازگزار دست هایش را به محاذات صورت بالا می برد و دعا می خواند. مستحب است انگشتان، جز انگشت ابهام، بسته باشند. در قنوت دعاهای مخصوصی نیز وارد شده است. ابن ابی عقیل عقیده داشت که قنوت در نماز واجب است و اگر کسی آن را عمداً ترک کند نماز او باطل خواهد بود. شیخ صدوق معتقد بود که قنوت را می توان به فارسی نیز خواند. اکثر فقها قنوت را از مستحبات نماز می دانند.

[ویکی فقه] قنوت از ماده­ی "قنو" است که در لغت به معنای به دست آوردن چیزی و خوشه ­ی خرما آمده و در اصطلاح قرآنی یعنی طاعت و پرستش همراه با خضوع و فروتنی؛ که در واقع به معنای به دست آوردن حالت خضوع در عبادت به صورت قیام، سجده و رکوع بعد از تحقق ایمان می­باشد. البته "قنوت" در اصطلاح فقه دعا و ثنا در پیشگاه خداوند متعال در موضع خاصی از نماز است؛ و کیفیت آن در نزد امامیه، بلند کردن دست­ها تا مقابل صورت بوده، به­ طوری­که کف دست­ها رو به آسمان و در حال خواندن دعا باشد.
۱. ↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن‏، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۲۶ق، چاپ چهارم، ص۶۸۴.۲. ↑ مصطفوی، حسن؛ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۶۰ش، ج۹،ص۳۶۰.۳. ↑ شریفی اشکوری، الیاس؛ فقرات فقهیه، قم، آل ایوب، ۱۳۸۱ش، چاپ اول، ج۱، ص۵۸۱.۴. ↑ روح الله، موسوی(امام خمینی)؛ آداب الصلاة، قم، مؤسسۀ تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۷۰ش، چاپ اول، ص۳۷۳-۳۷۴.

سایت پژوهه
...