ابراهیم حکیمی

ابراهیم حکیمی، ملقب به حکیم الملک (زاده ٢ آبان ١٢٨٨ در تبریز_ درگذشته ٢٧ مهر ١٣٣٨_تهران )، دولتمرد ایرانی دورهٔ قاجار و پهلوی که نخست وزیر ایران در چند دوره بود. وی مدتی نیز رئیس مجلس سنای ایران بود.
مهدی بامداد، شرح حال رجال ایران در قرن ۱۲ و ۱۳ و ۱۴ هجری، تهران ۱۳۴۷-۱۳۵۱
زهرا شجیعی، نخبگان سیاسی ایران از انقلاب مشروطیت تا انقلاب اسلامی، ج ۳، تهران ۱۳۷۲
اقبال یغمائی، وزیران علوم و معارف و فرهنگ ایران، تهران ۱۳۷۵
یرواند آبراهامیان، ایران بین دو انقلاب
انورخامه ای، خاطرات سیاسی، تهران ۱۳۷۲
خانوادهٔ ابراهیم حکیمی از بروجرد به تبریز رفته بودند. پدرش میرزا ابوالحسن حکیم باشی و عمویش میرزا محمود خان بروجردی، از پزشکان دربار مظفرالدین شاه بودند و از همین رو لقب حکیم الملک به آنان اعطا شده بود. ابراهیم پس از گذراندن تحصیلات مقدماتی در دارالفنونِ مظفریِ تبریز و نیز در دارالفنون ناصری تهران در ۱۳۱۲ ه‍. ق، تحت سرپرستی برادر بزرگش، نصرةالحکما، به دانشکده پزشکی در پاریس رفت.
در سفر دوم مظفرالدین شاه به اروپا در ۱۳۲۱ همراه شاه به ایران بازگشت و حکیم باشیِ مظفرالدین شاه گردید و بعد از فوت عمویش، شاه لقب حکیم الملک را به او داد. او اندکی بعد از طبابت کناره گرفت. پس از مرگ مظفرالدین شاه، به مشروطه خواهان پیوست. وی عضو کمیته انقلاب ملی بود و جلسات کمیته در منزل او برگزار می شد.
در دوره اول مجلس شورای ملی به نمایندگی برگزیده شد. پس از به توپ بسته شدن مجلس، به سفارت فرانسه پناهنده شد و سپس به اروپا رفت. در آنجا بر ضد محمدعلی شاه به فعالیت پرداخت. بعد از فتح تهران و برکناری محمدعلی شاه، به ایران بازگشت و در انجمن آشتی ملی، که برای تدوین قانون انتخابات تشکیل شده بود و در انجمن نظّار، که نظارت بر انتخابات تهران را برعهده داشت حضور داشت.

[ویکی فقه] ابراهیم حکیمی، ملقب به حکیم الملک، دولتمرد ایرانی دورهٔ قاجار و پهلوی که نخست وزیر ایران در چند دوره بود. وی مدتی نیز رئیس مجلس سنای ایران بود.
ابراهیم حکیمی فرزند ابوالحسن حکیم باشی در سال ۱۲۵۰ (ه. ش) در شهر تبریز به دنیا آمد.
عبدالله پور، احمد، نخست وزیران ایران، ص۲۰۹، تهران، کانون انتشارات علمی، چاپ اول، ۱۳۶۹.
مظفرالدین شاه در سفری که به اروپا نمود، با ابراهیم حکیمی ملاقات داشت. ابراهیم به جهت سوابق پدرش و هم چنین عمویش حکیم الملک که وزیر دربار آن زمان بود، توانست مورد عنایت شاه قرار گیرد و به عنوان پزشک مخصوص شاه، از همراهان و ملازمان شاه گردید و به ایران بازگشت.
بامداد، مهدی، شرح حال رجال ایران در قرن ۱۲، ۱۳ و ۱۴، ص۷۲، تصحیح ذبیح الله علی زاده اشکوری، تهران، انتشارات فردوس، چاپ اول، ۱۳۸۴.
پس از فوت مظفرالدین شاه از دربار خارج شد و پس از مدتی به عنوان نماینده مجلس از طرف مردم تهران به مجلس شورای ملی راه یافت.
سالنامه دنیا، شماره هفدهم، سال ۱۳۴۱، اسامی نمایندگان مجلس شورای ملی، ص۲۲۹.
...