عدد

این واژه عربی است و پارسی آن اینهاست:
شاگ ( پهلوی: ساگ )
ژَمَر ( پَشتو: شَمبر )
راژِل ( سنسکریت: راشی )
گَنیا ( سنسکریت )

شمار و مار و مر پارسی رقم است - عدد پارسیش تا است - - هفت عدد = هفت تا -
مردی هفت تیر داشت به هر عدد مردی بینداخت
مردی هفت تیر داشت به هر تا مردی بکشت -
عدد هفت = تای هفت

شمار یا شماره در زبان آلمانی می شود die Zahl روی هم آن می شود die Zahlen و درست همان چم را که در زبان پارسی بکار می بریم دارد. این واژه مادینه است و به این یاد آرتیکل die برای آن بکار می بریم. نیاکان ما که آئین زرتشتی داشتند بر این باور بودنند آنچه دست آویزی برای خوشبختی و نیک بختی آدمی است از روی کار سازی شماره های 7 و 12 است. مانند هفت روز هفته آدم می تواند در یکی از روز های آن پیوند زناشویی ببندد شیفته دختر بسیار زیبا رویی شود , یک دختر زیبا یا پسر زیبا از بانویش به جهان بیاید و یا اینکه در پایان هفته در بلیت بخت آزمایی که در اینجا به آن Lotto می گویند برنده شود. شماره 12 هم که دوازده ماه سال است و هر ماه را سی روز می گرفتند که هر روز آن نامی داشت و در پایان سال پنج روز زیادی می آمد که آنرا جشن می گرفتند و به آن جشن پنجو می گفتند. آنها بر این گمان بودنند که سرنوشت جهان ( زمین و دیگر ستاره گان گردان سیستم خورشیدما ) بسته به هفت ستاره گردان و دوازده رخساره یا چهره است. روزهای هفته هم : مهر شید / مه شید/ بهرام شید/ تیر شید/ برجیس شید/ ناهید شید/ و کیوان شید بودنند. که نامهای همان ستارگان گردان sun system هستند. می رسیم به شماره 13 که آنرا شماره ایی بد می دانستند و نگون بختی می آورد که اینرا ما امروز باور داریم و شماره های خانه مان را به شکل 12 و 1 می نویسیم. در آلمان و اروپا هم به همین شکل است و خانه ها این شماره را ندارند و در هواپیما هنگام نشستن روی سندلی یا چندلی ها شماره 13 به چشم نمی خورد. پلاک خانه ها هم این شماره را ندارد.
در ایتالیا شماره 17 شوم و بد می دانند و بر این باورند که نگون بختی و بد شانسی می آورد. چرا اینگونه است برای آن دو تئوری هست یکی به یونان باستان ( آنتیک ) و دیگری به روم کهن یا باستان می رسد. هیچکدام بن مایه دانش را ندارند و این در اندیشه مردم associate شده و جا افتاده.
فیثاغورس و هوا دارن او در یونان به شماره 17 دلزدگی و بیزاری داشتند چون در میان شماره های 16 و 18 می آمد و ایندو شماره را از هم جدا می کرد چون شکل این شماره ها ر ا[ 4 در 4] و[ 3 در6 ] می ساختند. ونکه نمی شد 17 را از multiplication دو شماره دیگر بدست آورد. در روم کهن روی سنگ گور ها می نوشتند VIXI به چم من زنده بودم. خوب رومی های گمان می کردنند آنکس که در گور خوابیده بد آورده که مرده و هنگامیکه این نوشته را [ VIXI ] anagram می کردنند و به شکل XVII می نوشتند شماره 17 بیرون می آمد. می دانیم که در گذشته در اروپا رایشگران شماره های رومی را بکار می بردنند. خوارزمی رایشگر ایرانی شماره های 1 و 2 و 3 و 4 و 5 و 6 و 7 و 8 و 9 که ریشه هندی داشتند بکار برد و پس از آن شماره زفر را نو آفرینی کرد ونکه پاره ایی در اروپا از روی نا آگاهی اینها را شماره های تازی می دانند و تازی ها هم داد خواهی می کنند که آنها زفر را پیدا کرده اند که این چیز بی پایه ایی است و دانش چیز دیگری می گوید. در آن هنگام که تازیها به سرزمین های زیادی فرمانروایی می کردنند هر دانشمندی باید کار خود را به زبان آنها می نوشت وگر نه به او پروانه برای نوشتن آن نمی دادنند مانند امروز در اروپا که باید پایان نامک خود را به زبانهای اروپایی نوشت.
Leonardo Fibonacci رایشگر ایتالیایی که رچ - فیوبوناچی را نو آفرینی کرد روش شماره های خوارمی را بکار برد و آن برای شمار گلبرگها بود که پاره ایی سه یا پنج هشت سیزده بیست ویک و سی وچهار یا پنجا و پنچ گلبرگ دارند . او زفر را با یک افزود می شود یک پس از آن یک را با یک افزود می شود دو یک را با دو افزود می شود سه دو را با سه افزود می شود پنج و [. . . ] به شکل زیر
55 , 34 , 21 , 13 , 8 , 5 , 3 , 2 , 1 , 1 , 0 پاره ایی از گلها مانند گل آفتابگردان 55 یا گونه های دیگر 34 گلبرگ دارند. در باره دو شماره سیزده در ایران و هفده در ایتالیا که بد شانسی می آوردند یک زبانزد ایتالیایی هست که می گوید: megilo aver paura che buscarne بهتر است هراس داشت و ترسید تا مشت و لگد دریافت کنی.