استعاذه در قران

[ویکی فقه] استعاذه در قرآن. اِستعاذه به معنای پناه بردن به خدا می باشد.
استعاذه مصدر باب استفعال و از ریشه «ع -و -ذ» به معنای پناه بردن، درخواست کمک و چنگ زدن (اعتصام) آمده است. «عُوذه» از همین ریشه، به چیزی گفته می شود که به وسیله آن از چیزی پناه برده شود.
تعابیر مختلف بر حسب کاربرد
مفسّران، بر حسب کاربرد این واژه و مشتقاتش، تعابیر چندی را در توضیح آن ذکر کرده اند؛ مانند: اعتصام به خدا برای درخواست نجات، خضوع و خاکساری برای خدا جهت کسب توفیق و رها نشدن به حال خود، اتصال به حضرت حق برای حفظ از شرّ هر اهل شرّی، پناه بردن به خدا و توجه به او، درخواست دفع شرّ به وسیله شخص پایین تر از بالاتر با خضوع و فروتنی، حرز گرفتن و خود را در حیازت چیزی برای حفظ از بدی قرار دادن. برخی نیز استعاذه را لطفی دانسته اند که جلو تأثیر وسوسه های شیطان را می گیرد.
استعاذه در اصطلاح قاریان
استعاذه در اصطلاح قاریان به زبان آوردن عبارتهایی مانند «أعوذُ باللّهِ من الشّیطنِ الرَّجیم» است. در آیه ای، به استعاذه هنگام تلاوت قرآن امر شده است: «فَاِذا قَرَأتَ القُرءانَ فَاستَعِذ بِاللّه» درباره وجوب یا استحباب استعاذه و وقت آن که پیش از تلاوت است یا پس از تلاوت نیز در بلند یا آهسته گفتن استعاذه، بین مفسران اختلاف است.
مستحب بودن استعاذه در رکعت اول
...