غنه

( اسم ) ۱ - آوازی که از خیشوم بیرون آید : آواز بینی ۲ - تحریریست از موسیقی که در هنگام غنا و سراییدن به خیشوم بینی ادا کنند . یا ارباب غنه . آواز خوانان . یا نون ( ن ) غنه . ( نون مع الغنه ) . نونی که همراه صوتی که در خیشوم پیچد تلفظ گردد . چنین صوتی در زبان دری قدیم وجود داشته .

(غُ نِّ یا نَُ ) [ ع . غنة ] (اِ. ) ۱ - آوازی که از بینی بیرون آید. ۲ - تحریری است از موسیقی که در هنگام غنا و سراییدن به خیشوم بینی ادا کنند. ،ارباب ~ آوازخوانان .

( غنة ) غنة. [ غ ُن ْ ن َ ] ( ع اِ ) آواز در بینی. ( منتهی الارب ). آواز بینی. ( دهار ). گرفتگی در آواز. ( ذخیره خوارزمشاهی ). آوازی که از خیشوم بیرون آید. ( از قطر المحیط ) . منگیدن. ( منتهی الارب ذیل خُنّة ).
- ادغام بلاغنه و معالغنه ؛ هرگاه تنوین یا نون ساکن به یکی از حروف دوگانه «ل » و «ر» برسند ادغام بلاغنه است ، مانند: لم یکن له ، و هرگاه به یکی از حروف چهارگانه «یمون » برسند ادغام معالغنه است ، مانند: هذا کتاب ٌ مبین. رجوع به ادغام شود.
|| تحریری است از موسیقی که در هنگام غنا و سراییدن بخیشوم بینی و دماغ ادا کنند. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ) :
مجلس ز پری رویان چون بزم سلیمانی
با غنه داودی مرغان خوش الحانی.ای عندلیب جانها طاووس بسته زیور
بگشای غنچه لب بسرای غنه تر.می چو عیسی و ز رومی ارغنون
غنه انجیل خوان برخاسته.- ارباب غنه ؛ آوازخوانان : گویند که ایشان را با مغنیان و ارباب غنه خوش بوده. ( مزارات کرمانی ص 90 ).

۱. (زبان شناسی ) آوازی که از بیخ لهات و بینی برآید.
۲. (موسیقی ) [قدیمی] تحریری از موسیقی که در هنگام غنا از خیشوم ادا شود.