[ویکی فقه] «ضیاء الدین ابو عبدالله محمد بن عبد الواحد بن احمد بن عبد الرحمن بن اسماعیل بن منصور سعدی مقدسی»، محدث، فقیه و مورخ حنبلی ، در سال ۵۶۹ ق، در خانواده ای اهل علم و مبارزه علیه صلیبیان، در دمشق متولد شد.
از همان آغاز کودکی، به فراگیری علم گمارده شد و در هفت سالگی توانست به استماع حدیث از ابوالمعالی بن صابر و... بپردازد. پدر وی، همان گونه که در خانواده های اهل علم متداول است، در همان دوران کودکی ضیاء الدین، از حسن بن علی بن شیرویه بغدادی برای وی اجازه روایت دریافت کرد و سرانجام ضیاء الدین در زمره ملازمان عبد الغنی مقدسی (م ۶۰۰ ق)، از محدثان و مشایخ مشهور عصر خویش، قرار گرفت و با راهنمایی های وی به آموختن علوم از دانشمندان زمان خود پرداخت.مؤلف برای فراگیری حدیث و سایر دانش ها به شهرهای مختلفی، از جمله قدس، مصر (قاهره)، بغداد ، همدان ، اصفهان و... سفر کرد، سپس به دمشق بازگشت و تا سال ۶۰۵ ق، در آنجا ماند. در سال ۶۰۵ ق، برای فراگیری حدیث دوباره عازم سفری طولانی شد و به شهرهای حلب، حران، موصل، اصفهان، همدان ، نیشابور ، هرات مسافرت کرد و سپس به دمشق بازگشت. وی در این شهرها و نیز زادگاه خویش، احادیث فراوانی را از مشایخ متعدد استماع کرد و در سال ۶۴۳ ق، درگذشت.
اساتید و مشایخ
۱. ابوالمعالی بن صابر؛۲. فضل بن بانیاسی؛۳. عمر بن حیویه؛۴. یحیی ثقفی ؛۵. احمد بن علی موازینی؛۶. محمد بن حمزة بن ابی صقر؛۷. ابن صدقه حرانی؛۸. عبد الرحمن بن علی خرقی؛۹. بوصیری؛۱۰. فاطمه بنت سعد الله؛۱۱. ابوروح عبد المعز بن محمد؛۱۲. حافظ سلفی؛۱۳. احمد بن علی ناعم؛۱۴. ابن شاتیل؛۱۵. ابن بری نحوی؛و...
شاگردان
۱. ابن نقطه؛۲. ابن نجار؛۳. سیف الدین بن مجد؛۴. زکی الدین برزالی؛۵. عمر بن حاجب؛و...
آثار
...
از همان آغاز کودکی، به فراگیری علم گمارده شد و در هفت سالگی توانست به استماع حدیث از ابوالمعالی بن صابر و... بپردازد. پدر وی، همان گونه که در خانواده های اهل علم متداول است، در همان دوران کودکی ضیاء الدین، از حسن بن علی بن شیرویه بغدادی برای وی اجازه روایت دریافت کرد و سرانجام ضیاء الدین در زمره ملازمان عبد الغنی مقدسی (م ۶۰۰ ق)، از محدثان و مشایخ مشهور عصر خویش، قرار گرفت و با راهنمایی های وی به آموختن علوم از دانشمندان زمان خود پرداخت.مؤلف برای فراگیری حدیث و سایر دانش ها به شهرهای مختلفی، از جمله قدس، مصر (قاهره)، بغداد ، همدان ، اصفهان و... سفر کرد، سپس به دمشق بازگشت و تا سال ۶۰۵ ق، در آنجا ماند. در سال ۶۰۵ ق، برای فراگیری حدیث دوباره عازم سفری طولانی شد و به شهرهای حلب، حران، موصل، اصفهان، همدان ، نیشابور ، هرات مسافرت کرد و سپس به دمشق بازگشت. وی در این شهرها و نیز زادگاه خویش، احادیث فراوانی را از مشایخ متعدد استماع کرد و در سال ۶۴۳ ق، درگذشت.
اساتید و مشایخ
۱. ابوالمعالی بن صابر؛۲. فضل بن بانیاسی؛۳. عمر بن حیویه؛۴. یحیی ثقفی ؛۵. احمد بن علی موازینی؛۶. محمد بن حمزة بن ابی صقر؛۷. ابن صدقه حرانی؛۸. عبد الرحمن بن علی خرقی؛۹. بوصیری؛۱۰. فاطمه بنت سعد الله؛۱۱. ابوروح عبد المعز بن محمد؛۱۲. حافظ سلفی؛۱۳. احمد بن علی ناعم؛۱۴. ابن شاتیل؛۱۵. ابن بری نحوی؛و...
شاگردان
۱. ابن نقطه؛۲. ابن نجار؛۳. سیف الدین بن مجد؛۴. زکی الدین برزالی؛۵. عمر بن حاجب؛و...
آثار
...
wikifeqh: ضیاءالدین_مقدسی
[ویکی فقه] «ضیاء الدین ابو عبدالله محمد بن عبد الواحد بن احمد بن عبد الرحمن بن اسماعیل بن منصور سعدی مقدسی»، محدث، فقیه و مورخ حنبلی ، در سال ۵۶۹ ق، در خانواده ای اهل علم و مبارزه علیه صلیبیان، در دمشق متولد شد.
از همان آغاز کودکی، به فراگیری علم گمارده شد و در هفت سالگی توانست به استماع حدیث از ابوالمعالی بن صابر و... بپردازد. پدر وی، همان گونه که در خانواده های اهل علم متداول است، در همان دوران کودکی ضیاء الدین، از حسن بن علی بن شیرویه بغدادی برای وی اجازه روایت دریافت کرد و سرانجام ضیاء الدین در زمره ملازمان عبد الغنی مقدسی (م ۶۰۰ ق)، از محدثان و مشایخ مشهور عصر خویش، قرار گرفت و با راهنمایی های وی به آموختن علوم از دانشمندان زمان خود پرداخت. مؤلف برای فراگیری حدیث و سایر دانش ها به شهرهای مختلفی، از جمله قدس، مصر (قاهره)، بغداد ، همدان ، اصفهان و... سفر کرد، سپس به دمشق بازگشت و تا سال ۶۰۵ ق، در آنجا ماند. در سال ۶۰۵ ق، برای فراگیری حدیث دوباره عازم سفری طولانی شد و به شهرهای حلب، حران، موصل، اصفهان، همدان ، نیشابور ، هرات مسافرت کرد و سپس به دمشق بازگشت. وی در این شهرها و نیز زادگاه خویش، احادیث فراوانی را از مشایخ متعدد استماع کرد و در سال ۶۴۳ ق، درگذشت.
از همان آغاز کودکی، به فراگیری علم گمارده شد و در هفت سالگی توانست به استماع حدیث از ابوالمعالی بن صابر و... بپردازد. پدر وی، همان گونه که در خانواده های اهل علم متداول است، در همان دوران کودکی ضیاء الدین، از حسن بن علی بن شیرویه بغدادی برای وی اجازه روایت دریافت کرد و سرانجام ضیاء الدین در زمره ملازمان عبد الغنی مقدسی (م ۶۰۰ ق)، از محدثان و مشایخ مشهور عصر خویش، قرار گرفت و با راهنمایی های وی به آموختن علوم از دانشمندان زمان خود پرداخت. مؤلف برای فراگیری حدیث و سایر دانش ها به شهرهای مختلفی، از جمله قدس، مصر (قاهره)، بغداد ، همدان ، اصفهان و... سفر کرد، سپس به دمشق بازگشت و تا سال ۶۰۵ ق، در آنجا ماند. در سال ۶۰۵ ق، برای فراگیری حدیث دوباره عازم سفری طولانی شد و به شهرهای حلب، حران، موصل، اصفهان، همدان ، نیشابور ، هرات مسافرت کرد و سپس به دمشق بازگشت. وی در این شهرها و نیز زادگاه خویش، احادیث فراوانی را از مشایخ متعدد استماع کرد و در سال ۶۴۳ ق، درگذشت.