حائر حسینی

wikifeqh: حرم حسینی به مقبره امام حسین(ع) امام سوم شیعیان در کربلا و منطقه پیرامون آن گفته می شود. نخستین بار واژه حائر در احادیثی از امام صادق(ع) درباره محوطه محصور پیرامون بنای مرقد امام حسین، به کار رفته است. کمترین اندازه برای تعیین حائر محدوده ای به قطر ۲۲ متر گفته شده است. شخص مسافر می تواند در حائر حسینی نمازش را کامل بخواند.
حائر در لغت به معنای سرگردان و متحیر است. به مکان گودی که وسط آن صاف و اطرافش بلند است و آبِ جمع شده در آن راه خروج ندارد نیز حایر می گویند. حائر از نامهای سرزمین کربلا نیز هست. اشخاص منسوب به این مکان، حائری یا حایری خوانده می شوند.
درباره سبب نامگذاری حرم حسینی به حائر و رواج این واژه، چند قول مطرح شده است؛ از جمله: پس از فرمان متوکل عباسی (۲۳۲ـ۲۴۷) مبنی بر ویران کردن بنای روی قبر و آب بستن به قبر، آب نزدیک قبر ایستاد و آن را فرا نگرفت (حارَ الماء) و ازاین رو این مکان به حائر شهرت یافت. برخی این وجه را نپذیرفته اند؛ زیرا طبق احادیث امام صادق(ع)، پیش از زمان متوکل به این مکان حائر گفته شده است. دوم آنکه در اوایل قرن دوم، پیرامون محوطه مرقد مطهر دیواری بنا شد و به نظر می رسد ایجاد این حصار، احتمالاً در دوره امویان، برای آن بود که بازرسی زائران حرم سهل تر باشد. وجه سوم شهرت واژه حائر را آن دانسته اند که کاربرد این کلمه رمزگونه، از حساسیت بنی امیه درباره زائران حرم حسینی می کاست و با معنای لغوی واژه هم مطابقت داشت.