حبیب بن مظاهر

حبیب بن مظاهر (مظهر) اسدی (به عربی: حبیب بن مُظهر (أو مظاهر) بن رئاب الأسدی الکِنْدی، ثمَّ الفقعسی) که شیخ طوسی او را در میان فهرست اصحاب امام علی، امام حسن و امام حسین قرار داده است ولی در میان فهرست صحابه پیامبر اسلام از وی یاد نمی کند؛ و از این کار شیخ طوسی بر می آید که حبیب از صحابه نبوده است. همچنین نویسندگان استیعاب و اسد الغابه وی را در شمار صحابه پیامبر اسلام نیاورده اند. وی در جنگ های جمل، صفین و نهروان با علی بن ابی طالب همراه بود و در کربلا نیز در کنار حسین بن علی حضور داشت و کشته شد.
وی چهارده سال پیش از هجرت پیامبر اسلام در خاندان بنی اسد در یمن به دنیا آمد. سال نهم هجری با خانواده اش به مدینه آمد و در آنجا ساکن شد.حبیب از کسانی بود که برای حسین بن علی نامه نوشت و هنگامی که مسلم بن عقیل به کوفه وارد شد، در منزل مختار به حمایت از او سخن گفت آن ها پس از خیانت کوفیان به سمت کربلا رفته و با او همراه گشتند وی در ظهر عاشورا و در سن ۷۵ سالگی کشته شد.وی در بسیاری از علوم از جمله فقه، تفسیر، قرائت، حدیث، ادبیات، جدل و مناظره تبحر داشت و حافظ کل قرآن مجید بود.
سر وی در کنار سر عباس بن علی و علی اکبر در آرامگاه باب الصغیر در سوریه بخاک سپرده شد و بدن او را در چند متری مدفن حسین بن علی دفن کرده اند و هم اکنون نیز قبر او با ضریح نقره ای در نزدیکی ضریح حسین بن علی قرار دارد.

حبیب بن مُظاهر ( ـ۶۱ق)
از یاران امام علی (ع)، امام حسن (ع) و امام حسین (ع) و از شهدای کربلا. وی با دو یار دیرین خود، میثم تمّار و رُشَید هَجَری در مکتب امام علی (ع) تربیت یافت و اسراری از علوم آن حضرت به ویژه علم المنایا (تعبیر خواب) آموخت. او را مشکور گفته اند یعنی فردی ستوده و زاهد و باتقوا و وثیق و به جلالت قدر شهرت داشت. وی همراه با جمعی دیگر از یاران امام حسین (ع) از بیعت با یزید خودداری کرد و در ماجرای بیعت گرفتن از مردم کوفه برای امام فعال بود و چون امام به کربلا وارد شد، همراه با مسلم بن عوسَجه مخفیانه از کوفه خارج شدند. شب ها راه می پیمودند و روزها مخفی می شدند و بدین گونه خود را به حضور امام رساندند. در روز عاشورا دلیری ها از خود نشان داد و بالاخره در رکاب امام به شهادت رسید. قتل حبیب امام را سخت متأثر کرد. آرامگاه حبیب در کربلا در رواق جنوب غربی حرم سیدالشهداء (ع) مزار شیعیان است.

[ویکی شیعه] حَبیب بن مُظاهِر اَسَدی (شهادت ۶۱ق)از قبیله بنی اسد، اهل کوفه و از اصحاب خاص حضرت علی(ع) و از یاران امام حسن(ع) و امام حسین(ع). او از کوفیانی بود که پس از مرگ معاویه به امام حسین(ع) برای آمدن به کوفه دعوتنامه نوشتند. حبیب هنگامی که بیعت شکنی کوفیان را دید، مخفیانه از کوفه خارج شد و خود را به امام رساند و در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسید.
حبیب بن مُظَهَّر (یا مُظاهر) بن رئاب ابن اشتر بن حجوان بن فقعس بن طریف بن عمرو بن قیس بن حارث بن ثعلبة بن دودان بن اسد اسدی کندی فقعسی. از قبیلۀ بنی اسد و کنیه وی ابوالقاسم بوده است. در منابع متقدم، نام پدر او گاه به صورت مُظاهر و گاه به صورت مُظَهَّر و در برخی مُطَهَّر ذکر شده است. مامقانی، با استناد به آنچه در زبان ها و زیارات مشهور است، مُظاهر را صحیح شمرده است. ولی سیدمحسن امین می نویسد: در بیشتر نسخه های کتاب های تاریخی و غیرتاریخی قدیم، مظهّر بر وزن مطهّر آمده است و درست نیز همین است و اینکه در کتاب های جدید مظاهر گفته می شود خلاف ضبط قدما است.
حبیب مردی عابد و با تقوا بود. حافظ کل قرآن کریم بود و هر شب به نیایش و عبادت خدا می پرداخت. به فرموده امام حسین(ع) در هر شب یک ختم قرآن می کرد. زندگی پاک و ساده ای داشت. آن قدر به دنیا بی رغبت بود و زهد را سرمشق زندگی خود قرار داده بود که هر چقدر به او پیشنهاد امان و پول فراوان داده شد نپذیرفت و گفت: «ما نزد رسول خدا(ص) عذری نداریم که زنده باشیم و فرزند رسول خدا(ص) را مظلومانه به قتل برسانند».