ابن حجی

[ویکی فقه] اِبْن ِ حِجّی ، ابوالعباس شهاب الدین احمد بن علاءالدین حجی ابن موسی (۷۵۱-۸۱۶ق / ۱۳۵۰-۱۴۱۳م )، محدث ، فقیه شافعی و مورخ دمشقی است.
وی در دمشق متولد شد و در همان جا پرورش یافت . ابتدا قرآن را حفظ کرد و سپس نزد پدرش علاءالدین حجی (د ۷۸۲ق / ۱۳۸۰م ) - که فقیه نامدار شام و مردی زاهد و پارسا بود - و بهاءالدین ابوالبقا و چند تن دیگر فقه آموخت . همچین از استادان زمانش از جمله اذرعی ، عمادالدین حسبانی ، ابن قاضی زبدانی ، ابن خطیب یبرود، غزی ، تاج الدین سُبکی و شمس الدین موصلی بهره گرفت .
مشایخ حدیث
به گفته خود او، پدرش که سرپرست و از نخستین استادان او بود در تعیین جهت تحصیلات او، به ویژه در رشته حدیث تأثیر داشت . ابن حجّی حدیث را نزد ابن کثیر و ابن رافع آموخت و از بسیاری ، از جمله عماد بن شیرجی و احمد بن اسماعیل و محمد بن حمید و ابن امیله و صلاح بن عمر حدیث شنید و گروهی به وی اجازه روایت دادند. علاوه بر محدثان دمشق از گروهی از استادان شهرهای مختلف از جمله قدس ، مدینه ، بعلبک و حلب نیز اجازه دریافت داشت که بنابر مرسوم ، نام آن ها را با تمام جزئیات تحصیل خود و همراه با کتابهای درسی در نوشته هایی موسوم به المعجم آورد.
ممتاز در فقه و حدیث
وی بر اثر پشتکار بسیار در فقه و حدیث برجسته و ممتاز شد و در بسیاری از مدارس شافعی سرزمینهای شام تدریس کرد. ابن حجی درباره مدارس عصر خود کتابی نوشت به نام الدارس من اخبار المدارس و در آن زندگی نامه وقف کنندگان و مدرسان را تا زمان خود گرد آورد. ابن قاضی شهبه این کتاب را نفیس و دارای اطلاعات بسیار دانسته است . به گفته نعیمی بیشتر این کتاب در حمله تاتار ها سوخت .
داشتن مقام فتوی
...