اخباری گری

اخباری گری مبنایی خاص در فقه و حدیث شیعه است که حدوداً از ۲۵۰ تا ۱۱۷۰ قمری جریان داشته است.
اصول فقه
اجتهاد
فقه
مکتب تفکیک
اخباریان در فقه شیعه امامیه معمولاً به یک مکتب فقهی می گویند که در بدست آوردن احکام عملی به اخبار و حدیث اکتفا یا تکیه می کنند در مقابل اصولیان که در این زمینه از روش های استنباط اجتهادی (اصول فقه) نیز کمک می گیرند. این گونه تقابل در روش فقهی از سده های نخستین نیز وجود داشته است اما به عنوان دو مکتب در سده های اخیر تاحدودی مرزبندی شدند.
از مشاهیر اخباری ها می توان محمدباقر مجلسی، شیخ حر عاملی، و فیض کاشانی و شیخ یوسف بحرانی نام برد. ناگفته نماند که اخباری گری شدت و ضعف داشته است و برخی مذاقی بین اصولی و اخباری دارا هستند. به عنوان نمونه علامه مجلسی می گوید من اخباری محض نیستم بلکه در قضیه اصول اخباری من «بین بین» هستم. یعنی مذاقی میانه اخباری اصولی هستم.البته شیخ یوسف بحرانی که مشهور به «صاحب حدائق» است از اعتدالیون بوده و در جلد اول از کتاب «الحدائق الناضره فی احکام العتره الطاهره» خود که تقریباً ثلث از آن مجلد را در برمیگیرد، به تدوین مباحث اصولی پرداخته که بر اساس آیات و روایات بنیان شده و این همان دانش اصول فقه مقبول صاحب حدائق می باشد. صاحب کتاب «روضات الجنات» هم در معرفی شیخ او را دارای سبک اعتدالی و میانه اخباری و اصولی میداند و به نظر میرسد قول صحیح همین باشد.
جریان اخباریگری در زمان ائمه شیعه رواج داشته است و اصحاب ائمه تماماً اخباری بودند البته این اسم یعنی اسم اخباری بعد از اقدامات محمدامین استرآبادی به این جریان داده شده این مطلب در کتبی مانند کتاب مرجعیت (تألیف سید هدایت الله طالقانی) مشهود است. عالمان بزرگی همچون شیخ صدوق و کلینی نیز اخباری بودند. اصولیون در راه علم به احکام استباط می نمایند. در ابتدای قرن یازدهم هجری و با اقدامات شخصی به نام محمدامین استرآبادی مکتبی بنا شد که اصول فقه را رد می کرد و اجتهاد را طرد می نمود. این دسته معتقد به عدم حجیت قرآن بودند و اجماع را نیز نمی پسندیدند و اکثراً با فلسفه و عرفان هم مخالفت می کردند.

رجوع شود به:اخباریان

[ویکی فقه] «اخباری گری» یا «اخباری»، بر گروهی از فقهای شیعه اطلاق می گردد که خط مشی عملی آنان در دست¬یابی به احکام شرعی و تکالیف الاهی، پیروی از اخبار و احادیث است نه روش های اجتهادی و اصولی.
«اخباری گری» یا «اخباری»، بر گروهی از فقهای شیعه اطلاق می گردد که خط مشی عملی آنان در دست¬یابی به احکام شرعی و تکالیف الاهی، پیروی از اخبار و احادیث است نه روش های اجتهادی و اصولی. با پایان یافتن عصر حضور امامان (علیهم السلام) و آغاز عصر غیبت صغرا در سال ۲۶۰ (ه .ق)، در چگونگی دست¬یابی به احکام شرعی، نگرشی پدید آمد که امتداد خط مشی عصر حضور بود و بیشتر یاران ائمه (علیهم السلام) بر آن بودند و آن، بسنده کردن به احادیث و عدم تجاوز از آن در دست یابی به احکام شرعی بود.
← مکتب اخباری گری از نظر اعتقادی
عنوان «اخباری گری» یا «اخباری»، در کتاب های فقهی متأخّر، بر گروهی از فقهای شیعه اطلاق می گردد که خط مشی عملی آنان در دست¬یابی به احکام شرعی و تکالیف الاهی، پیروی از اخبار و احادیث است، نه روش های اجتهادی و اصولی. در مقابل آنان، فقهایی که معتقد به خط مشی اجتهادی هستند، با عنوان «اصولی» شناخته می شوند. با توجه به این توضیح، روشن می شود که شیعه به دو دسته در عقاید تقسیم نشده است، که یکی از آنها اصولی و دیگری اخباری باشد؛ زیرا اخباری و اصولی در اصول عقاید (توحید، عدل، نبوت، امامت و معاد) و همین طور در همه فروع (مثل نماز و روزه و حج و زکات و خمس و …) با هم مشترک هستند؛ بر این اساس اختلاف آنان فقط در منهج علمی و روش و طریقه وصول به حکم شرعی می باشد.
پیشینه اخباری گری
...