[ویکی شیعه] سوره انبیاء سوره بیست و یکم قرآن کریم و هفتاد و سومین سوره در ترتیب نزول و از سوره های مکی است. در این سوره نام شانزده پیامبر آمده و به همین دلیل انبیاء نامیده شده است. از موضوعات اساسی سوره انبیاء توحید، نبوت و معاد است. از پیامبر اکرم(ص) نقل شده است که هرکس سوره انبیاء را بخواند خدا با او به آسانی حساب می کند و او را می بخشاید و همه پیامبرانی که نامشان در قرآن است او را سلام می گویند.
در قرآن کریم نام بیست و پنج پیامبر آمده است که نام شانزده پیامبر در این سوره ذکر شده است و به همین دلیل این سوره را انبیاء نامیده اند. پیامبرانی که در این سوره از آنها نام برده شده عبارتند از: موسی، هارون، ابراهیم، لوط، اسحاق، یعقوب، نوح، داود، سلیمان، ایوب، اسماعیل، ادریس، ذاالکفل، ذالنون(یونس)، زکریا و یحیی.
سوره انبیاء مکی و به ترتیب مصحف، بیست و یکمین و به ترتیب نزول هفتاد و سومین سوره قرآن است.
در قرآن کریم نام بیست و پنج پیامبر آمده است که نام شانزده پیامبر در این سوره ذکر شده است و به همین دلیل این سوره را انبیاء نامیده اند. پیامبرانی که در این سوره از آنها نام برده شده عبارتند از: موسی، هارون، ابراهیم، لوط، اسحاق، یعقوب، نوح، داود، سلیمان، ایوب، اسماعیل، ادریس، ذاالکفل، ذالنون(یونس)، زکریا و یحیی.
سوره انبیاء مکی و به ترتیب مصحف، بیست و یکمین و به ترتیب نزول هفتاد و سومین سوره قرآن است.
wikishia: دائرة المعارف قرآن کریم است
بیست و یکمین سوره قرآن است و دارای 112 آیه است.
سوره انبیاء مکی و هفتاد و سومین سوره در ترتیب نزول است که پس از سوره ابراهیم علیه السلام و پیش از سوره مومنون نازل شده است. در روایتی که سیوطی آن را نقل کرده این سوره هفتادمین سوره شمرده شده است؛ ولی ابن مسعود آن را از نخستین سوره های نازل شده در مکه (العتاق الأول) دانسته است.
این سوره دارای 112 آیه و 1168 کلمه است. قاریان بصره و مدینه «ما لایَنفَعُکُم و لایَضُرُّکُم» (آیه 66) را آیه ای مستقل ندانسته و در نتیجه آیات این سوره را 111 گفته اند.
در آیات 48ـ90 این سوره نام 16 تن از پیامبران (حضرت موسی، حضرت هارون، حضرت ابراهیم، حضرت لوط، حضرت اسحاق، حضرت یعقوب، حضرت نوح، حضرت داود، حضرت سلیمان، حضرت ایوب، حضرت اسماعیل، حضرت ادریس، حضرت ذوالکفل، ذوالنون (حضرت یونس)، حضرت زکریا و حضرت یحیی) آمده است، افزون بر این از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و حضرت عیسی علیه السلام بدون تصریح به نامشان سخن رفته است، از همین روی به «انبیاء» موسوم شده است.
در وجه ارتباط این سوره با سوره پیشین گفته اند که سوره طه با وعید پایان یافته و این سوره با یاد قیامت (ظرف تحقق وعید) آغاز شده است.
این سوره اندکی پیش از هجرت (حدود سال دوازدهم بعثت) نازل گردید و این برهه تاریخی زمانی بود که مکیان در اوج تکبر و بی اعتنایی به قرآن بسر می بردند و سوره همین کافران را به نزدیک شدن عذاب تهدید کرد و همانند سایر سوره های مکی به تثبیت امور اعتقادی (توحید، نبوت، معاد) پرداخته است.
به گفته علامه طباطبایی غرض این سوره تثبیت نبوت است که آن را بر پایه توحید و معاد بنا نهاده است. این سوره با بیان اوصاف پیامبران پیشین، اتهامات مشرکان به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را رد کرده و تأکید می کند که آن حضرت نیز دارای همان ویژگی ها و رسالت او نیز هماهنگ با رسالت آنان است. به نظر می رسد بیان احوال پیامبران در این سوره با این هدف است که پیامبر اسلام را برای بر دوش کشیدن بار سنگین رسالت آماده سازد.
بیست و یکمین سوره قرآن است و دارای 112 آیه است.
سوره انبیاء مکی و هفتاد و سومین سوره در ترتیب نزول است که پس از سوره ابراهیم علیه السلام و پیش از سوره مومنون نازل شده است. در روایتی که سیوطی آن را نقل کرده این سوره هفتادمین سوره شمرده شده است؛ ولی ابن مسعود آن را از نخستین سوره های نازل شده در مکه (العتاق الأول) دانسته است.
این سوره دارای 112 آیه و 1168 کلمه است. قاریان بصره و مدینه «ما لایَنفَعُکُم و لایَضُرُّکُم» (آیه 66) را آیه ای مستقل ندانسته و در نتیجه آیات این سوره را 111 گفته اند.
در آیات 48ـ90 این سوره نام 16 تن از پیامبران (حضرت موسی، حضرت هارون، حضرت ابراهیم، حضرت لوط، حضرت اسحاق، حضرت یعقوب، حضرت نوح، حضرت داود، حضرت سلیمان، حضرت ایوب، حضرت اسماعیل، حضرت ادریس، حضرت ذوالکفل، ذوالنون (حضرت یونس)، حضرت زکریا و حضرت یحیی) آمده است، افزون بر این از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و حضرت عیسی علیه السلام بدون تصریح به نامشان سخن رفته است، از همین روی به «انبیاء» موسوم شده است.
در وجه ارتباط این سوره با سوره پیشین گفته اند که سوره طه با وعید پایان یافته و این سوره با یاد قیامت (ظرف تحقق وعید) آغاز شده است.
این سوره اندکی پیش از هجرت (حدود سال دوازدهم بعثت) نازل گردید و این برهه تاریخی زمانی بود که مکیان در اوج تکبر و بی اعتنایی به قرآن بسر می بردند و سوره همین کافران را به نزدیک شدن عذاب تهدید کرد و همانند سایر سوره های مکی به تثبیت امور اعتقادی (توحید، نبوت، معاد) پرداخته است.
به گفته علامه طباطبایی غرض این سوره تثبیت نبوت است که آن را بر پایه توحید و معاد بنا نهاده است. این سوره با بیان اوصاف پیامبران پیشین، اتهامات مشرکان به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را رد کرده و تأکید می کند که آن حضرت نیز دارای همان ویژگی ها و رسالت او نیز هماهنگ با رسالت آنان است. به نظر می رسد بیان احوال پیامبران در این سوره با این هدف است که پیامبر اسلام را برای بر دوش کشیدن بار سنگین رسالت آماده سازد.
wikiahlb: سوره_انبیاء