سوره طه

wikishia: آیه است.
سوره طه مکی است. این سوره در ترتیب مصحف بیستمین سوره و در ترتیب نزول چهل و پنجمین سوره قرآن کریم است که پیش از آن سوره مریم و پس از آن سوره واقعه نازل شده است.
تعداد آیات آن از نظر شامیان 140 و از نظر کوفیان 135 و از نظر حجازیان 134 و از نظر بصریان 132 آیه است.
ابی بن کعب از پیامبر گرامی اسلام نقل کرده است که: هر کس این سوره را قرائت کند در روز قیامت ثواب مهاجرین و انصار به او داده خواهد شد. حسن می گوید: پیامبر خدا فرمود: بهشتیان جز سوره های یس و طه سوره دیگری از قرآن تلاوت نمی کنند.
و به روایت اسحاق بن عمار امام صادق علیه السلام فرمود: قرائت سوره طه را ترک نکنید، زیرا خداوند دوستدار این سوره و دوستدار کسی است که همواره این سوره را تلاوت می کند. در روز قیامت نامه عملش را بدست راستش خواهد داد و خطاهایی که در دوره مسلمانی از او سرزده، بحساب او نخواهد آورد و پاداش او را چنان می دهد که خشنود گردد.
غرض این سوره تذکر و یادآوری از راه انذار است، که آیات انذار آن بر آیات تبشیرش غلبه دارد، و این غلبه به خوبی به چشم می خورد، داستانهایی را ذکر می کند که به هلاکت طاغیان و تکذیب کنندگان آیات خدا منتهی می شود، و حجت های روشنی را متضمن است که عقل هر کس را ملزم به اعتراف به توحید خدای تعالی، و اجابت دعوت حق می کند، و به یادآوری آینده انسان از احوال قیامت و مواقف آن و حال نکبت بار مجرمین، و خسران ظالمین منتهی می گردد. این آیات- به طوری که از سیاقش بر می آید- با نوعی تسلیت از رسول خدا شروع می شود، تا جان شریف خود را در واداشتن مردم به قبول دعوتش به تعب نیندازد، زیرا قرآن نازل نشده برای اینکه آن جناب خود را به زحمت بیندازد، بلکه آن تنزیلی است الهی که مردم را به خدا و آیات او تذکر می دهد تا شاید بیدار شوند و غریزه خشیت آنان هوشیار گردد، آن گاه متذکر شده به وی ایمان بیاورند و تقوی پیشه کنند، پس او غیر از تبلیغ وظیفه دیگری ندارد، اگر مردم به ترس آمدند و متذکر شدند که هیچ، و گر نه یا عذاب استیصال و خانمان برانداز منقرضشان می کند، و یا اینکه به سوی خدای خود برگشت نموده در آن عالم به وبال ظلم و فسق خود می رسند، و اعمال خود را بدون کم و زیاد می یابند، و به هر حال نمی توانند با طغیان و تکذیب خود خدای را عاجز سازند