حواله

حواله (برنامه نویسی شیءگرا). در برنامه نویسی شئ گرا فورواردینگ یا همان حواله∗ یا اِحاله به این معناست که استفاده از عضوی∗(متد یا فیلد∗) از یک شئ منجر به استفاده از عضوی متناظر از شئ دیگر می شود یا به قولی آن عضو به آن شئ دیگر، حواله∗ یا محوَّل می شود. مفهوم حواله در چندیدن الگوی طراحی مورد استفاده قرار می گیرد، به این صورت که بعضی از اعضای شئ(اسلوب ها ∗ یا فیلدها) به شئ دیگر حواله می شوند(مثلاً متدی را صدا می زنیم که بدنهٔ این متد خود متدی از شئ دیگر را صدا می زند) در حالی که خود شئ به اعمال اعضای دیگر(اعضای به غیر اعضای حواله شده) رسیدگی می کند. شئ ای که اعضایش فراخوانی ها را از طریق حواله پاسخ می دهد، با نام شئ پیچنده یا پیچه ∗(wrapper)، می شناسند و اسلوب هایی که حواله می شوند را توابع پیچنده∗ می گویند.
مثالی ساده در باب حوالهٔ صریح∗ در جاوا: یک شئ از کلاس B فراخوانی های مربوط به اسلوبFoo() را به شئ a از کلاس A حواله می کند:
class B { A a; T foo() { return a.foo(); }}در مثالی که به زبان پایتون در ذیل این پاراگراف آمده است، کلاس B متد foo و فیلد x را به شئ a حواله می کند. (در این قسمت از کد: () a.foo یا a.x = x )
class A: def __init__(self, x): self.x = x def foo(self): print(self.x)class B: def __init__(self, a): self.a = a def foo(self): a.foo() @property def x(self): return a.x @x.setter def x(self, x): a.x = x @x.deleter def x(self): del a.xa = A(42)b = B(a)b.foo() # Prints '42'.b.x # Has value '42'b.x = 17 # b.a.x now has value 17del b.x # Deletes b.a.x.نمونهٔ سادهویرایشدر این مثال جاوا، کلاس Printer یک اسلوب به نام print دارد. این متد به جای آنکه خودش عملیات پرینت را به انجام دهد، این عملیات را به شئ ای از کلاس RealPrinter محوّل می کند(همانطور که در کد زیر در متد print() از کلاس Printer می بینیم، متد print() از شئ RealPrinter صدا زده می شود ). در ظاهر و (و از منظر قسمت های دیگر برنامه که این متد را فراخوانی می کنند)، به نظر می رسد که این عملیات را شئِ از کلاس Printer انجام می دهد در حالی که در اصلْ شئ از کلاس RealPrinter عملیات اصلی مربوط به پرینت را انجام می دهد.

(در لغت به معنای برگشتن از جایی به جایی) در اصطلاح حقوقی، عقدی که به موجب آن طلب شخصی از ذمّۀ بدهکار به ذمۀ شخص ثالثی منتقل می شود (ماده ۷۲۴ قانون مدنی) بدهکار را محیل، طلبکار را محتال و شخص ثالث را مُحالٌ علیه گویند. از نظر مالی حواله سندی است که به موجب آن طلبکار باید طلب خود را دریافت کند. حواله از عقود معین است و برای تحقق آن باید علاوه بر شرایط عمومی صحت عقود، شرایط اختصاصی دیگری را نیز دارا باشد، ازجمله آن که محیل باید حتماً بدهکار محتال باشد وگرنه احکام حواله در آن جاری نیست، ولی لازم نیست که محال علیه بدهکار محیل باشد. تمکّن مالی محال ٌعلیه شرط نیست، اما اگر محتال از ناتوانی او از پرداخت بدهی در حین عقد آگاه نباشد می تواند با استفاده از مادۀ ۷۲۹ قانون مدنی حواله را فسخ و به بدهکار اصلی مراجعه کند. مورد حواله حتماً باید دِین باشد و دِین و مورد حواله باید از یک جنس باشند. حواله عقدی است لازم و آن را نمی توان فسخ کرد، مگر در موارد قانونی و یا در صورتی که برای هریک از طرفینِ حواله شرط فسخ قرار داده شده باشد. در بانکداری، به دستور پرداخت پولی به ارزی معیّن که بانک داخلی به درخواست متقاضی (واردکنندۀ کالا) برای بانک کارگزار خود در خارج صادر می کند، حوالۀ ارزی گویند.

[ویکی فقه] حواله، مبحثی فقهی ـ حقوقی به معنای عقدی که موجب انتقال دَین از ذمه مدیون به ذمه شخص ثالث می شود.
واژه عربی حواله، از ریشه حول، به معنای تغییر یافتن، جابه جا شدن و دگرگونی است.
معنای اصطلاحی
در اصطلاح فقه و حقوق ، عقدی است که به موجب آن، دین از ذمه مدیون به ذمه شخص ثالث انتقال مییابد و به تعبیر برخی، بدهکار (اصطلاحاً: مُحیل) طلبکار خود (مُحتال) را برای دَین خود به شخصی دیگر (مُحالٌ عَلَیه) ارجاع میدهد.
← انتقال حق
عقد حواله یکی از شیوه های انتقال تعهد از راه انتقال دَین به شمار می رود، زیرا با انتقال دین از ذمه محیل به محالٌ علیه، تعهد محیل به پرداخت دین به محالٌ علیه منتقل می شود.
← قانون رومیان
...