پارسیان هند گروهی از زرتشتیان ایرانی تبار هستند که اغلب آنان در شبه قاره هند زندگی می کنند. نیاکان آن ها در سده دوم هجری پس از سلطه اعراب مسلمان بر ایران از ایران به هند کوچ کرده اند و از این رو می توان آنان را نخستین جامعه مهاجر ایرانی به شمار آورد. نخست آنان در ایالت گجرات در کشور هندوستان مستقر شدند. امروزه جمعیت پارسی ها حدود یکصد هزار نفر برآورد می شود که نزدیک به ۸۰ درصد آن ها در ایالت ماهاراشترای هند و در شهر بمبئی (مومبای) و اطراف آن ساکن هستند و مابقی در سایر نقاط شبه قاره هند یا بریتانیا، آمریکا، استرالیا و کانادا پراکنده اند. با وجود آنکه پارسیان در بمبئی اقلیت کوچکی هستند، حضور آنان در این شهر مشهود است و از نظر اقتصادی اقلیت مهمی در هند به شمار می روند. آنان از انسجام خاصی برخوردارند و با گذشت ۱۲۰۰ سال بسیاری از سنن ایرانی را حفظ کرده اند.
فهرست پارسیان هند
زرتشتیان ایران
پارسیان نامی هند
روابط ایران و هندوستان
سرایندگان ایرانی در شبه قاره هند
نمایش پارسی
زبان فارسی در شبه قاره هندوستان
قصه سنجان
پس از ورود اعراب مسلمان به ایران و درهم شکسته شدن امپراطوری ساسانی بسیاری از زرتشتیان به خراسان و از آنجا نیز به گجرات در هند مهاجرت نمودند. آن ها بدین وسیله آتش مقدس خود موسوم به آتش بهرام را به شهر نوساری (ساری جدید) در گجرات منتقل نمودند. با توجه به منابع تاریخی و امروزی دو دسته از ایرانیان زرتشتی به گجرات کوچ کردند. یک دسته از زرتشتیان ایرانی از شهر ساری در شمال ایران به گجرات کوچ کردند و نام نخستین آن شهر ناگ مندال بود و چون منطقه را از لحاظ آب و هوایی شبیه به شهر خودشان (ساری)یافتند آن را نوساری به معنای ساری جدید نامگذاری کردند. مانند نوروز که نو پیشوند برای روز می باشد.زرتشتیان ابتدا از منطقه ای به نام سنگان (سنجان) از توابع خواف در خراسان رضوی و شاید هم شهری به همین نام که یکی از شهرهای خراسان بزرگ در نزدیکی مرو بود و بعدها از هرمزگان، سفر مخاطره آمیز، پرماجرا و عذاب آوری را به گجرات هند آغاز کردند. دسته دیگری از زرتشتیان از شهر ساری در استان مازندران امروزی به گجرات کوچ کردند و در شهر نوساری (ساری جدید = navsari) مسکن گزیدند. روبرو شدن آن ها با حکومت و مردم آن خطه چند سده بعد در کتابی به نام «قصه سنجان» از زبان بهمن پسر کیقباد پسر هرمزدیارسنجانی به نظم کشیده شده است. کشتی پارسی ها بر اساس اطلاعات این کتاب در دریا دچار طوفان می شود. آن ها بر کشتی طوفان زده با دعا و ثنا به گرد آتشی که با خود می بردند به استغاثه می پردازند تا از این مصیبت نجات پیدا کنند و به ساحل برسند و در آنجا از حاکم گجرات «جادی رانه» پناه جویند. فرمانده گجرات سه شرط برای پذیرش پارسیان گذاشت: نخست یادگیری زبان محلی که به همین سبب زبان رسمی پارسیان در هند امروز، گجراتی است. دوم پوشیدن لباس زنان هندی برای زنان زرتشتی و سوم به زمین گذاردن (تحویل) سلاح هایی بود که زرتشتی ها با خود برده بودند.
پس از پذیرش شرایط، به پارسی ها اجازه اقامت در گجرات داده شد و کم کم آتشکده هایی بنا کردند که با آتشی که با خود از آتشکده های ایران آورده بودند روشن کردند و به داد و ستد و امور دیگر پرداختند. اگر چه پارسی ها قوانین مردم و دولت هند را پذیرفتند تا به آن وسیله اجازه اقامت در آن کشور را به دست آورند، آن ها از هرگونه ازدواج برون گروهی (با غیرزرتشتی و غیرپارسی) سر باز زدند و این شاید یکی از دلایلی باشد که آن ها توانسته اند جامعه و دین خود را تا امروز حفظ کنند.
پس از موفقیت های شایانی که پارسی ها طی سده های ۱۶ تا ۱۸ در تجارت با اروپائیان بدست آوردند، به وسیله انگلیسی ها تشویق شدند که تا در بمبئی اقامت گزینند. پس از آن پارسیان مقیم بمبئی و هند روابط خوبی با انگلیسی ها برقرار ساختند و رفته رفته بخش مهمی از شریان های صنعتی، اقتصادی و علمی هند را بدست گرفتند.آنها همچنین در گجرات منطقه ای را که ساکن شدند، (Navsari) یا نوساری نامیدند.
فهرست پارسیان هند
زرتشتیان ایران
پارسیان نامی هند
روابط ایران و هندوستان
سرایندگان ایرانی در شبه قاره هند
نمایش پارسی
زبان فارسی در شبه قاره هندوستان
قصه سنجان
پس از ورود اعراب مسلمان به ایران و درهم شکسته شدن امپراطوری ساسانی بسیاری از زرتشتیان به خراسان و از آنجا نیز به گجرات در هند مهاجرت نمودند. آن ها بدین وسیله آتش مقدس خود موسوم به آتش بهرام را به شهر نوساری (ساری جدید) در گجرات منتقل نمودند. با توجه به منابع تاریخی و امروزی دو دسته از ایرانیان زرتشتی به گجرات کوچ کردند. یک دسته از زرتشتیان ایرانی از شهر ساری در شمال ایران به گجرات کوچ کردند و نام نخستین آن شهر ناگ مندال بود و چون منطقه را از لحاظ آب و هوایی شبیه به شهر خودشان (ساری)یافتند آن را نوساری به معنای ساری جدید نامگذاری کردند. مانند نوروز که نو پیشوند برای روز می باشد.زرتشتیان ابتدا از منطقه ای به نام سنگان (سنجان) از توابع خواف در خراسان رضوی و شاید هم شهری به همین نام که یکی از شهرهای خراسان بزرگ در نزدیکی مرو بود و بعدها از هرمزگان، سفر مخاطره آمیز، پرماجرا و عذاب آوری را به گجرات هند آغاز کردند. دسته دیگری از زرتشتیان از شهر ساری در استان مازندران امروزی به گجرات کوچ کردند و در شهر نوساری (ساری جدید = navsari) مسکن گزیدند. روبرو شدن آن ها با حکومت و مردم آن خطه چند سده بعد در کتابی به نام «قصه سنجان» از زبان بهمن پسر کیقباد پسر هرمزدیارسنجانی به نظم کشیده شده است. کشتی پارسی ها بر اساس اطلاعات این کتاب در دریا دچار طوفان می شود. آن ها بر کشتی طوفان زده با دعا و ثنا به گرد آتشی که با خود می بردند به استغاثه می پردازند تا از این مصیبت نجات پیدا کنند و به ساحل برسند و در آنجا از حاکم گجرات «جادی رانه» پناه جویند. فرمانده گجرات سه شرط برای پذیرش پارسیان گذاشت: نخست یادگیری زبان محلی که به همین سبب زبان رسمی پارسیان در هند امروز، گجراتی است. دوم پوشیدن لباس زنان هندی برای زنان زرتشتی و سوم به زمین گذاردن (تحویل) سلاح هایی بود که زرتشتی ها با خود برده بودند.
پس از پذیرش شرایط، به پارسی ها اجازه اقامت در گجرات داده شد و کم کم آتشکده هایی بنا کردند که با آتشی که با خود از آتشکده های ایران آورده بودند روشن کردند و به داد و ستد و امور دیگر پرداختند. اگر چه پارسی ها قوانین مردم و دولت هند را پذیرفتند تا به آن وسیله اجازه اقامت در آن کشور را به دست آورند، آن ها از هرگونه ازدواج برون گروهی (با غیرزرتشتی و غیرپارسی) سر باز زدند و این شاید یکی از دلایلی باشد که آن ها توانسته اند جامعه و دین خود را تا امروز حفظ کنند.
پس از موفقیت های شایانی که پارسی ها طی سده های ۱۶ تا ۱۸ در تجارت با اروپائیان بدست آوردند، به وسیله انگلیسی ها تشویق شدند که تا در بمبئی اقامت گزینند. پس از آن پارسیان مقیم بمبئی و هند روابط خوبی با انگلیسی ها برقرار ساختند و رفته رفته بخش مهمی از شریان های صنعتی، اقتصادی و علمی هند را بدست گرفتند.آنها همچنین در گجرات منطقه ای را که ساکن شدند، (Navsari) یا نوساری نامیدند.
wiki: پارسیان هند