ابوجعفر ابن زبیر

[ویکی فقه] اِبْن ِ زُبَیْر، ابوجعفر احمد بن ابراهیم ثقفی (۶۲۷ق - ۷۰۸ق / ۱۳۰۸-۱۲۳۰ م )، محدث ، نحوی ، قاری، مفسر، ادیب و مورخ اندلسی معاصر نصریان غرناطه است.
در جَیان که موطن اجداد وی از جمله نیای بزرگش کعب بن مالک بود و در خانواده ای توانگر و معروف دیده به جهان گشود.
مساعدت پدر
دوران کودکی و نوجوانی را در همان جا گذراند و در ۶۴۳ق /۱۲۴۵م به دنبال تصرف جیان به دست مسیحیان همراه پدر این شهر را ترک گفت . پدرش که مردی توانگر بود، او را در طلب علم و استفاده از محضر بزرگان مساعدت بسیار کرد.
مشایخ و شاگردان
ابن زبیر قرائات سبع و سنن نسایی را نزد ابوالحسن شاری فرا گرفت و از ۶۴۵ق نزد بسیاری از مشاهیر علم و ادب که ابن فرحون شمار آنان را قریب ۴۰۰ تن دانسته است ، به تحصیل علوم مختلف از جمله تاریخ ، نحو ، رجال ، فقه و حدیث پرداخت و در زمره علمای بنام اندلس درآمد و در شهرهای مالقه و غرناطه به تعلیم نحو و قرائت و تفسیر و فقه و اصول و حدیث پرداخت و به زودی شهرتش از مرزهای اندلس فراتر رفت و نامدارانی چون ابوحیان غرناطی نزد او به فراگرفتن علوم پرداختند.
ستایش ابوحیان
...