[ویکی فقه] پیامبر آزاری. بر اساس گزارش مجموعه ای از آیات، پیامبران با کم ترین اقبال توده مردم روبه رو بوده اند و به طور عام، گروهی اندک و بیش تر مستضعفان به آنان ایمان می آوردند حاکمان ستم گر، اشراف زادگان و ثروت اندوزان که گروه فراوانی از مردم را با استفاده از اهرم قدرت و ثروت، گرد خود جمع می کردند، با دعوت پیامبران به مخالفت پرداخته، با استفاده از شیوه های گوناگون، به آزار ایشان دست می زدند
که این نوع آزارها، گاهی با دروغگو و سفیه نامیدن ساحر، مجنون، شاعر و کاهن خواندن، و گاه به صورت شکنجه های جسمی مانند به آتش افکندن، ضرب و جرح و در نتیجه به انزوا کشاندن ایشان صورت می گرفت. این اذیّت و آزارها، در قرآن نوعی ابتلا و امتحان دانسته شده است. در ماجرای نوح، انواع ابتلاها دیده می شود. قوم نوح با آزار وی (تمسخر، استهزا و تهدید) با تبلیغ و ترویج دین مقابله می کردند؛ ولی نوح مدّتی طولانی با بردباری به رسالت خود می پرداخت. ، و شاید شکایت او از قومش نه به جهت اذیّت و آزار آن ها، بلکه به جهت تکذیب دین از سوی آنان بوده است. آیاتی از قرآن ابتلای ابراهیم (علیه السلام) به اذیّت و آزار قومش را بیان می کند. موسی (علیه السلام) نیز به خوبی بر آلام، آزارها و گرفتاری ها صبر کرد. آیات هر کدام به نوعی بیان گر آزارهایی است که از سوی فرعون ، هامان ، قارون و بنی اسرائیل به موسی رسیده است. عیسی (علیه السلام) و مادرش مریم نیز از سوی قوم خود اذیّت شدند. آن ها مریم را به فحشا و عیسی را به جادو متّهم ساخته، در پی قتل او برآمدند. چنان که دیگر پیامبران مانند لوط ، صالح و نیز هر کدام به نوعی از سوی قوم خویش آزار شدند.
بیشترین آزار
پیامبر اسلام نیز از این آزارها مصون نبود؛ حتی بنابر برخی روایات، حضرت بیش از همه پیامبران مورد اذیّت قوم خویش قرار گرفت: «ما اوذی نبی مثل ما اوذیت این آزارها گاهی از سوی پیروان ادیان پیشین نیز سر می زد. پس از بیان مسأله امتحان مؤمنان و سخنان یهودیان که ممکن است باعث سستی آنان شود، در آیه ۱۸۶ آل عمران آمده است که مسأله آزمایش از یک سو، و گفتارهای پنهانی و زخم زبان اهل کتاب از سوی دیگر، مسائلی هستند که مؤمنان همواره با آن روبه رو خواهند بود؛ بدین جهت باید صبر و تقوا داشته باشند تا خداوند آنان را از لغزش و سستی نگه دارد: «ولَتَسمَعُنَّ مِنَ الَّذینَ اُوتوا الکِتـبَ مِن قَبلِکُم ومِنَ الَّذینَ اَشرَکوا اَذیً کَثیرًا». برخی شأن نزول آیه را « کعب بن اشرف » به جهت هجو پیامبر و تشبیب و تغزّل به زنان مؤمن دانسته اند که به نقلی پیامبر به قتل او، به جهت ایذا و نه شرک ، فرمان داد و برخلاف دیگر مشرکان، بدون فراخوانی به اسلام کشته شد. هم چنین گفته شده: پیامبر کافرانی چون نضربن حارث و عقبة بن ابی معیط را که حضرت را با دشنام می آزردند، هیچ گاه نبخشید.
لعن آزار دهنده
آیه ۵۷ احزاب:۳۳ اذیّت کنندگان خداوند و پیامبران را به لعنت و عذاب بیم داده است: «اِنَّ الَّذینَ یُؤذونَ اللّهَ و رَسولَهُ لَعَنَهُمُ اللّهُ فِی الدُّنیا والأخِرَةِ و اَعَدَّ لَهُم عَذابـًا مُهینـا». در تفسیر «اذیّت» در این آیه، آرای گوناگونی بیان شده است؛ ازجمله، هرگونه سرپیچی و گناه، سرپیچی یهود از فرمان خدا و پیامبر، نسبت دادن فرزند به خدا یا انکار رستاخیز، شبیه سازی آفریده های خداوند (نقاشی و مجسمه سازی)، زخم زبان به پیامبر اسلام به جهت ازدواج با صفیّه یا ضرب و جرح و شکستن دندان پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) و ساحر و کاهن خواندن آن حضرت در آغاز اسلام و تکذیب او. برخی نیز مقصود از «یؤذون اللّه» را اذیّت دوستان و اولیاءالله یا اذیّت و آزار پیامبر خدا دانسته اند که برای ارج نهادن به مقام ایشان از آن به اذیّت خداوند تعبیر شده است. ؛ برخی با استناد به آیه ۶۱ توبه ، ارتداد اذیّت کنندگان پیامبر و وجوب قتل آن ها را محتمل دانسته اند.
که این نوع آزارها، گاهی با دروغگو و سفیه نامیدن ساحر، مجنون، شاعر و کاهن خواندن، و گاه به صورت شکنجه های جسمی مانند به آتش افکندن، ضرب و جرح و در نتیجه به انزوا کشاندن ایشان صورت می گرفت. این اذیّت و آزارها، در قرآن نوعی ابتلا و امتحان دانسته شده است. در ماجرای نوح، انواع ابتلاها دیده می شود. قوم نوح با آزار وی (تمسخر، استهزا و تهدید) با تبلیغ و ترویج دین مقابله می کردند؛ ولی نوح مدّتی طولانی با بردباری به رسالت خود می پرداخت. ، و شاید شکایت او از قومش نه به جهت اذیّت و آزار آن ها، بلکه به جهت تکذیب دین از سوی آنان بوده است. آیاتی از قرآن ابتلای ابراهیم (علیه السلام) به اذیّت و آزار قومش را بیان می کند. موسی (علیه السلام) نیز به خوبی بر آلام، آزارها و گرفتاری ها صبر کرد. آیات هر کدام به نوعی بیان گر آزارهایی است که از سوی فرعون ، هامان ، قارون و بنی اسرائیل به موسی رسیده است. عیسی (علیه السلام) و مادرش مریم نیز از سوی قوم خود اذیّت شدند. آن ها مریم را به فحشا و عیسی را به جادو متّهم ساخته، در پی قتل او برآمدند. چنان که دیگر پیامبران مانند لوط ، صالح و نیز هر کدام به نوعی از سوی قوم خویش آزار شدند.
بیشترین آزار
پیامبر اسلام نیز از این آزارها مصون نبود؛ حتی بنابر برخی روایات، حضرت بیش از همه پیامبران مورد اذیّت قوم خویش قرار گرفت: «ما اوذی نبی مثل ما اوذیت این آزارها گاهی از سوی پیروان ادیان پیشین نیز سر می زد. پس از بیان مسأله امتحان مؤمنان و سخنان یهودیان که ممکن است باعث سستی آنان شود، در آیه ۱۸۶ آل عمران آمده است که مسأله آزمایش از یک سو، و گفتارهای پنهانی و زخم زبان اهل کتاب از سوی دیگر، مسائلی هستند که مؤمنان همواره با آن روبه رو خواهند بود؛ بدین جهت باید صبر و تقوا داشته باشند تا خداوند آنان را از لغزش و سستی نگه دارد: «ولَتَسمَعُنَّ مِنَ الَّذینَ اُوتوا الکِتـبَ مِن قَبلِکُم ومِنَ الَّذینَ اَشرَکوا اَذیً کَثیرًا». برخی شأن نزول آیه را « کعب بن اشرف » به جهت هجو پیامبر و تشبیب و تغزّل به زنان مؤمن دانسته اند که به نقلی پیامبر به قتل او، به جهت ایذا و نه شرک ، فرمان داد و برخلاف دیگر مشرکان، بدون فراخوانی به اسلام کشته شد. هم چنین گفته شده: پیامبر کافرانی چون نضربن حارث و عقبة بن ابی معیط را که حضرت را با دشنام می آزردند، هیچ گاه نبخشید.
لعن آزار دهنده
آیه ۵۷ احزاب:۳۳ اذیّت کنندگان خداوند و پیامبران را به لعنت و عذاب بیم داده است: «اِنَّ الَّذینَ یُؤذونَ اللّهَ و رَسولَهُ لَعَنَهُمُ اللّهُ فِی الدُّنیا والأخِرَةِ و اَعَدَّ لَهُم عَذابـًا مُهینـا». در تفسیر «اذیّت» در این آیه، آرای گوناگونی بیان شده است؛ ازجمله، هرگونه سرپیچی و گناه، سرپیچی یهود از فرمان خدا و پیامبر، نسبت دادن فرزند به خدا یا انکار رستاخیز، شبیه سازی آفریده های خداوند (نقاشی و مجسمه سازی)، زخم زبان به پیامبر اسلام به جهت ازدواج با صفیّه یا ضرب و جرح و شکستن دندان پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) و ساحر و کاهن خواندن آن حضرت در آغاز اسلام و تکذیب او. برخی نیز مقصود از «یؤذون اللّه» را اذیّت دوستان و اولیاءالله یا اذیّت و آزار پیامبر خدا دانسته اند که برای ارج نهادن به مقام ایشان از آن به اذیّت خداوند تعبیر شده است. ؛ برخی با استناد به آیه ۶۱ توبه ، ارتداد اذیّت کنندگان پیامبر و وجوب قتل آن ها را محتمل دانسته اند.
wikifeqh: پیامبر_آزاری
[ویکی فقه] پیامبرآزاری. بر اساس گزارش مجموعه ای از آیات، پیامبران با کم ترین اقبال توده مردم روبه رو بوده اند و به طور عام، گروهی اندک و بیش تر مستضعفان به آنان ایمان می آوردند
که این نوع آزارها، گاهی با دروغگو و سفیه نامیدن
اعراف/سوره۷، آیه۶۶.
پیامبر اسلام نیز از این آزارها مصون نبود؛ حتی بنابر برخی روایات، حضرت بیش از همه پیامبران مورد اذیّت قوم خویش قرار گرفت: «ما اوذی نبی مثل ما اوذیت
المناقب، ج۳، ص۲۸۶.
آیه ۵۷ احزاب:۳۳ اذیّت کنندگان خداوند و پیامبران را به لعنت و عذاب بیم داده است: «اِنَّ الَّذینَ یُؤذونَ اللّهَ و رَسولَهُ لَعَنَهُمُ اللّهُ فِی الدُّنیا والأخِرَةِ و اَعَدَّ لَهُم عَذابـًا مُهینـا». در تفسیر «اذیّت» در این آیه، آرای گوناگونی بیان شده است؛ ازجمله، هرگونه سرپیچی و گناه، سرپیچی یهود از فرمان خدا و پیامبر،
الوجوه والنظائر، ج۱، ص۴۲.
...
که این نوع آزارها، گاهی با دروغگو و سفیه نامیدن
اعراف/سوره۷، آیه۶۶.
پیامبر اسلام نیز از این آزارها مصون نبود؛ حتی بنابر برخی روایات، حضرت بیش از همه پیامبران مورد اذیّت قوم خویش قرار گرفت: «ما اوذی نبی مثل ما اوذیت
المناقب، ج۳، ص۲۸۶.
آیه ۵۷ احزاب:۳۳ اذیّت کنندگان خداوند و پیامبران را به لعنت و عذاب بیم داده است: «اِنَّ الَّذینَ یُؤذونَ اللّهَ و رَسولَهُ لَعَنَهُمُ اللّهُ فِی الدُّنیا والأخِرَةِ و اَعَدَّ لَهُم عَذابـًا مُهینـا». در تفسیر «اذیّت» در این آیه، آرای گوناگونی بیان شده است؛ ازجمله، هرگونه سرپیچی و گناه، سرپیچی یهود از فرمان خدا و پیامبر،
الوجوه والنظائر، ج۱، ص۴۲.
...