کلمه جو
صفحه اصلی

دعای ابوحمزه ثمالی

دانشنامه عمومی

دعای ابوحمزه ثمالی دعاییست که در کتاب مصباح المتهجد شیخ طوسی به نقل از ابو حمزه ثمالی آمده است که امام سجاد در تمام سحرگاهان ماه رمضان آن را پس از نماز می خوانده است. ترجمه این دعا به صورت زیر آغاز می شود:
دعای کمیل
دعای توسل
دعای ندبه
دعای عهد
دعایجوشن کبیر
دعایجوشن صغیر
به نام خداوند بخشاینده مهربان.
خدایا مرا به کیفرت ادب منما، و با نقشه ‏ای با من نیرنگ مکن، پروردگارا از کجا برایم خیری هست، درحالی که جز نزد تو یافت نمی شود، و از کجا برایم نجاتی است، درحالی که جز به تو فراهم نمی گردد، نه آن که نیکی کرد از کمک و رحمتت بی نیاز شد، و نه آن که بدی کرد و بر تو گستاخی روا داشت، و تو را خشنود نساخت از عرصه قدرتت بیرون رفت. پروردگارا، پروردگارا، پروردگارا…
دعا پیرامون مضامین زیر است:

دانشنامه آزاد فارسی

دعای ابوحمزۀ ثُمالی
از دعاهای مشهور که در سحرهای ماه رمضان خوانده می شود. این دعا توسط ابوحمزۀ ثمالی از امام زین العابدین (ع) روایت شده و متضمن معانی بلند در اصول اعتقادی و اخلاقی و جامع ترین نیازها و درخواست های هر فرد مؤمن برای تأمین سعادت دنیوی و اخروی است. جمعی از علما و نویسندگان آثاری در شرح این دعا پرداخته اند. در بیشتر مناطق شیعه نشین برای خواندن دسته جمعی این دعا یا شنیدن شرح و تفسیر آن مجالسی منعقد می شود.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] دعای ابوحمزه ثمالی دعایی است که ابوحمزه ثمالی از امام سجاد(ع) نقل کرده است. این دعا دربردارنده مفاهیمی متعالی و تعابیری شیوا و فصیح می باشد که از جمله آن ها می توان به: دشواریهای قبر و قیامت و تاریکی و تنهایی و سنگینی بار گناهان و لزوم اطاعت و پیروی از پیامبر اکرم(ص) و خاندان معصومش اشاره کرد.این دعا در سحرهای ماه رمضان خوانده می شود و طولانی ترین دعای سحرهای ماه رمضان است.
ابوحمزه ثمالی از اصحاب امام سجاد(ع)، امام باقر(ع) و امام صادق(ع)، این دعا را از امام سجاد(ع) روایت کرده است لذا به نام او مشهور است.
سند
سید ابن طاووس در کتاب اقبال الاعمال به سند خود از ابو محمد هارون بن موسی تلعکبری به اسناد حسن بن محبوب زراد از ابوحمزه ثمالی روایت کرده است که: «امام زین العابدین(ع) در شب های ماه رمضان بیشتر شب را به نماز می پرداختند و هنگام سحر این دعا را می خواندند ...»این دعا را شیخ طوسی در مصباح المتهجد، کفعمی در البلد الامین و المصباح، مجلسی در زاد المعاد و بحارالانوار و شیخ عباس قمی در مفاتیح الجنان نقل کرده اند.
مضامین
این دعا که با جمله «إِلَهِی لا تُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِکَ» آغاز و به جمله «وَ رَضِّنِی مِنَ الْعَیْشِ بِمَا قَسَمْتَ لِی یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ» ختم می شود مشتمل بر معانی بلند و الفاظ فصیح و تعابیر بدیع است. راه توبه و انابه و تضرع و پرهیزکاری را ترسیم کرده و نعمت های بزرگ الهی را برشمرده، و دشواری ها قبر و قیامت و تاریکی و تنهایی و سنگینی بار گناهان را متذکر شده و لزوم اطاعت و پیروی از پیامبر اکرم(ص) و خاندان معصومش را تأکید فرموده است. همچنین وسعت روزی و حج خانه خدا و محفوظ ماندن از شر شیطان و زمامداران و پاک شدن از صفات ناپسند و تنبلی و سرخوردگی و غم و اندوه درخواست شده است. در این دعا گذشته از درس های خداشناسی و معادشناسی و تأکید مقام نبوت و امامت جامع ترین خواسته های هر فرد مؤمن برای سعادت دنیوی و اخروی بیان گردیده است.
زمان قرائت
...


کلمات دیگر: