میرزا علی آقا فلسفی در ربیع الاول ۱۳۳۹ (هشتم دی ۱۲۹۹) در تهران به دنیا آمد.
حضور در درس خارج: ۱۳۲۰
هجرت به نجف: ۱۳۲۲
بازگشت به تهران: ۱۳۴۰
عزیمت به مشهد: ۱۳۴۸
آغاز تدریس درس خارج: ۱۳۵۴
پدر او محمدرضا تنکابنی (متولد ۱۲۸۲ قمری)، فرزند شیخ محمد واعظ تنکابنی، از علمای برجستهٔ تهران بود. وی شش سال در محضر فقهی میرزا حبیب الله رشتی (م ۱۳۱۲ قمری) زانو زد، خارج فقه را نزد سید محمدکاظم طباطبایی یزدی (م ۱۳۳۷ قمری) آموخت، دو دوره کامل درس خارج اصول فقه آخوند خراسانی (م ۱۳۲۹ قمری) را درک کرد و از وی اجازهٔ اجتهاد گرفت. میرزا علی فلسفی، کودکی و مراحل تحصیل ابتدایی را در تهران گذراند و نخستین آموزش های معمول حوزوی را در نزد پدر و برادر ارشدش میرزا ابوالقاسم آموخت. آن گاه ادبیات را در مدرسهٔ فیلسوف الدوله پی گرفت. شرح جامی و شمسیه را نزد استاد فاضلی به نام شیخ حسین نوایی آموخت. سپس کتاب های مغنی و شرح نظام را در مدرسه محمدیه (مقابل مسجد جامع تهران) در محضر شیخ محمدحسین بروجردی و سید محمد قصیر فراگرفت و پس از آن برای آموختن مقدمات اصول و فقه به مدرسهٔ مروی رفت. اما برای تحکیم پایه های علمی خویش و خواندن کتاب های رسائل و مکاسب، از محضر پدر استفاده کرد.در سال ۱۳۲۴ خورشیدی با اتمام کتاب های سطح حوزه و برای ادامهٔ تحصیل خارج فقه و اصول در حالی که بیش از ۲۵ سال نداشت، به پیشنهاد پدر، به تنهایی راهی نجف شد و در حجرهٔ یک نفره در مدرسهٔ سید محمد کاظم یزدی سکنی گزید. گفتنی است که وی، دکتر ابوالقاسم گرجی، وحید خراسانی، سیدتقی قمی و شیخ علی اصغر شاهرودی را به عنوان هم مباحثه برگزید.
در نجف، شیوه های تدریس بزرگانی چون سید عبدالهادی شیرازی (م ۱۳۸۲ قمری)، سید محمود شاهرودی (م ۱۳۹۵ قمری) و شیخ کاظم شیرازی (م ۱۳۶۷ قمری) را آزمود، اما سرانجام محفل درس حاج شیخ محمد علی کاظمینی (م ۱۳۶۴ قمری) از برجسته ترین شاگردان محمدحسین نائینی را پسندید که روزها در مقبرهٔ میرزای شیرازی درس فقه می گفت و شب ها بر پشت بام مسجد هندی درس اصول می داد. چند سالی در این هر دودرس به دانش اندوزی پرداخت و تقریرات دروس او را نوشت. پس از درگذشت استاد، نخست به درس مرجع بزرگ زمان، سید ابوالحسن اصفهانی رفت، که بر جنازه کاظمینی نماز خوانده بود، اما حضور در این درس دیری نپایید و از آن پس به مجلس درس سید ابوالقاسم خوئی رفت و تا پایان زمان اقامت در نجف، هیچ گاه حضور در آن را از دست نداد. دو دوره درس اصول فقه و کتاب هایی چند از ابواب فقه را نزد آن استاد بزرگ آموخت که پس از رحلت کاظمینی محفل علمی او در اوج شکوفایی و رونق قرار داشت.
میرزا علی فلسفی، یکی از برجسته ترین درس آموزان مکتب سید ابوالقاسم خویی است که پیوسته تقریرات درس وی را می نوشت و استاد گاه خود با قلم خویش، مهر تائیدی بر پایان آن می نهاد یا کسانی را که مباحث مکتوب فقهی او را می خواستند به جزوه های آن شاگرد برجسته اش ارجاع می داد.همین ویژگی های علمی بود که سبب شد هنگام بازگشت آیت الله فلسفی به تهران، اجازهٔ اجتهادی از سوی مرجع شیعه سید ابوالقاسم خویی به نام وی صادر شود. این گواهی که بدون اطلاع شخصی وی صدور یافته بود، نخستین اجازه نامه است که از سوی سید ابوالقاسم خویی به نام یکی از شاگردانش نوشته شده است و با این که به دلیل پیشگیری از صدور اجازه هایی از این دست، سعی بر کتمان آن بود، دیری پنهان نماند.
حضور در درس خارج: ۱۳۲۰
هجرت به نجف: ۱۳۲۲
بازگشت به تهران: ۱۳۴۰
عزیمت به مشهد: ۱۳۴۸
آغاز تدریس درس خارج: ۱۳۵۴
پدر او محمدرضا تنکابنی (متولد ۱۲۸۲ قمری)، فرزند شیخ محمد واعظ تنکابنی، از علمای برجستهٔ تهران بود. وی شش سال در محضر فقهی میرزا حبیب الله رشتی (م ۱۳۱۲ قمری) زانو زد، خارج فقه را نزد سید محمدکاظم طباطبایی یزدی (م ۱۳۳۷ قمری) آموخت، دو دوره کامل درس خارج اصول فقه آخوند خراسانی (م ۱۳۲۹ قمری) را درک کرد و از وی اجازهٔ اجتهاد گرفت. میرزا علی فلسفی، کودکی و مراحل تحصیل ابتدایی را در تهران گذراند و نخستین آموزش های معمول حوزوی را در نزد پدر و برادر ارشدش میرزا ابوالقاسم آموخت. آن گاه ادبیات را در مدرسهٔ فیلسوف الدوله پی گرفت. شرح جامی و شمسیه را نزد استاد فاضلی به نام شیخ حسین نوایی آموخت. سپس کتاب های مغنی و شرح نظام را در مدرسه محمدیه (مقابل مسجد جامع تهران) در محضر شیخ محمدحسین بروجردی و سید محمد قصیر فراگرفت و پس از آن برای آموختن مقدمات اصول و فقه به مدرسهٔ مروی رفت. اما برای تحکیم پایه های علمی خویش و خواندن کتاب های رسائل و مکاسب، از محضر پدر استفاده کرد.در سال ۱۳۲۴ خورشیدی با اتمام کتاب های سطح حوزه و برای ادامهٔ تحصیل خارج فقه و اصول در حالی که بیش از ۲۵ سال نداشت، به پیشنهاد پدر، به تنهایی راهی نجف شد و در حجرهٔ یک نفره در مدرسهٔ سید محمد کاظم یزدی سکنی گزید. گفتنی است که وی، دکتر ابوالقاسم گرجی، وحید خراسانی، سیدتقی قمی و شیخ علی اصغر شاهرودی را به عنوان هم مباحثه برگزید.
در نجف، شیوه های تدریس بزرگانی چون سید عبدالهادی شیرازی (م ۱۳۸۲ قمری)، سید محمود شاهرودی (م ۱۳۹۵ قمری) و شیخ کاظم شیرازی (م ۱۳۶۷ قمری) را آزمود، اما سرانجام محفل درس حاج شیخ محمد علی کاظمینی (م ۱۳۶۴ قمری) از برجسته ترین شاگردان محمدحسین نائینی را پسندید که روزها در مقبرهٔ میرزای شیرازی درس فقه می گفت و شب ها بر پشت بام مسجد هندی درس اصول می داد. چند سالی در این هر دودرس به دانش اندوزی پرداخت و تقریرات دروس او را نوشت. پس از درگذشت استاد، نخست به درس مرجع بزرگ زمان، سید ابوالحسن اصفهانی رفت، که بر جنازه کاظمینی نماز خوانده بود، اما حضور در این درس دیری نپایید و از آن پس به مجلس درس سید ابوالقاسم خوئی رفت و تا پایان زمان اقامت در نجف، هیچ گاه حضور در آن را از دست نداد. دو دوره درس اصول فقه و کتاب هایی چند از ابواب فقه را نزد آن استاد بزرگ آموخت که پس از رحلت کاظمینی محفل علمی او در اوج شکوفایی و رونق قرار داشت.
میرزا علی فلسفی، یکی از برجسته ترین درس آموزان مکتب سید ابوالقاسم خویی است که پیوسته تقریرات درس وی را می نوشت و استاد گاه خود با قلم خویش، مهر تائیدی بر پایان آن می نهاد یا کسانی را که مباحث مکتوب فقهی او را می خواستند به جزوه های آن شاگرد برجسته اش ارجاع می داد.همین ویژگی های علمی بود که سبب شد هنگام بازگشت آیت الله فلسفی به تهران، اجازهٔ اجتهادی از سوی مرجع شیعه سید ابوالقاسم خویی به نام وی صادر شود. این گواهی که بدون اطلاع شخصی وی صدور یافته بود، نخستین اجازه نامه است که از سوی سید ابوالقاسم خویی به نام یکی از شاگردانش نوشته شده است و با این که به دلیل پیشگیری از صدور اجازه هایی از این دست، سعی بر کتمان آن بود، دیری پنهان نماند.
wiki: علی فلسفی