ابن خطیب الدهشه

[ویکی فقه] اِبْن ِ خَطیب ِ الدَّهْشه ، نورالدین ابوالثّناء محمود بن احمد بن محمد حَمَوی (۷۵۰-۸۳۴ق / ۱۳۴۹-۱۴۳۱م )، محدّث ، فقیه ، قاضی و ادیب شافعی است .
خاندان وی از فیوم مصر بود. پدرش خطیب ِ جامعه دهشه بود و از این رو به لقب خطیب الدّهشه مشهور شد. سخاوی وی را همدانی نیز خوانده که دلیل آن روشن نیست . در منابع قدیم تر مانند طبقات الشافعیة ابن قاضی شهبه و انباء الغمرِ ابن حجر چنین نسبتی دیده نمی شود.
اساتید
او در حماه نزد استادانی چون شهاب مرداوی ، قاسم ضریر و کمال معرّی به فراگیری فقه و حدیث پرداخت و قرآن را حفظ نمود. پس از آن به مصر و شام سفر کرد و از عالمان آن دیار نیز دانش آموخت .
رئیس شافعیان
وی در روزگار خود رئیس شافعیان حماه بود. در دولت المؤید به مقام قضای آنجا گمارده شد. او در این سمت با پاکدامنی به کار پرداخت و همواره به زهد و پارسایی زیست ، اما در اوایل ۸۲۶ق در دولت اشرف برسبای از قضاوت برکنار و خانه نشین شد و تا هنگام وفات در حماه به فتوا و تحقیق و تألیف و تدریس پرداخت . وی با اینکه حضور ذهن بسیار داشت . اما به گفته ابن قاضی شهبه گاه در نقل دچار غفلت و سهل انگاری می شد.
چیره دست در ادب
...