ابوزرعه رازی

[ویکی فقه] اَبوزُرعِه رازی، عبیدالله بن عبدالکریم بن یزید بن فروخ (۲۰۰ـ ۲۶۴ق/ ۸۱۶ ـ ۸۷۸م)، از محدثان و رجال شناسان بزرگ اهل سنت است.
جدش فروخ مولای عیاش بن مطرّف قرشی بود. در تاریخ ولادت او اقوال غیرمشهوری نیز وجود دارد، چنانکه به گفته حاکم نیشابور وی در ۱۹۴ق زاده شده است. وی در «ماشهران» (ظاهراً یکی از نواحی ری ) وفات یافت و سمعانی می نویسد که مقبره او را دیده است.
سفرها
ابوزرعه بار دیگر در ۲۲۷ق از ری بیرون رفت و در ۲۳۲ق بدانجا بازگشت. وی در در این سفر پس از حج خانه خدا به مصر رفت و ۱۵ ماه در آن جا ماند و به نوشتن احادیث شافعی پرداخت و از آن پس برای سماع حدیث به شام ، حمص ، بالاد جزیره، بغداد و بصره رفت. سومین مسافرت او به شام و مصر و عراق ۵/۴ سال به طول انجامید؛ آنگاه به ری بازگشت و مدت ۲۰ سال در آن جا اقامت گزید.
اساتید
ابوزرعه در موطن خود، ری، به تقریب از ۳۰ استاد بهره گرفت. از ۲۱۴ تا ۲۲۲ق در ری ملازم درس ابراهیم بن موسی فراء بود. پس از آن به مکه رفت. او علاوه بر حجاز و عراق به شام و مصر نیز سفر کرد و سپس به قزوین درآمد و از محمد بن سعید بن سابق و علی بن محمد طافسی و سعید بن عمرو بردعی حدیث شنید. ابوزرعه خود گوید که منظور وی از رفتن به بیروت استفاده از عباس بن مزید بود، چنانکه هدف وی از رفتن به عسقلان، استفاده از محمد بن ابی السری و به قزوین استفاده از محمد بن سعید ابن سابق بوده است. برخی دیگر از مشایخ او اینانند: ابوبکر ابن ابی شیبه، ابو خیثمه زهیر بن حرب، خلف بن هشام بزّاز، ابو عاصم ضحاک بن مخلد، ابن ذکوان مقری، ابونعیم فضل بن دکین، عیسی بن میناقالون، نصر بن علی جهضمی و ابوالولید طیالسی. وی همچنین در بغداد مدت ها به مجالست و مذاکره حدیث با احمد بن حنبل گذراند.
راویان
...