خون حیض

[ویکی فقه] "حیض" خون سیاه و غلیظی است که هنگام بلوغ زن، غالباً همراه با سوزش و حرارت، از رحم وی خارج میشود که به تناسب طبیعت وی در زمانهای بعد، به صورت عادت (ماهانه) درمی آید.
"حیض" در اصل به معنی جمع شدن خون و جریان یافتن آن است و حوض را نیز به همین ارتباط حوض می گویند که آب در آن جمع می شود.
و در اصطلاح فقهی، "حیض" خون سیاه و غلیظی است که هنگام بلوغ زن، غالباً همراه با سوزش و حرارت، از رحم وی خارج می شود که به تناسب طبیعت وی در زمانهای بعد، به صورت عادت (ماهانه) درمی آید.

واژه "حیض" در قرآن
واژه "حیض" در قرآن به کار نرفته، ولی مشتق آن به صورت مصدر (محیض) و فعل (یحضْنَ) به کار رفته است. در ضمن چون "حیض" مختص زنان بوده، لذا در زبان عربی اسم فاعل آن نیز مذکر ‏آورده شده و می‏گویند: "امرأة حائض" یعنی زنی که در ایام عادت ماهانه به سر می برد؛ چنانکه به زن باردار نیز "امرأة حامل" گفته می شود.

ماهیت حیض از منظر قرآن
خداوند متعال در این باره می فرماید:
«وَ یسئَلُونَکَ عَنِ الْمَحِیضِ قُلْ هُوَ أَذًی...»
«و از تو درباره خون حیض سؤال می‏کنند، بگو: چیز زیانبار و آلوده‏ای است‏!...»
"اذی" حالتی را گویند که به سبب رسیدن امور ناملائم و ناخوشایند برای انسان حاصل گردد؛ البته گاهی به دلیل مبالغه در آن امر، به خود آن أمر ناخوشایند نیز لفظ "اذی" اطلاق می‏شود.
همچنین "أذی" در آیه شریفه، به منزله تعلیل و علت برای حکم نیز هست؛ به عبارت دیگر "اذی" در اینجا به معنی ضرری است که از جهت آلودگی و نجاست به انسان می رسد.
قرآن "حیض" را به عنوان "اذی" (چیز آلوده و زیان‏آور) معرفی کرده که در واقع فلسفه حکم اجتناب از آمیزش جنسی را با زنان، در حالت حیض نیز بیان نموده که در ادامه آیه به صراحت، به احکام آن پرداخته است.

احکام حیض
...