سبک ادبی خراسانی سبک و شیوهٔ شاعران خراسان و فرارود بود که از اوایل قرن چهارم تا اواسط قرن ششم هجری کاربرد داشت. نخستین شعرهای زبان فارسی به این سبک سروده شده اند. این سبک از لحاظ زمانی به دو دورهٔ سامانیان و غزنویان-سلجوقیان تقسیم می شود.
در دورهٔ سامانی، سادگی بیان و کهنگی تعبیرات و اصطلاحات مشخص است. غلبه کلمات فارسی بر عربی و توجه به توصیفات طبیعی، ساده و محسوس از ویژگی های شعر این دوره محسوب می شود. موضوعاتی که در شعر این دوره مطرح می شود اغلب معتدل و دور از اغراق هستند. تغزلات عاشقانه، پند و اندرز، حکمت با شیوه ای شاعرانه و نه عالمانه نیز از مشخصات این دوره به شمار می روند. از قالب های مهم در این عصر می توان به قصیده و مثنوی اشاره کرد. در قصیده معمولاً موضوع مدح، هجو و تغزل است و در مثنوی تمثیل، داستان و حماسه بیان می شود.
عنصری و منوچهری و پس از آن ها ناصرخسرو و سنایی به تدریج سادگی طبیعی را از شعر سبک خراسانی زدودند. در سبک این دوره علاوه بر قصیده و مثنوی، بعضی قالب های تازه مانند ترجیع بند، ترکیب بند، قطعه و مسمط به کار رفته. در این دوره انواع مباحث علمی فلسفه، ریاضیات، پزشکی، نجوم و آیات قرآن و احادیث در شعرها وجود دارند. روحیه ی حماسی پیشین تدریجاً از بین رفته و جای خود را به حالات زاهدانه و صوفیانه داد.
این سبک از لحاظ زمانی به دو دورهٔ اصلی سامانیان و غزنویان-سلجوقیان تقسیم می شود:
از ویژگی های سبک خراسانی - می توان به موارد زیر اشاره کرد:
اشعار این سبک از حیث نوع، بیشتر قصیده و از لحاظ لفظ، ساده، روان و عاری از ترکیبات دشوار بوده وواژه های عربی در آن اندک است. از لحاظ معنی نیز صداقت و صراحت لهجه، تعبیرات و تشبیهات ملموس، از اختصاصات مهم این سبک است.
در دورهٔ سامانی، سادگی بیان و کهنگی تعبیرات و اصطلاحات مشخص است. غلبه کلمات فارسی بر عربی و توجه به توصیفات طبیعی، ساده و محسوس از ویژگی های شعر این دوره محسوب می شود. موضوعاتی که در شعر این دوره مطرح می شود اغلب معتدل و دور از اغراق هستند. تغزلات عاشقانه، پند و اندرز، حکمت با شیوه ای شاعرانه و نه عالمانه نیز از مشخصات این دوره به شمار می روند. از قالب های مهم در این عصر می توان به قصیده و مثنوی اشاره کرد. در قصیده معمولاً موضوع مدح، هجو و تغزل است و در مثنوی تمثیل، داستان و حماسه بیان می شود.
عنصری و منوچهری و پس از آن ها ناصرخسرو و سنایی به تدریج سادگی طبیعی را از شعر سبک خراسانی زدودند. در سبک این دوره علاوه بر قصیده و مثنوی، بعضی قالب های تازه مانند ترجیع بند، ترکیب بند، قطعه و مسمط به کار رفته. در این دوره انواع مباحث علمی فلسفه، ریاضیات، پزشکی، نجوم و آیات قرآن و احادیث در شعرها وجود دارند. روحیه ی حماسی پیشین تدریجاً از بین رفته و جای خود را به حالات زاهدانه و صوفیانه داد.
این سبک از لحاظ زمانی به دو دورهٔ اصلی سامانیان و غزنویان-سلجوقیان تقسیم می شود:
از ویژگی های سبک خراسانی - می توان به موارد زیر اشاره کرد:
اشعار این سبک از حیث نوع، بیشتر قصیده و از لحاظ لفظ، ساده، روان و عاری از ترکیبات دشوار بوده وواژه های عربی در آن اندک است. از لحاظ معنی نیز صداقت و صراحت لهجه، تعبیرات و تشبیهات ملموس، از اختصاصات مهم این سبک است.
wiki: سبک خراسانی