عفیف الدین تلمسانی

ابوربیع سلیمان بن علی تِلِمسانی معروف به عفیف الدین، (۱۲۱۶ - ۱۲۹۱م) صوفی، شاعر و نویسنده مغربی در سدهٔ هفتم هجری بود.
شرح المواقف: در تصوف است که اثر محمد بن عبدالجبار نِفَّری را شرح داده است.
شرح القصیده النفسیه لابن سینا
شرح منازل السائرین: اثر ابواسماعیل عبدالله بن محمد انصاری را شرح داده است.
رسالةٌ فی شرح الأسماء الحسنی
رسالة فی علم العروض
نسبش «سلیمان بن علی بن عبدالله بن علی» ذکر شده و نسبت های تِلِمسانی از روی زادگاهش و «کُومی» از قبیله ای که به آن منسوب بوده، برگرفته شده است. برخی به اشتباه وی را کوفی الاصل دانسته اند. اصل او از بنی عابد یکی از شاخه های قبیله کومیه در مراکش است، بدین جهت وی را عابدی کومی خوانده اند. وی در سال ۶۱۰ق در تلمسان زاده شد و طبق طریقت صوفیانه پرورش یافت.
عفیف الدین در جوانی به مصر مسافرت کرد و در خانقاه سعید السعداء قاهره به مصاحبت شیخ شمس الدین ایکی رسید. فرزند عفیف الدین «شاب الظریف» در ۶۶۰ق در همان جا به دنیا آمد. مدتی بعد به خدمت محمد قونوی درآمد و از طریق او با آراء ابن عربی آشنا شد. عفیف الدین همچنین در قاهری با ابن سبعین که گویا جد مادریش هم بوده ملاقات کرد. در این دیدار ابن سبعین وی را از استادش قونوی برتر و حاذق تر دانسته است. دلیل توجه ابن سبعین به عفیف الدین این بوده است که هر دو قائل به وحدت مطلقه بوده اند.
در این مسافرتها عفیف الدین عازم روم شد و مدتی در آنجا اقامت کرد. آخرین دوره زندگی عفیف الدین تلمسانی در دمشق و در عیش و برخورداری سپری شد. گویا وی در این زمان صاحب جاه و مقامی بوده و منصب خزانه داری دمشق را برعهده داشته است.

عفیف الدّین تلمسانی
رجوع شود به:تلمسانی، عفیف الدین سلیمان (تلمسان ۶۱۰ ـ دمشق ۶۹۰ق)

[ویکی فقه] تِلِمْسانی، عارف و شاعر قرن هفتم بود.
تِلِمْسانی، عفیف الدین سلیمان بن علی بن عبدالله عابدی، عارف و شاعر قرن هفتم، در ۶۱۰ در تلمسان به دنیا آمد.اصل او از قبیله کومی بود، اما در برخی منابع چون نام قبیله کومی را بغلط «کوفی» خوانده اند، وی را «کوفی الاصل» معرفی کرده اند.تلمسانی از شاگردان صدرالدین قونیوی بود و از طریق او با عرفان ابن عربی آشنا شد.
دیدار با این سبعین
وی ملازم قونیوی بوده و در سفر به مصر ، حدود ۶۵۰، همراه او به دیدن ابن سَبْعین ، عارف قرن هفتم، رفته و ابن سبعین در باره این دیدار گفته است که صدرالدین قونیوی از محققان در علم توحید است اما جوانی حاذقتر از وی به نام عفیف الدین تلمسانی همراهش بود.صدرالدین قونیوی در وصیت نامه خود سفارش کرده بود که آثار او را به تلمسانی بدهند و از او خواسته بود تا آن ها را جز برای کسانی که شایسته اند، وصف نکند.
علمیت
تلمسانی را جامع علوم عصر خود، یعنی حکمت و حدیث و فقه و اصول و ادبیات ، دانسته اند و شیوه شاعری وی را تحسین کرده اند. ابن فوطی وی را از علمای عارف خوانده است.
تلمسانی از نصیریه
...