فخرالدین ابوحامد عبدالحمید بن ابی الحدید (به عربی: عبد الحمید بن هبة الله بن محمد بن الحسین بن أبی الحدید أبو حامد عز الدین معتزلی) معروف به ابن ابی الحدید، ادیب، متکلم، مورخ،
شاعر و
فقیه شافعی و اصولی
معتزلی و از علمای سدهٔ هفتم ه. ق.
شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید
الفلک الدائر
علی المثل السائر
السبع العلویات یا قصائد السبع العلویات، که آنرا ابن علقمی در مدائن سرود. موضوع قصاید، مدح محمد و علی، فتح خیبر، فتح مکه و کشته شدن حسین است.
نظم کتاب الفصیح ثعلب
او در ۱ ذیحجه ۵۸۶ قمری (۳۰ دسامبر ۱۱۹۰) در مداین به دنیا آمد. پدرش
قاضی بود. در شهر زادگاهش بزرگ شد و
علم کلام و
اصول را فراگرفت. در جوانی به
بغداد رفت و در آن شهر در محضر دانشمندان و بزرگان مشهور بغداد که بیشتر آنها شافعی مذهب بودند، به کسب علم و دانش پرداخت. در محافل ادبی و علمی شرکت می کرد و تا اینکه در زمره عالمان آن زمان درآمد.
از ابوالبقاء عکبری و ابوالخیر مصدق بن شبیب واسطی ادب آموخت و به مناسبت نزدیکی عقیدتی با ابن علقمی وزیر ادیب و دانشمند مستعصم آخرین خلیفه عباسی در شمار کاتبان دیوان دارالخلافه درآمد. از این رو ابن ابی الحدید قصاید السبع و شرح نهج البلاغه را به نام او نوشت، و در همان زمان و کتاب خود را به نام ابن علقمی نوشت.
در سال ۶۴۲ در حمله
مغولان به بغداد اسیر شد ولی به واسطه وساطت بعضی از بزرگان این شهر از جمله
خواجه نصیرالدین طوسی آزاد شد. او به عنوان ناظر
حله، انتخاب، سپس «خواجه» امیرعلاءالدین طبرس و بعد ناظر بیمارستان عضدی و سرانجام در کتابخانه های بغداد به نظارت پرداخت.