عبدالعظیم حسنی

عبدالعظیم حسنی یا شاهزاده عبدالعظیم از نوادگان پیشوای دوم شیعیان، حسن بن علی بن ابیطالب است که در شهر ری در آرامگاه شاه عبدالعظیم مدفون شده است. کنیه وی ابوالقاسم و ابوالفتح است.
خطب امیرالمؤمنین
الیوم و اللیلة
انتشار ۱۷۹ حدیث با واسطه و بی واسطه از علی بن موسی الرضا، محمد تقی، علی النقی
الــلــهمحمد • علی • فاطمه • حسن • حسینسجاد • باقر • صادقکاظم • رضا • جواد • هادیعسکری • مهدی
عبدالعظیم حسنی در روز پنج شنبه چهارم ماه ربیع الثانی سال ۱۷۳ قمری (۱۳ شهریور ۱۶۸ خورشیدی، ۷۸۹ م)، در زمان پیشوای هفتم شیعیان موسی کاظم در شهر مدینه زاده شد. پدرش عبدالله و مادرش فاطمه یا حیفا نام داشتند. همسر وی خدیجه دختر قاسم بن حسن بن زید بن حسن مجتبی (پسرعموی پدرش که در تجریش تهران به نام امامزاده قاسم مدفون است) بود.
عبدالعظیم به دستور علی النقی به شهر ری وارد می شود و در سرداب خانه یکی از شیعیان آن شهر به زندگی پنهانی روی می آورد. او روزها روزه می گرفت و شب ها به نماز می ایستاد. گاهی پنهانی از خانه بیرون می آمد و قبری را که اکنون روبروی آرامگاهش است زیارت می کرد. وی پس از مدتی بیمار می شود و چندی بعد در روز سه شنبه پانزدهم شوال سال ۲۵۲ قمری (۱۱ آبان ۲۴۵ خ، ۸۶۶ م)، در زمان پیشوای دهم شیعیان علی النقی (خلافت عباسیان) درگذشت. وی ۷۹ سال قمری (۷۷ سال خورشیدی) عمر کردند.

عَبدُالعَظیم حَسَنی ( ـ۲۵۲ق)
محدث و فقیه امامی. از نوادگان امام حسن مجتبی (ع) بود. بیشتر از محضر امام جواد (ع) و امام هادی (ع) کسب فیض کرد و از اصحاب خاص ایشان بود، همچنین از دانشورانی برجسته چون علی بن جعفر، هشام بن حکم، حسن بن محبوب، محمد بن ابی عمیر و صفوان بن یحیی حدیث گرفت. جمعی از محدثان مشهور مانند محمد بن خالد برقی و پسرش احمد برقی، سهل بن زیاد رازی، حمزه بن قاسم علوی و ابراهیم بن هاشم قمی از او روایت کرده اند. حدیثِ عرضه کردن و بازگونمودنِ عقایدش بر امام هادی (ع) مشهور است. امام (ع) عقاید او را تصدیق و تأیید فرمودند. چند تن از دانشوران این حدیث را شرح کرده اند. گویند از بیم مأموران متوکل یا معتز عباسی به ایران متواری و در یکی از محله های شهر ری به نام سَکَّةالموالی مخفیانه سکونت کرد، تا این که در همان جا وفات یافت. پیکر او را در مسجد الشجرۀ کنونی به خاک سپردند که قرن هاست از زیارتگاه های مهم ایران به شمار می آید. بسیاری از دانشوران اطراف او مدفون هستند. از آثار حضرت عبدالعظیم کتاب خطب امیرالمؤمنین (ع)، و کتاب الیوم واللیله بوده است و احادیث بسیار از طریق او در کتب معتبره و جوامع مهم حدیث بر جای مانده است. چند تن از دانشوران کتاب ها و رساله هایی در شرح احوال و آثار او پرداخته اند که از معروف ترین آن ها رسالۀ صاحب بن عبّاد (۳ق)؛ جنةالنعیم، کجوری؛ و مسند عبدالعظیم از شیخ عزیز الله عطاردی است. نیز← آستانه_حضرت_عبدالعظیم

[ویکی شیعه] عبدالعظیم حسنی (۱۷۳-۲۵۲ ق) مشهور به شاه عبدالعظیم و سیدالکریم از عالمان سادات حسنی و از راویان حدیث. نسب او با چهار واسطه به امام حسن مجتبی(ع) می رسد. او را مردی با تقوا، معروف به امانت داری، صداقت در گفتار، عالم به امور دین، قائل به اصول دین شیعه ومحدث دانسته اند. شیخ صدوق، مجموعه روایات وی را با عنوان جامع اخبار عبدالعظیم گردآوری کرده است.
عبدالعظیم حسنی، امام رضا(ع) و امام جواد(ع) را درک کرد. نقل است که ایمان خویش را بر امام هادی(ع) عرضه داشت و در زمان او وفات یافته است. حرم حضرت عبدالعظیم واقع در شهر ری، زیارتگاه شیعیان است. در برخی روایات ثواب زیارت قبر او برابر با ثواب زیارت قبر امام حسین(ع) دانسته شده است.
عبدالعظیم بن عبدالله بن علی بن حسن بن زید بن حسن بن علی بن ابی طالب، مشهور به عبدالعظیم حسنی، شاه عبدالعظیم و سیدالکریم، در پنج شنبه ] سال ۱۷۳ق، در زمان حکومت هارون الرشید، در مدینه (درباره محل ولادت وی اختلاف است) متولد شد. پدرش عبدالله بن علی قافه و مادرش دختر اسماعیل بن ابراهیم بوده که به «هیفاء» موسوم است. نسب وی به امام مجتبی(ع) می رسد. نجاشی از عالمان شیعی می گوید: پس از رحلت وی به هنگام غسل، رقعه ای در لباسش یافت شد که نسب وی در آن بدین صورت نوشته بود: من ابوالقاسم فرزند عبدالله، فرزند علی، فرزند حسن، فرزند زید، فرزند حسن بن علی بن ابی طالب هستم. محقق میرداماد نیز درباره وی می نویسد: او (عبدالعظیم) دارای نسب روشن و شرافت آشکار است.