[ویکی فقه] «محمد حسین بن محمد رحیم ایوان کیفی ورامینی تهرانی اصفهانی» معروف به «صاحب فصول» در ایوان کیف متولد شده و در همانجا رشد می کند تا اینکه به تهران می رود و در آنجا دروس مقدماتی را می آموزد.
هنگامی که برادرش شیخ محمد تقی اصفهانی (متوفی ۱۲۴۸ ق)، صاحب هدایة المسترشدین فی شرح معالم الدین، به اصفهان برمی گردد و مرجعیت در تدریس و نشر علم به او می رسد، به اصفهان هجرت کرده و در آنجا مدتی طولانی در حلقه درس وی وارد می شود.سپس به عراق هجرت کرده و در کربلای معلی ساکن شده و به تدریج در اثر انتشار افکار بلند او و تبحرش در
علم اصول شهرت او فراگیر می شود.او با علمای طراز اول عصر خود نظیر سید ابراهیم بن محمد باقر موسوی قزوینی (متوفی ۱۲۶۴ ق) به مباحثات علمی پرداخته و با تدریس و بحث به نشر علوم و معارف اسلامی و
فقه و اصول می پردازد. شاگردان بزرگ و فقهای گرانقدری نظیر سید محمد کوه کمری تبریزی (متوفی ۱۲۹۹ ق)، معروف به سید حسین ترک و علامه
شیخ جعفر تستری (متوفی ۱۳۰۳ ق) و شیخ محمد حسن آل یاسین کاظمی (متوفی ۱۳۰۸ ق)، فقیه مشهور، از محضر این
عالم وارسته استفاده می کنند.
تعظیم شعائر
صاحب فصول در تعظیم شعائر اسلامی همت والایی داشت و
نماز جماعت را در حرم مطهر اقامه می کرد که طلاب و صالحین از مردم در
نماز او شرکت می کرده اند. وی در اقامه حدود و
امر به معروف و نهی از منکر در آن منطقه نقش بسیار مهمی داشته است. بخصوص با یک فرقه از
شیخیه که منتسب به شیخ احمد بحرانی بوده اند به مقابله برخاسته و با تشنیع آنان و تجاهر به
لعن و
تبری از عقائد
فاسد آنها، این گروه را تضعیف کرده و اقتدار آنها را از بین می برد.شیخ محمد حسین اصفهانی جامع معقول و منقول بوده و مخصوصا در اصول تبحری زائد الوصف داشته است. تحقیقات عمیق و افکار بلند او در کتاب «الفصول الغرویة فی الاصول الفقهیة» تدوین و نگارش یافته و به نام «فصول» معروف شده است.
اساتید
برادرش، شیخ محمد تقی، صاحب هدایة المسترشدین (متوفی ۱۲۴۸ ق)، شیخ علی بن جعفر کاشف الغطاء و شیخ اسد الله تستری از جمله اساتید وی بوده اند.این عالم جلیل القدر بین سالهای ۱۲۵۴ تا ۱۲۶۱ ق در کربلای معلی چشم از
جهان فرو بست. بدن مطهر او را در صحن کوچک در حجره ای در طرف شرقی صحن مطهر در محلی که قبلا سید مهدی بن سید علی طباطبایی صاحب «ریاض العلماء» دفن شده بوده و در برابر بقعه صاحب «ضوابط» به خاک سپرده شده است.
شاگردان
...
