بقاره

بَقّاره نام گروهی از مردم بیابانگرد عرب تبار ساکن ناحیه میان دریاچه چاد و رودخانه نیل در آفریقا است.
زیستگاه آنها بخش هایی از کشورهای سودان، (بویژه منطقه دارفور)، نیجر، چاد، کامرون، نیجریه و جمهوری آفریقای مرکزی را در بر می گیرد. بقاره ها با نام عرب شوا نیز مشهورند زیرا گویش عربی ایشان گویش شُوا نام دارد. مهم ترین تیره های بقاره در دارفور عبارت اند از رزیقات، هبانیه، تعایشه و بنی هلبه.
پیشه بیشتر بقاره ها گاوچرانی است و نام ایشان نیز در عربی به معنی گاوچران است (بَقَره به زبان عربی یعنی گاو). مردم بقاره بطور فصلی کوچ می کنند و فصل های بارانی را در چراگاه ها و فصل های خشک را در کنار رودخانه ها به سر می برند.
بقاره ها مسلمانند و تبار ایشان به عرب هایی از شاخه جُهَینه می رسد که در خلال سده های میانه از لیبی به دیگر مناطق پخش شدند. در سودان باختری در کل برای عرب های کوچ نشین بیشتر همین نام بقاره استفاده دارد.

[ویکی فقه] بَقّارَه، چادرنشینانی عرب زبان در سودان، ساکن سرزمین های میان دریاچه چاد تا نیل سفید، در فاصله ْ۹ و ْ۱۳ عرض شمالی می باشند.
زندگی آن ها از پرورش گاو تأمین می شود و نامشان نیز از آن (بَقَر) گرفته شده است.
فصل خشک و بی آب را در زمین های رودخانه ای جنوبی می گذرانند.
با آغاز فصل بارندگی به سمت شمال و علفزارهای فصلی می روند.
دانه هایی را که در این سفر می کارند در بازگشت درو می کنند.

نسب بقاره
منشأ بقاره روشن نیست.
در نسب شناسی ها بیش تر گروه بن دیهای موجود منعکس گردیده و از سلسله نسب آن ها شاهدی داده نشده است، اما احتمالاً با قبیله جُهَینَه که در قرن هشتم از مصر به نوبه هجوم آوردند، پیوند دارند.
ظاهراً گروه های چادرنشین در حدود قرن یازدهم از نیل به زمین های وَدّایی و دریاچه چاد روان شدند.
آمیزش بقّاره با دیگر قبایل آفریقای شمالی ممکن است سبب رواج روایتِ ریشه هلالیشان در میان برخی از اعضای این قبیله شده باشد.

علت پرورش گاو توسط بقاره
بقاره پس از راه یافتن به سرزمین هایی در جنوب که برای پرورش شتر نامناسب بود، به پرورش گاو روی آوردند.

اوضاع بقاره در طول تاریخ
...