کلمه جو
صفحه اصلی

ابان بن تغلب

فرهنگ فارسی

از فقها و رجال

لغت نامه دهخدا

ابان بن تغلب. [ اَ ن ِ ن ِ ت َ ل ِ ] ( اِخ ) از فقها و رجال حدیث و او شیعی و صدوق بوده و نسبت به شیخین اطاله لسان نکرده تنها برجحان امیرالمؤمنین علیه السلام بر آن دو قائل بوده. او راست : کتاب معانی القرآن و کتاب القرأات.

دانشنامه عمومی

أبان بن تغلب جُرَیری (؟ -۷۵۸م) قاری و لغوی شیعی کوفی بود. از شاگردان برجستهٔ علی بن حسین چهارمین امام شیعیان، و از رجال حدیث است که رجال شیعه و سنی به اخبار و روایات او اعتماد داشته اند. او در فقه و ادبیات عرب و قرائت قرآن سرآمد بود. کتاب هایی تألیف کرده از جمله: تفسیر غریب القرآن و کتاب الفضائل. ابان قرائت منحصربه فردی در قرآن داشت که هم اکنون نزد قاریان قرآن مشهور است.
معجم رجال الحدیث، ج ۱، ص ۱۴۳
شیخ طوسی در مورد او گفته است: «وی امام سجاد، امام باقر و امام صادق را درک کرده است... او قابل اعتماد است و در میان اصحاب ائمه منزلت عظیمی دارد.»
«نجاشی» او را دارای جایگاهی عظیم می داند.
عدهٔ زیادی از علمای اهل سنت با اقرار به شیعه بودن او، روایاتش را مورد اعتماد دانسته اند و از او حدیث نقل کرده اند. نظیر نسائی، حاکم، ابن سعد، ذهبی

دانشنامه آزاد فارسی

اَبان بن تَغْلِب ( ـ۱۴۱ق)
محدث شیعی و از اصحاب امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع). در علوم قرآنی، فقه، حدیث و ادبّیات عرب بسیار توانا بود. ۳۰ هزار حدیث از امام صادق (ع) فراگرفته بود و شاگردانی بسیار پرورش داد. از آثارش: الغریب فی القرآن؛ الفضایل؛ احوال صفّین؛ معانی القرآن.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اَبانِ بن تَغْلِب، ابوسعید بن رُباح بَکری جُرَیری کِنْدی رَبَعی کوفی (د ۱۴۱ق/۷۵۸م)، ادیب، قاری، فقیه، مفسّر و از محدثان بنام امامیه است.
بیش تر مآخذ کنیه او را ابوسعید و برخی ابوسعد
حافظ مزّی، یوسف بن عبدالرحمن، تهذیب الکمال، ج۲، ص۶، به کوشش بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۴ق/۱۹۸۴م.
او محضر امام علی بن حسین (علیه السلام)، امام محمد باقر (علیه السلام) و امام جعفر صادق (علیه السلام) را درک کرد و نزد آنان دانش های متداول روزگار چون حدیث را آموخت و در حوزۀ درس و مکتب امام صادق (علیه السلام) به مقامی والا دست یافت.
نجاشی، احمد بن علی، رجال، ج۱، ص۱۰، بمبئی، ۱۳۱۷ق.
وی علم قرائت قرآن را از عاصم بن اباالنّجود، طلحه بن مُصَرّف و سلیمان اعمش فرا گرفت و یکی از سه نفری بود که توانست تمام قرآن را نزد اعمش بیاموزد.
ابن جزری، محمد بن محمد، غایة النهایه، ج۱، ص۴، به کوشش برگشتراسر، قاهره، ۱۳۵۱ق/۱۹۳۲م.
...


کلمات دیگر: